Jaaa het is gelukt! Ze slapen, allebei!! Waar we gisteren nog onze handen vol hadden aan alleen de baby, slapen ze nu allebei en heb ik dus mijn handen vrij! Eindelijk kan ik mijn to do lijst afwerken die ik voor gisteren had gepland. Peuter was toen naar de opvang en vriendlief was thuis, dus, dachten we, hebben we alle tijd en genoeg handen om thuis eens goed op te ruimen. Rosie-Lynn had echter een moeilijk dagje door spruw, buikkrampjes en ook nog een verkoudheid erbij wat gepaard gaat met een gemeen hoestje. Ze vond daardoor geen rust in de box of in bed, alleen bij ons op schoot. Dus helaas kwam er van mijn to do list weinig terecht. Wel heeft vriendlief de kerstboom afgetuigd en alle kerstversiering weer op zolder gezet. We waren er wel klaar mee voor dit jaar. Die boom stond al voor Sinterklaas zijn verjaardag vierde, ja ik weet het, vloeken in de kerk, maar dat bracht wel wat gezelligheid in huis die ik goed kon gebruiken in mijn verloftijd. Alle dagen binnen zitten in de winter met die donkere dagen was al een hele uitdaging. Daar kwam de avond lockdown nog even overheen en toen kerst eindelijk in zicht was en ik me verheugde op Rosie-Lynn’s eerste kennismaking met de Efteling, (lekker een aantal dagen met de familie door de Efteling slenteren, dan maar tot 17u, het zij zo, maar zo zouden we de kerstdagen doorkomen was het plan), was daar ineens de volledige lockdown weer terug van weggeweest. Op zaterdagavond werd hij aangekondigd, de volgende dag ging hij meteen in. Precies de dag dat we met ons kersverse gezinnetje erheen zouden gaan, Rosie-Lynn haar vuurdoop zou hebben van eerste keer Efteling, en we onze abonnementen zouden verlengen. Met een moeder die er praktisch geboren is, is daar geen ontkomen aan. Dus je snapt; zodra ik er lucht van kreeg op die zaterdag, dat de volgende dag alles dicht zou gaan, twijfelde ik even maar het was wel duidelijk wat er moest gebeuren. Als de sodemieter naar de Efteling natuurlijk, nu het nog kon!! Natuurlijk zuur dat vriendlief er niet bij kon zijn, die moest werken. Hij snapte de noodzaak gelukkig en ik kreeg toestemming om dan maar zonder hem te gaan. Het werd mijn eerste autorit alleen met de meisjes, die eigenlijk vrij soepel verliep. Kinderwagen mee, maxi cosi erop met baby erin, peuter op het plankje erachter en hop naar de auto. Peuter roept onderweg tegen willekeurige buurman ‘WIJ GAAN NAAR DE EFTELING!!’ Godzijdank werkte de lift in de parkeergarage mee en de enige uitdaging bleek het tanken onderweg te zijn. Waar de Shell me nog probeerde lekker te maken door te adverteren met ‘betalen terwijl je in de auto zit via de app’, werkte dat natuurlijk die dag niet, waardoor ik met peuter naar binnen moest om af te rekenen. Het was misschien maar een minuut, dankzij de betaalautomaat die het binnen wel deed, maar toch, je baby in de auto alleen laten is geen fijn gevoel. Eenmaal in de Efteling bleek de peuter zich niet meer goed te kunnen herinneren wat er allemaal te zien was, waardoor het sprookjesbos weer een hernieuwde beleving werd en ze haar ogen uitkeek. Zo rende ze steeds een stukje voor me uit om te zien waar we heen gingen en of ze nog wist wat het was. Heerlijk om achter die ooh’s en aaah’s van haar aan te lopen, dat was weer even ouderwets genieten! Tegelijkertijd besefte ik me dat het dus alweer te lang geleden was voor haar dat we er voor het laatst waren, ergens in september was de laatste keer geloof ik. Ze had al zo’n lange tijd het moeten doen met alleen de Efteling app op haar iPad dat ze zelfs even vergeten was dat je Joki en Jet ook echt kan bezoeken in Carnaval Festival. Nu had ik ook geen idee hoe ik daarin zou moeten gaan met een peuter en een baby van een paar weken oud, zeker niet met de gigantische wachtrij die me aankeek, dus dankbaar liep ik er in eerste instantie aan voorbij. Net daarvoor had ik me al in allerlei bochten moeten wringen om met peuter in de draaimolen te kunnen gaan terwijl baby in kinderwagen erlangs lag te wachten/slapen. Er volgde een pitstop zodat baby kon drinken, en we met zijn allen even konden plassen. Ook dat ging prima, met zijn allen in het invalidentoilet, eerst de peuter plassen dan mama plassen en dan baby een schone luier die netjes op de commode bleef liggen. Het kost wat schietgebedjes en ik ben gelukkig gezegend met een hele brave kroost, dat scheelt ook een hoop. Om 16.45u volgde ik de menigte richting de uitgang. We kwamen weer langs Carnaval Festival, waar iedereen uit kwam gelopen. Maar hij bleek nog wel open te zijn… ik greep letterlijk mijn kans, met baby op de arm en peuter in de hand parkeerde ik de kinderwagen en glipte snel naar binnen. Voor het eerst de Efteling bezoeken en dan Carnaval Festival in kunnen zonder te hoeven wachten in de rij, dat was een feestje wat ik onmogelijk aan Rosie-Lynn en Lilly-Sofie en mezelf voorbij kon laten gaan! Nu keken beide dames hun ogen uit, en kreeg ik geen genoeg van hun stralende gezichtjes. Mega zuur natuurlijk dat vriendlief er niet bij kon zijn en dat inmiddels vrij zeker was geworden dat de Efteling de dag erna zijn deuren moest sluiten. Dus de vreugde had een nare bijsmaak die middag en met tranen in mijn ogen namen we afscheid bij de uitgang. Peuter bleef daarbij enthousiast roepen en zwaaien, dat werkt dan wel weer heerlijk relativerend. De kerstdagen hebben we in Den Bosch doorgebracht bij mijn ouders, zonder de uitjes naar de Efteling. Uiteindelijk bleek zelfs een uitje naar buiten al geen doen, want véél te koud. Maar ja, peuter wilde perse naar de speeltuin! Eenmaal in de speeltuin kostte het haar luttele seconden nadat ze uit haar buggy was gestapt, om tot de conclusie te komen dat het veel te koud was. Ze had nog geen stap richting glijbaan gezet of ze smeekte rillend en klappertandend van de kou of we weer naar huis konden gaan.. De volgende dag herhaalde dit zich zo ongeveer met een uitje naar de kinderboerderij. Om de kerstdagen toch positief af te sluiten hebben we op de valreep nog een vakantie naar de zon geboekt. Het is nog even spannend of het doorgaat, maar ik kon het toch niet aan ons voorbij laten gaan om mijn verlof in de zon af te sluiten zo buiten de schoolvakanties om. Het is spelen met vuur, zo voelt het in deze tijd tenminste als je voor jezelf een zonnig perspectief boekt, maar dit zonnige vooruitzicht houdt ons voor nu op de been. Al met al waren het voor de peuter toch intensieve dagen die we op maandag afsloten op ‘derde kerstdag’ bij de schoonfamilie in Vinkeveen. Met haar tong op haar schoenen vertrok ze dinsdag naar de kindjes, zoals ze de opvang noemt. Dat ze moe was, en wel een dagje rust kon gebruiken, hadden we wel gezien maar ze wilde ook graag weer naar de kindjes. Dus hadden we een to do lijst in ons hoofd, zwaaiden we de peuter uit en gingen voortvarend met de kerstboom aan de slag. Het opruimen van de kerstboom en kerstversiering bleek echter het hoogst haalbare die dag met de baby die alle aandacht opeiste, blijkbaar had zij ook even een dagje nodig om bij te komen van alle indrukken. Ze bleek ook spruw te hebben, zo had ik vorige week ontdekt, of eigenlijk de huisarts. En buikkrampjes en een verkoudheid, het arme kind. De kostbare momenten dat ze sliep kon ik even douchen en in de middag was de to do lijst dan maar in de prullenbak beland en pakten wij ook even onze rust. Lekker samen op de bank een serietje kijken! Het voelde al zo stout, kind naar de opvang zodat paps en mams serietje kunnen kijken.. Zoals de wet van Murphy werkt ging na een minuut of tien dan ook de telefoon: de opvang belde met de mededeling dat peuter zo moe is dat ze het liefst lekker naar huis wil. Maar natuurlijk! Vandaag dus een lekker rustdagje met ergens in mijn achterhoofd dus dat to do lijstje. Maar ik weet ook dat ik vandaag alleen thuis ben met twee kinderen en ben al blij dat ik gedoucht en wel op de bank zit en de was draait, en dat peuter en baby zojuist allebei in slaap zijn gevallen!! Ik sta mezelf toe om ook even mijn ogen te sluiten en droom stiekem van een vakantie in de zon in de hoop dat die binnenkort waarheid wordt…
MommyLifeAmsterdam 