De vlucht – vervolg
Dat rode bandje, bleek dus wel echt een lifesaver. Na een halfuur wachten konden we inchecken en de handbagage controle daarna ging godzijdank lekker vlot. Dus zaten we ruim op tijd bij de gate. Helaas waren er niet zoveel stoeltjes bij de gate, hoewel de jongste daar toch niet op zat te wachten, die wilde natuurlijk nog even lekker aan de wandel. Met een mama die van shoppen houdt, kwam dat mooi uit. Dus toch maar weer het bandje om… dat was natuurlijk niet wat zij in haar hoofd had. Afleiden met wat merchandise uit het winkeltje werkte een beetje, gelukkig kwam haar zus mee en wilde ze maar wat graag met haar zus samen lopen. Zo werd het bandje dan toch wel gedoogd door Rosie-Lynn, zij het met wat lichte tegenzin. We vingen er flink bekijks mee, er was zelfs een moeder die me kwam vragen waar ze zo’n bandje kon kopen want dat leek haar ook wel wat voor haar zoontje…
Eerder die week was de tijd gekomen dat we een tweede iPad in huis moesten halen. Aangezien Rosie-Lynn’s eerste woordje inmiddels ‘iPad’ was zodra ze ‘s ochtends wakker werd, moesten we er dan echt aan geloven. Heel even dachten we nog dat ze ‘aardbei’ zei, maar het was snel genoeg duidelijk dat ze toch echt de iPad bedoelde… Om te voorkomen dat onze dagen voortaan zouden beginnen met een titanenstrijd om de enige iPad in huis, werd het dus hoog tijd dat er nog eentje bij kwam. Ik vond wat spaarcentjes, gekregen van mijn (al een hele tijd geleden overleden) oma, nog in een oude envelop in mijn kledingkast tijdens het opruimen, en tikte daarmee een tweedehandsje op de kop. Ik toog met de envelop naar zo’n louche tweedehands zaakje in Amsterdam-West, met allemaal mannen met rasta haren a la Bob Marley en dito muziek draaiende in de shop, waar naast tweedehands elektronica ook gitaren werden verkocht. Ik hoorde mezelf vervolgens bij de kassa uitleggen dat al die oude briefjes nog van mijn oma waren geweest en dat ik een oude envelop had gevonden. Dat hele verhaal klonk ineens een beetje verdacht, helemaal passend bij de setting van die winkel. Gelukkig werkt de iPad prima en zit er verder geen luchtje aan (wat ik van die winkel niet kan zeggen, want daar hing wel degelijk een niet thuis te brengen penetrante lucht). Oma zou zich rot gelachen hebben om dit tafereel, dat weet ik zeker, bedacht ik me al fietsend naar huis met de buit in een plastic zak.
Zo zaten er ineens twee meisjes met hun snufferd ieder achter een eigen schermpje. Deze lifesaver staat met stip op #1 en bleek ook tijdens de vlucht een fijne afleider. Dat de dreumes maar 1 Bing filmpje kon kijken in de afwezigheid van een WiFi signaal in het vliegtuig, mocht de pret niet drukken en sloot perfect aan op haar toch al niet zo’n grote spanningsboog. Hoewel zij dat ene filmpje uiteindelijk toch ook wel beu leek te zijn aan het einde van de vlucht; ze leek inmiddels toch wel door te hebben dat ze dat verhaal nu wel kende 😅. Gelukkig had ik daarnaast nog genoeg cadeautjes mee ter afleiding en net genoeg beenruimte om vier uur lang met een dreumes op mijn schoot te bivakkeren. De vrouw voor mij had daar volgens mij een ander idee over, zij keek af en toe met een wat aparte blik om (noem het een mengeling van irritatie en nieuwsgierigheid). Met wat heen en weer wandelen door het gangpad ter afwisseling en zowaar nog een uurtje slapen op schoot, schoot het toch aardig op en konden we uiteindelijk “in alle rust” landen. Lilly-Sofie had zich op haar beurt heerlijk bij het raam genesteld op haar eigen stoel en zich prima vermaakt met haar iPad, wat spelletjes, gedownloade films en kleurboeken. Ook had ze lekker een uurtje geslapen. Bij het landen had ze dan wel even flink last van de oortjes, dus was er voor de verandering even paniek op links van mij in plaats van op mijn schoot. Zo hebben vriendlief en ik onze handen vol gehad tijdens de vlucht aan de meisjes, wat een voorbode bleek te zijn op de rest van de vakantie, zo weet ik nu inmiddels op dag 6. Ergens op dag 4 van deze vakantie begon ik te snappen waarom mensen er soms voor kiezen om zonder hun kind(eren) op vakantie te gaan. Niet dat ik dat ooit zou kunnen of willen, maar ja tot rust komen lukt dan wel een stuk beter, kan ik me nu inmiddels levendig voorstellen!
Zoals je ziet is het allemaal goedgekomen en zijn we veilig, gezond en met alle bagage compleet in het hotel aangekomen. De meisjes genieten en wij dus ook, daarover later meer!
MommyLifeAmsterdam 