Ineens lig je dan naast een leeg wiegje.. Daar waar de afgelopen maanden de nodige nachtelijke bedrijvigheid plaatsvond, heerst nu een gekke serene rust. In mijn hoofd nog niet, lang leve de babyfoon waarmee ik kan checken hoe 2 meter verderop ons meisje in dromenland ligt in haar grote bed in haar eigen kamertje! Toch lijkt ze daar beter te slapen dan wanneer ze naast ons ligt, en daarnaast geloof ik ook dat het ons goed doet om weer onze slaapkamer voor onszelf te hebben. Hoewel het dus nog wel gek is om naast zo’n leeg bedje te slapen, heb ik er verder vrede mee en gun ik het die kleine om zo een stap in de wijde wereld te zetten. Gek hoe je vooraf denkt een sterk idee te hebben over hoe je het moederschap zal ervaren, waar nu het zover is blijkt dat dat dan eigenlijk toch niet klopt. Ik dacht vooraf bijvoorbeeld dat ik mezelf helemaal zou kunnen schikken in het moeder-zijn, me zou onderdompelen als een moederkloek en er geen genoeg van zou krijgen. In werkelijkheid moet ik bekennen dat ik het ook een verademing vindt om even geen mama te zijn, even iets anders te kunnen betekenen dan alleen voeden/verschonen/verzorgen/vertroetelen, even lekker aan het werk te zijn. Ik vond het voorheen belachelijk dat iedereen roept hoe belangrijk het is om met je partner een avondje zonder kind door te brengen want dat is goed voor je relatie. Ik betrap me er nu op dat ik best wel weer eens een avondje in een kroeg zou willen staan of naar een concert zou willen gaan en dat ik er dan over loop te fantaseren hoe we oppas kunnen regelen. Een vakantie zonder kind kan ik me nog steeds niet indenken, dat gaat me echt te ver. Wat betreft het slapen dacht ik vooraf dat ik ze zo lang mogelijk bij ons op de kamer zou willen hebben slapen, met zo’n megagroot bed voor het hele gezin als visioen om het beeld compleet te maken.. Terwijl ik het nu juist omarm dat ze lekker zelfstandig in haar eigen kamertje de rust vindt om te slapen! Welterusten dan maar…
MommyLifeAmsterdam 