Auteur: Mommylifeamsterdam

👋 Dag uitslapen en lekker de hele dag lummelen met baby. 👋 Dag hele dagen op de bank doorbrengen. 👋 Dag dagen-zonder-enige-planning. 👋 Dag vakantie buiten de schoolvakanties… (dat ga ik dus echt onwijs missen!!!) 👋 Dag relaxbroek legitiem de hele dag dragen. 👋 Dag vrijheid-in-gebondenheid want Corona en lockdown en slecht weer buiten. 👋Dag lief baby’tje en veel plezier bij de kindjes, mama komt je gauw weer ophalen!!

Hallo ritme!! Hallo juf Cathelijne! Hallo werkende leven! Hallo weer van betekenis kunnen zijn voor leerlingen in hun ontwikkeling! Hallo collega’s! Hallo wekker… Hallo fiets. Hallo kolfapparaat… Hallo lunchpakket, hallo Haast…

Na vier maanden is het zover en mag ik weer gaan werken. Ik kijk ernaar uit maar het zal best even wennen zijn. Met mijn verlof van oktober tot februari heb ik een gat in het schooljaar geslagen en dat voelt best gek als juf zijnde. Wel verlaat ik met een gerust hart het thuisfront om te gaan werken. Rosie-Lynn is nu 14 weken oud en al een heel wijs meisje. Ze laat duidelijk van zich horen als ze je nodig heeft, met een heel schel huilgeluid, waar je niet omheen kan 🙈🙉. Maar ze kan je een seconde later ook doen smelten met haar innemende, intense glimlach. Lachen en huilen zitten dicht bij elkaar bij haar. Met haar zus kan ze zelfs schaterlachen van plezier, het blijft bijzonder om die hechte zussen-band te zien terwijl ze nog zo klein is. Vooral tijdens de vakantie hebben we optimaal van elkaar kunnen genieten en die duurde wat dat betreft eigenlijk te kort.

En dan eindig ik dit blog met een ode aan je papa. Dat een relatie hard werken is, wisten we al. Een tweede kindje is daarbij een extra uitdaging. Je had dit keer wat langer verlof, en hoewel ze even op zich liet wachten kon je je uiteindelijk vol liefde storten op het gezinsleven met twee kinderen en de liefde voor ons nieuwe wondertje. Je waakt er daarbij altijd voor dat ook Lilly-Sofie nog steeds voldoende aandacht krijgt. En waar en wanneer je kunt, sta je altijd voor ons klaar. Tijd voor elkaar is nu even een uitdaging geworden, maar zolang we blijven communiceren vinden we elkaar. Nu we een gezin vormen met nog een meisje erbij, is het gevoel alleen maar sterker geworden dat wij een eenheid vormen samen waar niks tussen komt. We hebben genoeg aan een half woord om elkaar te begrijpen. Bijna 10 jaar samen, nu met twee mooie meiden die ons voor altijd met elkaar verbinden. Je bescheidenheid, je engelengeduld, je toewijding en je liefdevolle aandacht voor mij en onze kinderen, daar heb ik enorme bewondering voor! Lieve schat, ik hou van jou tot de maan en terug 💋😘 en wil je bedanken voor je geduld met mij want dat is niet altijd makkelijk. Jij staat me morgenochtend enthousiast uit te zwaaien als ik weer ga werken en dat begrijp ik best!!! Dikke kus van mij.

Vandaag op de planning; de tweede wendag van Rosie-Lynn bij ‘de kindjes’ zoals haar zus de kinderopvang noemt. Sommige ouders noemen de kinderopvang ‘school’, daar heb ik persoonlijk altijd wat weerstand gevoeld want een kind gaat pas naar school vanaf dat ze 4 jaar is en dat is dan ook een hele stap. Dus tot die tijd gaan ze naar ‘de kindjes’. Vanwege een planningsfoutje was er deze week voor Rosie-Lynn geen plek op de dinsdag dus mocht ze op donderdag komen wennen. Hierdoor had ik ineens een dagje quality time met Lilly-Sofie vandaag, die op donderdag thuis is sinds ik met verlof ben. Van te voren had ik gekeken wat onze opties zijn om samen wat leuks te ondernemen. Helaas kwam ik niet verder dan de film ‘Buurman&Buurman’ in het Ketelhuis in het Westerpark. Nou is ze meer een prinsessenmeisje maar ze vond het toch wel leuk om erheen te gaan. Waar je zou denken dat ze voor die kleintjes de film maximaal 45 minuten laten duren, (rekening houdend met hun spanningsboog zou dat al erg optimistisch zijn), bleek het toch 60 minuten te zijn. Dat Lilly-Sofie dat niet volhield en na 40 minuten begon te jammeren dat ze moe is, was dan ook niet verwonderlijk. Maar zelf had ik na die 40 minuten het toch ook wel gehad met die twee klunzen! Dus verlieten we voortijdig de zaal waar we in het restaurantgedeelte neerstreken voor een lekker ontbijtje. Helaas ging de keuken pas om 12u open dus werd een brownie en een zak chips ons ontbijt.. Lilly-Sofie ging daarna lekker spelen met de legobak, wat ze nog best lang volhield zodat ze uiteindelijk toch nog een tosti kon krijgen. Ondertussen kreeg ik via social media de vraag van een oude kennis, hoe het leven bevalt met een tweede erbij. Door deze vraag sta ik vandaag even stil bij hoe ons leven veranderd is met een tweede kind erbij. Zo bestaan er wat mij betreft een aantal vooroordelen over een tweede kind die in elk geval voor ons niet opgaan; zoals ‘oh een tweede kind, dan weet je alles al!’ Nou ammehoela dus. Zeker die eerste tijd maar ook nu nog, is het steeds weer zoeken naar wat er aan de hand is als ze huilt, je onzeker voelen of ze wel genoeg drinkt of geslapen heeft of het koud heeft en of je haar wel genoeg aandacht geeft enz enz enz. De onzekerheid die ik bij Lilly-Sofie had, heb ik nu ook en misschien nog wel meer, doordat ze na 8 weken spruw kreeg en niet goed dronk en mijn borstvoeding terugliep, waardoor ze in twee weken tijd amper was aangekomen. Daar ben ik toen wel erg van geschrokken. Of het vooroordeel ‘oh de tweede, die gaat gewoon mee in het ritme van de eerste!’ HAHAHAHAHA. Hier moet ik eigenlijk gewoon hard om lachen. Allereerst staat het woord ‘ritme’ al niet in ons systeem, van mij niet en van vriendlief niet. Als stel zonder kinderen zaten we vaak rond 20.30u een keer aan de eettafel voor het diner. Als je dan samen je eerste kind krijgt, kan die nog flexibel meegaan in ons spontane leventje, met als filosofie ‘we zien wel’ en keuzes maken op ons gevoel. Dat ging ons eigenlijk altijd wel heel goed af tot nu toe. Lilly-Sofie ging daardoor best vaak laat naar bed, we zijn daar nooit heel strikt in geweest dat ze voor een bepaalde tijd in bed moest liggen en hebben ook nooit echt een lastig kind gehad overdag omdat ze te laat was gaan slapen. Nu ze 3,5 is, merken we wel dat ze er wat lastiger van kan zijn en het belangrijker wordt om wat strikter te worden in haar bedtijd en dus in de avondroutine. Zo is het voor haar het beste om voor 20.00u in bed te liggen. Dat lukt steeds beter, maar is nog wel een uitdaging iedere avond. Met twee kinderen word je nog meer gedwongen om vooruit te denken hoe alles goed georganiseerd te krijgen. Zeker als ik volgende week weer aan het werk ga, is dit nog een hele klus. Zo sta ik deze hele week al iedere dag een paar keer stil bij de vraag ‘Hoe moet ik dat volgende week alleen doen?’, of ‘Hoe gaat vriendlief dit volgende week alleen doen?’ Ik merk dat ik daar erg mee bezig ben in mijn hoofd. Ook de ochtenden zullen wat meer gestructureerd moeten gaan verlopen om het organisatorisch voor elkaar te krijgen om twee kids op tijd op de opvang te krijgen en zelf daarna op tijd op je werk te verschijnen. Maar dat is de puzzel voor vriendlief, ik trek om 7.30u de deur achter me dicht om naar mijn werk te gaan en de ochtenden zijn dan voor zijn rekening… En het laatste meest idiote vooroordeel ‘oh je hebt verlof, dan heb je de hele dag niks te doen!’ Het is dat het van mijn moeder af kwam want je zou diegene toch het liefst de nek omdraaien. Ze bedoelde natuurlijk ‘dan kom je de hele dag nergens aan toe’ en dat is dan weer een waarheid als een koe! De opsomming van alle dingen die ik in mijn verlof had willen doen is eindeloos… Als daar drie dingen van zijn afgestreept dan is dat veel. Dan heb je nog een raar soort aanname dat je minder liefde ervaart voor een tweede kind omdat je hart daar geen ruimte voor heeft. Nu heb ik daar zelf nooit aan getwijfeld en kan ik ook bij deze bevestigen dat dit onzin is. Het is een bijzonder nieuw leventje, een heel ander kindje en het is leuk om te ontdekken wat de verschillen en overeenkomsten zijn met haar zus. Tegelijkertijd kan ik wel bezig zijn met de vraag of ze allebei wel evenveel/genoeg aandacht krijgen. Dat is denk ik meer de spagaat waar we vanaf nu in zitten, dan dat ze genoeg liefde krijgen. Dan is het wel fijn om even tijd door te brengen met een van de twee afzonderlijk van elkaar, zoals vandaag. De rest van de dag loop ik met Lilly-Sofie in de buggy nog wat winkeltjes af door de stad, om vervolgens met een slapend kind in de buggy weer richting de opvang te lopen. Dat is ook te wijten aan ons gebrek aan ritme; Lilly-Sofie is het simpelweg niet gewend om thuis ‘s middags in een bed te slapen, we legden haar altijd in de buggy zodat we er zelf nog lekker op uit konden in de middag. Bovendien slaapt ze altijd nog het lekkerst in de buggy overdag. Vlak voor de opvang werd ze wakker, schoot overeind en riep enthousiast; ‘gaan we nu Rosie-Lynn ophalen?!’ Rosie-Lynn heeft zich voorbeeldig gedragen, goed gedronken uit het flesje, lekker om zich heen gekeken, wat geslapen en ze hebben haar onmiskenbare, schelle huiltje leren kennen. Missie geslaagd! Morgen mogen beide dames weer naar de kindjes, dan mag Rosie-Lynn tot 16u blijven. Vanaf volgende week gaat ze dan hele dagen. Maar morgen heb ik dus een dag quality time met mezelf, in een leeg huis!!! Ik had nog niks gepland staan maar heb vandaag op de valreep nog een afspraak gemaakt bij de schoonheidsspecialiste voor morgenochtend. Dat wordt genieten!! Wie weet vind ik daarna nog een kapper die een plekje heeft voor een opfrisbeurt. Daarna krijgt het huis een opknapbeurt want ik neem me nu al drie maanden voor om de boel eens goed op te ruimen maar je raad het al.. het komt er maar niet van!! Maar eerst moesten er vandaag nog twee kindjes naar bed.. Vriendlief moest na het avondeten weg vanavond dus ik had de taak om ze allebei naar bed te brengen. Wat denk je; vervolgens liggen ze nu ieder in hun eigen bed al vanaf 20.15u te slapen!!! Het is een bijna onwerkelijk en euforisch gevoel, ik ben geneigd om de kranten te bellen met dit heuglijke feit. Dus ik vertel het mijn zus vol trots, die reageert met ‘hoezo, dat is toch gewoon een normale tijd!’ Euh ja, dat is natuurlijk ook wel waar… Dat het me in mijn eentje was gelukt vond ze dan wel weer knap, gelukkig!

Mijn laatste week thuis ben ik erg bezig met nog zoveel mogelijk tijd doorbrengen met de kindjes. Dus waar Lilly-Sofie gisteren eigenlijk weer naar de opvang zou gaan, hield ik haar lekker een dagje thuis. Dat kwam de opvang bijzonder goed uit met zo ongeveer het halve team dat ziek thuis zit, al dan niet door Corona klachten. Rosie-Lynn was wat hangerig door de prikjes van de dag ervoor, storm Corrie was inmiddels voorbij maar maakte plaats voor regen en kou. Dat werd dus een dagje bankhangen met zijn drietjes! Waar ik maandag nog na thuiskomst cupcakes ben gaan bakken met Lilly-Sofie, kwamen we dinsdag verder tot niets noemenswaardigs. Ik verdeelde mijn aandacht zo goed en zo kwaad als het ging tussen de twee meiden en probeerde tussendoor nog de wasmachine te laten draaien. De competitie bankhangen mislukte overigens volledig: het was een vergeefse poging om de peuter een middagslaap te laten doen (ze kreeg er eerder energie van, dan dat ze in slaap viel leek wel). In plaats daarvan kende het een traumatisch einde met een baby die vanaf mijn schoot op de grond viel omdat mijn ogen even waren dichtgevallen… 🙈🙈🙈 Every mom’s worst nightmare, gelukkig liep het met een sisser af. Vandaag (woensdag) konden we godzijdank naar buiten, het zonnetje liet zich zelfs zien. Dus togen we met het hele gezinnetje eerst naar de dansles (vaste prik op de woensdagen voor Lilly-Sofie en vriendlief) en daarna naar de babycursus. Rosie-Lynn mocht lekker in de draagzak bij mama de hele dag op stap, Lilly-Sofie zat op haar troon in de bakfiets. Quality time ten top met het hele gezinnetje dus, lekker samen op stap. Eerst naar de dansles, dan de speeltuintjes opzoeken, even samen lunchen en daarna begon de babycursus. Je denkt misschien, wat nou babycursus. Het heet ‘Bewegen met je baby’ en heeft een mengelmoes van haptonomische oefeningen, liedjes ‘chanten’ en wat aandacht voor moeder en kind en de ontwikkeling van de baby. Toen Lilly-Sofie baby was heb ik hem ook gedaan, ik zie het echt als quality time met je baby en echt even aandacht voor elkaar hebben. Thuis word je toch snel geleefd en tijdens die cursus sta je echt even heel bewust stil, maak je op een fijne rustige manier contact met elkaar. Zonder dat het zweverig is overigens. Ondertussen gingen vriendlief en Lilly-Sofie boodschappen doen. Eind van de middag waren we allemaal weer thuis en werd Rosie-Lynn door haar zus onthaald alsof ze elkaar drie dagen niet gezien hadden. Zo mooi om die zusterliefde te zien, Rosie-Lynn gaat dan ook helemaal stralen als ze haar grote zus ziet! Waar ik nog de stille hoop had om eindelijk mijn handen helemaal vrij te hebben om echt het hele huis op te kunnen ruimen want we waren toch allemaal thuis dus vriendlief kon zich even over de meiden ontfermen, barstte het baby’tje vervolgens in dramatisch huilen uit. Het huiluurtje, zoals mijn moeder het noemt, was begonnen. Inmiddels kan dat zo’n drie uur aanhouden dus ik zag de bui alweer hangen voor vanavond.. Het enige grote voordeel is dat ze, na deze enorme huilbui, de rest van de nacht in principe slaapt. Ze komt nog 1-2 keer om te drinken en slaapt dan gelijk weer verder. Dus je zal me nooit horen klagen want die nachtrust is me heilig! De schadevergoeding voor gehoorbeschadiging als gevolg van haar schelle huiltje (mijn moeder noemt haar inmiddels liefkozend ‘viswijfje’ 🙈) ligt over een jaar of 20 op haar deurmat, zo doen we dat gewoon 😈.

Jaja mensen, het aftellen is begonnen! De laatste maandag van mijn verlof. Gisteren was het eindelijk zover; met het hele gezinnetje zijn we naar de Efteling geweest. Want het kon weer! Dat dachten meer mensen, gelukkig hadden we net mazzel want als we tien minuten later waren aangekomen met de auto werden we doodleuk voor het parkeerterrein weer richting uitgang gestuurd, ze zaten letterlijk vol er kon geen auto meer bij. Helaas overkwam dat mijn broer… die heeft er een gezellig middagje oud-Heusden van gemaakt met zijn gezinnetje, ook een aanrader. Wij konden dus nog net naar binnen wat ik wel heel fijn vond want we hadden een overenthousiaste peuterpuber op de achterbank die de teleurstelling anders echt niet had kunnen verwerken, ik zou niet weten hoe ik het haar had moeten uitleggen als we rechtsomkeert hadden gemoeten. Ik snapte ineens mijn ouders heel goed waarom ze ons ieder weekend hiermee naartoe namen van jongs af aan, toen het Eftelinghotel opdoemde voor ons en we haar enthousiasme hoorden vanaf de achterbank ‘Yes daar is de Efteling, let’s go we komen eraan hoor Efteling!’ Enz enz. Echt genieten was dat. Haar nichtjes waren er ook al, dus na een kort tochtje door het sprookjesbos volgde de ene attractie na de andere. Krijg ik haar normaliter met geen mogelijkheid in de Droomvlucht, die vindt ze te eng omdat er best wat donkere stukken tussen zitten, nu kon ze niet achterblijven en ging ze stoer met haar oom en tante en nichtjes mee. In de auto naar huis vroegen we wat ze van de Droomvlucht vond; ‘Niks aan!’ 🤦‍♀️ een echte peuterpuber dus. De baby keek haar ogen uit en vond het verder wel erg spannend allemaal, merkte ik doordat ze de rust niet had om goed te drinken en een vrijwel lege luier had voor we weer naar huis gingen. Vandaag dus maandag, met buiten een gigantische storm genaamd Corrie. Best verwarrend want in onze familiekring is het Corona virus al tot Corrie omgedoopt. Beide Corries teisterden ons vanochtend, bij een bezoek aan het consultatiebureau. De ene Corrie plaagde ons om er te komen, het werd een barre wandeltocht met baby’tje in de draagzak. De andere Corrie zorgde voor een erg ongezellig bezoek aan het consultatiebureau. De dame achter de ontvangstbalie verschool zich met haar depressieve gemoedstoestand achter het virus. Je krijgt op een gegeven moment toch het vermoeden dat er mensen zijn die het virus aangrijpen als excuus om te legitimeren dat ze een sjagrijnige uitstraling hebben. Dat idee. We stappen het bureau binnen en de dame begint meteen met ‘Sorry maar ik moet jullie er meteen op wijzen dat er nog steeds een eenouderbeleid heerst dus een van jullie moet hier blijven!’ Niks geen ‘goedemorgen en welkom en fijn dat jullie er zijn, ach krijgt ze haar eerste prikjes vandaag’, nee die beleefdheidsvormen zijn ineens allemaal verdwenen en ik weet even niet welke Corrie hier nou voor verantwoordelijk is maar ik vond het erg ongezellig allemaal. Na de routineklus, die ook niet veel gezelligheid uitstraalde van meten wegen hoe gaat het en heb je nog vragen, nu krijgt ze twee prikjes en we doen ze tegelijk toedienen want dan ervaart ze maar 1x een pijnprikkel (dat het een dubbele pijnprikkel is met twee mensen die boven haar hangen om haar ieder in een been te prikken daargelaten), stond ik een kwartiertje later met een brullend meisje weer op de gang. Met een even gezellig afscheid bij de balie (‘ik zal jullie even uit de droom helpen want ik hoorde jullie iets zeggen over een volgende afspraak maar die kan ik nog niet maken blablabla’) mochten we weer gaan. Wat ben ik blij als alle Corries weer verdwenen zijn, het weer lente en zomer wordt en de gezelligheid weer terug kan keren in eenieder zijn leven. Dat gun ik die mensen bij het consultatiebureau ook van harte. Volgende activiteit op de planning; Rosie-Lynn ging voor het eerst een paar uurtjes wennen op het kinderdagverblijf. Lekker gepland ja, ik kwam er pas een paar dagen geleden achter dat we dit heel handig afgesproken hadden.. Rosie-Lynn was inmiddels lichtelijk getraumatiseerd in de draagzak in een diepe slaap gevallen. Die paar uurtjes geloof ik niet dat ze nog wakker wordt dus dat wennen stelt eigenlijk niks voor wat betreft haar beleving. Zij heeft wel even genoeg beleefd voor vandaag! Zo stond ik ineens met lege handen buiten en stapte ik binnen in een leeg huis, voor het eerst in drie maanden het rijk alleen.. Met een gigantische to do lijst die ik al dagen in mijn hoofd heb met allemaal dingen die ik eindelijk kan doen zonder kids; doe ik lekker even niks. Gelukkig is de schoonmaakster in de tussentijd wel lekker bezig geweest en kom ik dus thuis in een schoon en opgeruimd huis. Verder dan een heerlijke lunch in de bagels & beans, de bank thuis en het schrijven van deze blog kom ik niet, want inmiddels is het alweer bijna tijd om beide meiden op te halen. Ik ben benieuwd of Rosie-Lynn überhaupt haar ogen open heeft gehad vanmiddag in die paar uurtjes.. Gelukkig heeft vriendlief al boodschappen gedaan voor het avondeten, want ik heb nog geen tijd gehad om gerechtjes te bedenken die onze peuterpuber ook voorgeschoteld kan krijgen.. Oh ja en verder wilde ik dus nog de was opruimen, de woonkamer opruimen (speelgoed van peuterpuber en de eettafel die vol ligt), een foto cursus doen, foto albums maken, me alvast inlezen voor mijn werk volgende week weer start, etc etc. Ik ben benieuwd wat me deze week allemaal nog gaat lukken!!

Dat betekent ook dat ik al ruim drie maanden thuis ben, ofwel niet aan het werk ben. Nou ben ik al niet bepaald een huismus, dat wist ik al, maar deze winter wordt dat nog eens overduidelijk bevestigd. Er volgde na de bevalling een lockdown, alle winkels dicht. Kraambezoek hoefde ik ook niet op te zitten wachten want Corona en tweede kindje dus niet meer zo nieuw en speciaal als bij de eerste. Opzich prima maar daardoor had ik niet veel afleiding en ging ik die op andere manieren zoeken. Ik stortte me zodra het kon na zes weken op een sportprogramma in de hoop dat slanke lijf dat ik cadeau kreeg na de bevalling te kunnen behouden, en ging overdag zelf met het kersverse kindje op pad, onder het mom van ‘het kraambezoek komt naar je toe!’ Na de kerstdagen bij familie in Den Bosch te hebben doorgebracht hebben we toch nog een vakantie weten te boeken, dat bleek onze redding. Na al die weken binnen zitten konden we ons verheugen op een krappe twee weken zon op Lans&Rood zoals peuter het riep (‘dus niet Lans&Blauw!’ kwam er dan ook nog achteraan als je mazzel had!). Het nieuwe jaar begon met knallende alarmbellen ipv vuurwerk. Baby’tje bleek spruw te hebben zo zag de huisarts en had het consultatiebureau gemist, ze was in twee weken tijd maar 20 gram aangekomen (normaal is dat ze 20 gram per dag aankomen in deze fase…), mijn borstvoeding liep terug, dat was foute boel! Bij de huisarts kwamen dan alsnog de kraamtranen en besefte ik me dat ik me onbewust veel te druk heb lopen maken. Focus op het sporten en het leuk moeten hebben tijdens je verlof terwijl er een harde lockdown is en we nergens heen konden en ik dus maar binnen zat. Ik legde mezelf veel te veel druk op en kon niet ontspannen. De inmiddels geboekte vakantie kwam dus letterlijk als geroepen. Als eerste moest nu als de sodemieter mijn borstvoeding weer op gang komen, dacht ik nog wel. Dus zocht ik in lichte paniek contact met de lactatiekundige die me drie jaar geleden met Lilly-Sofie ook heel fijn geholpen had. Met een hele lading tips van de lactatiekundige (die me tijdens haar hondenuitlaatuurtje terugbelde, alle tijd nam om me gerust te stellen) op zak, stapten we het vliegtuig in. Ontspanning en rust stonden daarbij op nummer 1. Ondanks de stress en de schrik en het schuldgevoel, lukte het me na ruim een week om het tij te keren en kwamen Rosie-Lynn en ik weer tot een fijne afstemming; zij kwam weer goed aan, ging weer goed drinken bij mij en mijn borstvoeding stond weer ‘aan’. Het had wel even wat voeten in aarde en kostte behoorlijk wat tijd en energie, maar lukte uiteindelijk dankzij het vele kolven, lieve ouders die ook een weekje langskwamen en hielpen waar nodig met kolfspullen uitkoken en wandelen, vriendlief als steun en toeverlaat en het heerlijke restaurant in het resort waar we meteen bij het inchecken de upgrade namen naar all inclusive. Ook de zon, het zwembad, het heerlijke huisje en de omgeving maakten dat we echt even weg waren en konden ontspannen met elkaar als gezin. Ik geloof dat ik in die twee weken meer tot rust ben gekomen dan de hele kraamperiode thuis! Al vanaf de eerste minuut van de heenreis voelde ik de rust over me neerdalen. Ik zag mezelf ineens in de toekomst een reisbureautje beginnen voor kersverse gezinnetjes om samen in de kraamtijd écht tot rust te komen. Wat nou babymoon voor je bevalling, het is veel logischer, leuker, gezelliger, rustgevender om na je bevalling op reis te gaan!! ‘Ben je bevallen, ik help je ontspannen!’ Er vlogen zelfs al reclamespreuken door mijn hoofd. Vliegen maakt me altijd wat melig, dat speelde vast mee. Inmiddels zijn we dus helemaal in symbiose weer thuis, baby is goed aan het groeien, vriendlief is weer aan het werk en peuter naar de opvang. De realiteit haalt ons in met rekeningen die liggen te wachten zoals de kosten van de kinderopvang vanaf komende maand als het baby’tje ook welkom is. Het wordt hoog tijd dat ik weer aan het werk ga en dat moment komt ineens schrikbarend snel dichterbij. Toch kijk ik ernaar uit, weer juf te zijn in plaats van alleen maar mama. Zo droomde ik laatst al, dat ik een oudergesprek voerde dat ik ook echt in de nacht had gepland (🙈🤦‍♀️) en stroomden vanochtend in de douche samen met het water ook de lesideeën door mijn hoofd. ‘Begrijpend leesles over samenvatting; streep de zinnen weg als ze niet nodig zijn om de tekst te begrijpen. De kinderen gaan in tweetallen aan de slag met een tekst blablabla…’ Vraag me niet hoe ik erop kom. Rosie-Lynn gedraagt zich voor alsnog voorbeeldig in de nachten, slaapt dan heerlijk door en laat ons vanaf het begin dus ook al lekker doorslapen. Geloof me, we voelen ons enorm gezegend met goede nachtrust want ik weet hoe het voelt als dat niet zo is!! Hopelijk blijven ons die spookuurtjes nog zo lang mogelijk bespaard. Overdag is ze dan weer goed wakker, en kan ze mijn aandacht echt claimen als ik thuis ben met haar; met dat schelle huiltje van haar zodra ik haar in de box probeer te leggen als ze net slaapt, nee mama ik wil alleen maar in je schoot slapen hoor… Om me vervolgens met een big smile aan te kijken als ze haar zin heeft gekregen, ze weet het goed te spelen! Godzijdank is het einde van de lockdown nabij en daarmee ook het einde van mijn verloftijd. Ik kijk er oprecht naar uit om dan in een nieuwe modus te komen met ons gezinnetje terwijl ik weer aan het werk ga. Drie keer per week straks na mijn werk twee kindjes ophalen en thuiskomen met ze, voor het eten zorgen en ze naar bed brengen, nu al zin in die marathon…! Tips voor handige recepten met peuter en baby zijn welkom, wij zijn niet zo handig en houden ook niet echt van koken maar ik wil toch wel graag in een handomdraai iets makkelijks en gezonds op tafel krijgen, zodat peuter ook wat meer gaat eten dan alleen babypotjes spaghetti en pannenkoeken… De laatste dagen van mijn verlof verdiep ik me met mijn uitgeruste hoofd graag in deze materie ter voorbereiding op de marathon ‘Met twee kindjes uit je werk thuiskomen en koken’! Kom maar op met jullie praktische tips, ik heb nog een krappe twee weken om ze uit te proberen…

Jaaa het is gelukt! Ze slapen, allebei!! Waar we gisteren nog onze handen vol hadden aan alleen de baby, slapen ze nu allebei en heb ik dus mijn handen vrij! Eindelijk kan ik mijn to do lijst afwerken die ik voor gisteren had gepland. Peuter was toen naar de opvang en vriendlief was thuis, dus, dachten we, hebben we alle tijd en genoeg handen om thuis eens goed op te ruimen. Rosie-Lynn had echter een moeilijk dagje door spruw, buikkrampjes en ook nog een verkoudheid erbij wat gepaard gaat met een gemeen hoestje. Ze vond daardoor geen rust in de box of in bed, alleen bij ons op schoot. Dus helaas kwam er van mijn to do list weinig terecht. Wel heeft vriendlief de kerstboom afgetuigd en alle kerstversiering weer op zolder gezet. We waren er wel klaar mee voor dit jaar. Die boom stond al voor Sinterklaas zijn verjaardag vierde, ja ik weet het, vloeken in de kerk, maar dat bracht wel wat gezelligheid in huis die ik goed kon gebruiken in mijn verloftijd. Alle dagen binnen zitten in de winter met die donkere dagen was al een hele uitdaging. Daar kwam de avond lockdown nog even overheen en toen kerst eindelijk in zicht was en ik me verheugde op Rosie-Lynn’s eerste kennismaking met de Efteling, (lekker een aantal dagen met de familie door de Efteling slenteren, dan maar tot 17u, het zij zo, maar zo zouden we de kerstdagen doorkomen was het plan), was daar ineens de volledige lockdown weer terug van weggeweest. Op zaterdagavond werd hij aangekondigd, de volgende dag ging hij meteen in. Precies de dag dat we met ons kersverse gezinnetje erheen zouden gaan, Rosie-Lynn haar vuurdoop zou hebben van eerste keer Efteling, en we onze abonnementen zouden verlengen. Met een moeder die er praktisch geboren is, is daar geen ontkomen aan. Dus je snapt; zodra ik er lucht van kreeg op die zaterdag, dat de volgende dag alles dicht zou gaan, twijfelde ik even maar het was wel duidelijk wat er moest gebeuren. Als de sodemieter naar de Efteling natuurlijk, nu het nog kon!! Natuurlijk zuur dat vriendlief er niet bij kon zijn, die moest werken. Hij snapte de noodzaak gelukkig en ik kreeg toestemming om dan maar zonder hem te gaan. Het werd mijn eerste autorit alleen met de meisjes, die eigenlijk vrij soepel verliep. Kinderwagen mee, maxi cosi erop met baby erin, peuter op het plankje erachter en hop naar de auto. Peuter roept onderweg tegen willekeurige buurman ‘WIJ GAAN NAAR DE EFTELING!!’ Godzijdank werkte de lift in de parkeergarage mee en de enige uitdaging bleek het tanken onderweg te zijn. Waar de Shell me nog probeerde lekker te maken door te adverteren met ‘betalen terwijl je in de auto zit via de app’, werkte dat natuurlijk die dag niet, waardoor ik met peuter naar binnen moest om af te rekenen. Het was misschien maar een minuut, dankzij de betaalautomaat die het binnen wel deed, maar toch, je baby in de auto alleen laten is geen fijn gevoel. Eenmaal in de Efteling bleek de peuter zich niet meer goed te kunnen herinneren wat er allemaal te zien was, waardoor het sprookjesbos weer een hernieuwde beleving werd en ze haar ogen uitkeek. Zo rende ze steeds een stukje voor me uit om te zien waar we heen gingen en of ze nog wist wat het was. Heerlijk om achter die ooh’s en aaah’s van haar aan te lopen, dat was weer even ouderwets genieten! Tegelijkertijd besefte ik me dat het dus alweer te lang geleden was voor haar dat we er voor het laatst waren, ergens in september was de laatste keer geloof ik. Ze had al zo’n lange tijd het moeten doen met alleen de Efteling app op haar iPad dat ze zelfs even vergeten was dat je Joki en Jet ook echt kan bezoeken in Carnaval Festival. Nu had ik ook geen idee hoe ik daarin zou moeten gaan met een peuter en een baby van een paar weken oud, zeker niet met de gigantische wachtrij die me aankeek, dus dankbaar liep ik er in eerste instantie aan voorbij. Net daarvoor had ik me al in allerlei bochten moeten wringen om met peuter in de draaimolen te kunnen gaan terwijl baby in kinderwagen erlangs lag te wachten/slapen. Er volgde een pitstop zodat baby kon drinken, en we met zijn allen even konden plassen. Ook dat ging prima, met zijn allen in het invalidentoilet, eerst de peuter plassen dan mama plassen en dan baby een schone luier die netjes op de commode bleef liggen. Het kost wat schietgebedjes en ik ben gelukkig gezegend met een hele brave kroost, dat scheelt ook een hoop. Om 16.45u volgde ik de menigte richting de uitgang. We kwamen weer langs Carnaval Festival, waar iedereen uit kwam gelopen. Maar hij bleek nog wel open te zijn… ik greep letterlijk mijn kans, met baby op de arm en peuter in de hand parkeerde ik de kinderwagen en glipte snel naar binnen. Voor het eerst de Efteling bezoeken en dan Carnaval Festival in kunnen zonder te hoeven wachten in de rij, dat was een feestje wat ik onmogelijk aan Rosie-Lynn en Lilly-Sofie en mezelf voorbij kon laten gaan! Nu keken beide dames hun ogen uit, en kreeg ik geen genoeg van hun stralende gezichtjes. Mega zuur natuurlijk dat vriendlief er niet bij kon zijn en dat inmiddels vrij zeker was geworden dat de Efteling de dag erna zijn deuren moest sluiten. Dus de vreugde had een nare bijsmaak die middag en met tranen in mijn ogen namen we afscheid bij de uitgang. Peuter bleef daarbij enthousiast roepen en zwaaien, dat werkt dan wel weer heerlijk relativerend. De kerstdagen hebben we in Den Bosch doorgebracht bij mijn ouders, zonder de uitjes naar de Efteling. Uiteindelijk bleek zelfs een uitje naar buiten al geen doen, want véél te koud. Maar ja, peuter wilde perse naar de speeltuin! Eenmaal in de speeltuin kostte het haar luttele seconden nadat ze uit haar buggy was gestapt, om tot de conclusie te komen dat het veel te koud was. Ze had nog geen stap richting glijbaan gezet of ze smeekte rillend en klappertandend van de kou of we weer naar huis konden gaan.. De volgende dag herhaalde dit zich zo ongeveer met een uitje naar de kinderboerderij. Om de kerstdagen toch positief af te sluiten hebben we op de valreep nog een vakantie naar de zon geboekt. Het is nog even spannend of het doorgaat, maar ik kon het toch niet aan ons voorbij laten gaan om mijn verlof in de zon af te sluiten zo buiten de schoolvakanties om. Het is spelen met vuur, zo voelt het in deze tijd tenminste als je voor jezelf een zonnig perspectief boekt, maar dit zonnige vooruitzicht houdt ons voor nu op de been. Al met al waren het voor de peuter toch intensieve dagen die we op maandag afsloten op ‘derde kerstdag’ bij de schoonfamilie in Vinkeveen. Met haar tong op haar schoenen vertrok ze dinsdag naar de kindjes, zoals ze de opvang noemt. Dat ze moe was, en wel een dagje rust kon gebruiken, hadden we wel gezien maar ze wilde ook graag weer naar de kindjes. Dus hadden we een to do lijst in ons hoofd, zwaaiden we de peuter uit en gingen voortvarend met de kerstboom aan de slag. Het opruimen van de kerstboom en kerstversiering bleek echter het hoogst haalbare die dag met de baby die alle aandacht opeiste, blijkbaar had zij ook even een dagje nodig om bij te komen van alle indrukken. Ze bleek ook spruw te hebben, zo had ik vorige week ontdekt, of eigenlijk de huisarts. En buikkrampjes en een verkoudheid, het arme kind. De kostbare momenten dat ze sliep kon ik even douchen en in de middag was de to do lijst dan maar in de prullenbak beland en pakten wij ook even onze rust. Lekker samen op de bank een serietje kijken! Het voelde al zo stout, kind naar de opvang zodat paps en mams serietje kunnen kijken.. Zoals de wet van Murphy werkt ging na een minuut of tien dan ook de telefoon: de opvang belde met de mededeling dat peuter zo moe is dat ze het liefst lekker naar huis wil. Maar natuurlijk! Vandaag dus een lekker rustdagje met ergens in mijn achterhoofd dus dat to do lijstje. Maar ik weet ook dat ik vandaag alleen thuis ben met twee kinderen en ben al blij dat ik gedoucht en wel op de bank zit en de was draait, en dat peuter en baby zojuist allebei in slaap zijn gevallen!! Ik sta mezelf toe om ook even mijn ogen te sluiten en droom stiekem van een vakantie in de zon in de hoop dat die binnenkort waarheid wordt…

Dinsdag 14 dec, wat een dag. Buiten is het super ongezellig druilerig schijtweer dus zit ik weer een hele dag binnen. Van het nieuws word ik ook niet bepaald vrolijk, dat gaat van de rechtszaak tegen Thierry Baudet naar de beschuldigingen aan het adres van Borsato naar de leeg geveegde agenda 2022 van André Hazes, om maar even wat te noemen. Echt mega interessant allemaal… In de opmars naar nieuwe strengere maatregelen naast de avond lockdown die nu al van kracht is, wordt gedurende de dag duidelijk dat de basisscholen volgende week al hun kerstvakantie moeten inluiden. Ik app alvast wat mensen dat ik beschikbaar ben voor eventuele opvang van kinderen, laat het meteen ook even aan de overburen weten, zij hebben twee kids op de basisschool. Eigenlijk is het een verkapte ‘Hallo mensen, ik verveel mij!!’-noodkreet. Wat is het dan fijn als vriendlief thuiskomt zodat ik eindelijk weer iemand heb om tegenaan te kletsen. Die vervolgens gek wordt van mijn geklets, en liever een uur naast Lilly-Sofie zit als hij haar naar bed brengt. Die avond werd me duidelijk hoezeer een tweede kind je relatie onder druk kan zetten… Of zou het puur aan mijn verlof liggen dat ik er zo een ongezellig mens van word? In elk geval kijkt hij ook uit naar het moment dat ik weer aan het werk ga… Het toeval wilde dat ik de volgende dag had afgesproken even op mijn werk langs te komen met Rosie-Lynn. Maar eerst stond de kijk-dansles van Lilly-Sofie op de planning, in het kinderkookcafé in het Vondelpark. Normaliter is dat papa’s programma op de woensdag, mama was dan ook nog nooit mee geweest naar de dansles. Nu ik verlof heb kon ik eindelijk een keer zelf mee, en dit keer was het een speciale kijkles voor ouders, en tevens de afsluiting van het lesblok. Daarna dus door naar mijn werk met Rosie-Lynn, dan hadden we om 13u nog een rondleiding op een basisschool, en stond er daarna nog een bezoek aan mijn schoonouders op de planning… Waar ik me op dinsdag dus nog opgesloten voelde tussen 4 muren, had ik op woensdag ineens een hels programma voor de boeg! We besloten de -inmiddels opgeknapte- bakfiets in te zetten en ik nam Rosie-Lynn mee in de draagzak. Halverwege (nou eerder op een derde van de route) onze tocht naar het kinderkookcafé wisselde ik al de bakfiets in voor de gewone fiets, want fietsen met een baby in de draagzak en een flinke peuter in de bakfiets zonder elektrische ondersteuning als je net bevallen bent, bleek toch een iets te heftige opgave. De kijkles was een feestje om te zien, Lilly-Sofie liet onder leiding van de dansjuf vol trots haar mama zien wat ze deze periode allemaal geleerd had. Ik had ondertussen Rosie-Lynn op schoot , tot het net iets te warm werd op mijn schoot…. De geur was onmiskenbaar; hoogste tijd dat je naar papa gaat die in het café aan de koffie zat 😈 ! Daarna door naar de school waar ik werk, waarna vriendlief met Lilly-Sofie even langs mijn moeder ging zodat die even op haar kon passen en hij naar de rondleiding kon gaan. Rond een uur of 3 in de middag zagen we elkaar dan weer bij mijn moeder thuis, waar we tot de conclusie kwamen dat de rest van de planning die dag in het water viel. Twee slapende meiden en uitgeputte ouders op de bank, het was wel even goed zo! Ik merkte wel dat het me goed deed om er even uit te zijn. Daar word ik echt een leuker mens van!

Spreken van een ‘avondroutine’ met een peuter en een pasgeboren baby in huis, staat zo ongeveer gelijk aan vloeken in de kerk. Met de peuter is er inmiddels toch wel sprake van een vaste volgorde van gebeurtenissen voor ze haar ogen sluit en naar dromenland vertrekt in de avond. Om hier te spreken van een ‘normale gang van zaken’ of een ‘door gewoonte verkregen vaardigheid’ zoals in de van Dale de vertaling van het woord ‘routine’ luidt, is daarbij al een gevaarlijk statement. Noem het sprongetjes, fases, peuterpuberteit, twee is nee en drie wil ik nie, feit blijft dat iedere dag anders is met (kleine) kinderen in huis. Dat is maar goed ook, want als iedere dag hetzelfde zou zijn zou ik gillend gek worden, zeker nu ik verlof heb. Maar even over dat naar-bed-gaan-ritueel. Toen er nog alleen een peuter rondliep, hadden we daar de laatste tijd een aardige routine op zitten. Pyjama aan, nog even spelen, dan naar bed; tandenpoetsen, vitamientjes slikken, boekje lezen met mama. Dan is papa aan de beurt, mama moet namelijk de was ophangen/opvouwen. (Dat heb ik ooit een keer als smoes gebruikt om de borstvoeding af te bouwen en die is blijven hangen. Ook als we nu ergens anders slapen op vakantie ofzo, dan blijft ze zeggen dat ik de was moet opvouwen dus dat papa aan de beurt is. Klinkt logisch toch?!). Met papa worden dan nog minstens drie boekjes gelezen en dan gaat de prinses in haar bedje liggen en blijft papa naast haar zitten tot ze naar dromenland is vertrokken. Jaja, papa heeft ze zo gek gekregen dat hij avond aan avond meestal zo een uur kwijt is om ons prinsesje te begeleiden naar dromenland. Je snapt nu waarom ze iedere avond roept dat nu papa aan de beurt is, mama krijgt ze namelijk niet zo gek. Maar prima, zij heeft haar zin en weet de boel zo lekker op te rekken, papa geniet op zijn beurt van het vader-dochter moment en ik heb lekker de avond voor mezelf! Win-win-win dus. Er zitten ook wel nadelen aan, zo leven ik en vriendlief al maanden lichtelijk langs elkaar en lukt het ons niet vaak om in de avond echt even tijd voor elkaar te maken. En voor deze routineklus is papa toch een redelijk essentieel onderdeel die niet kan ontbreken. Natuurlijk komt het toch weleens voor dat hij er ‘s avonds niet is en dat ik dan Lilly-Sofie in bed moet leggen. Dat zorgt uiteraard bij voorbaat al voor teleurstelling, zacht uitgedrukt. Mama is namelijk gekke Henkie niet en blijft dus niet naast haar bedje zitten tot ze slaapt (geloof me, ik heb het geprobeerd, maar zij blijft checken of ik nog wel zit en valt daardoor dus niet in slaap want blijft waakzaam, en ik heb het geduld niet om rustig sereen te blijven zitten wachten tot ze eindelijk slaapt). In plaats daarvan gaat mama achter de deur staan. Toen er nog geen baby was betekende dit hooguit tien minuutjes even blijven waken achter de deur, waarbij Lilly-Sofie nog zo’n drie keer ‘mama’ roept met het meest zielige stemmetje om te checken of ik er nog wel sta, en dan is het stil; madam slaapt en mama kan lekker serietje kijken op de bank. Prima te doen. Je raadt het al, vanavond was het zover; ik was alleen thuis met de twee meiden. Alles liep helemaal gesmeerd tot het onvermijdelijke moment ‘mama gaat achter de deur staan’. Huilen met krokodillentranen, heel hard om papa roepen, zielig kijken. Vervolgens vroeg de baby om aandacht dus mocht ze me nog even helpen om die te verschonen, pyjama aan en ja die moest natuurlijk ook nog een boekje voorgelezen krijgen.. ‘Nu gaan we echt slapen hoor want Rosie-Lynn gaat nu ook naar bed!’ ‘Ga je dan achter de deur staan mama?’ ‘Nee dat gaat niet, ik ga nu naast het wiegje van je zusje zitten want ze moet nog bij mama drinken..’ Teleurgesteld laat ik haar achter in haar grote bed, maar ze accepteert het wel. Terwijl ik borstvoeding geef hoor ik haar roepen ‘mama ik moet plassen!’ Maar deze mama was voorbereid, het licht in de wc was aan en haar wcverkleiner stond er nog op dus ze kon het helemaal zelf zonder mijn hulp. Natuurlijk moest ze nog wel even komen spieken wat ik aan het doen was, en kwam ze nog even een knuffel halen. Tot slot deed ze nog een meesterlijke zet; terwijl ze naar haar bed liep, liet ze expres haar slaapkamerdeur wagenwijd open staan zodat ze me goed kon blijven horen. Toen ik dat ontdekte riep ze gauw ‘de deur kan open blijven hoor mama!’ De smiecht… Uiteindelijk ging de baby braaf in haar wiegje slapen waarna ik nog even bij Lilly-Sofie kon kijken. Ze probeerde nog een keer ‘de deur kan openblijven hoor mama!’ Zonder boos te worden antwoordde ik met rustige stem dat haar zusje al slaapt dus ik nog even achter haar deur kan komen staan, terwijl ik die dicht deed. Vijf minuten later had ik het zowaar voor elkaar; twee slapende kindjes in hun bedje en ik de avond voor mezelf!! En het was pas 21.15u! Met een euforisch gevoel alsof ik de marathon gewonnen had zat ik vervolgens alleen op de bank, tegelijkertijd was ik zo verbaasd dat ik me even geen raad wist met de vrije tijd die ik ineens gekregen had. Ik heb het moment gevierd met een denkbeeldige medaille en mezelf getrakteerd op een heerlijke kop koffie met wat lekkers erbij; wetend dat het morgen allemaal weer heel anders kan lopen, wie weet zit ik over tien minuten met allebei de kinders weer op de bank, maar dit moment pakt niemand me meer af! Gelukkig bleef het de rest van de avond stil, afgezien van een hongerige baby die na nog een drinksessie vrij vlot weer in een diepe slaap in haar wiegje lag. Mama did it!!

Oké, ik had me er dus op ingesteld dat ik deze tweede zwangerschap zou uitgroeien tot maatje zeekoe met blijvende gevolgen. Nu is dat in die laatste weken voor de bevalling aardig gelukt, behalve dan dat alleen mijn buik daaraan meedeed. Ik bleef redelijk normaal eten, kreeg amper last van pigmentvlekken in mijn gezicht, zelfs mijn heupen waren slanker dan tijdens mijn eerste zwangerschap. Dat laatste heb ik kunnen constateren toen ik mijn verlof inluidde met het vereeuwigen van mijn zwangere lichaam voor de tweede keer. Het beeldje van mijn eerste zwangerschap had ik bij me toen ik mezelf liet vastleggen in 3D beeld, en zo konden we ze met elkaar vergelijken. Gek genoeg paste ik 1 of hooguit 2 weken na de bevalling al mijn oude broeken weer. Sterker nog, ik kreeg ze met gemak aan, waar ik voorheen nog weleens moeite had om bepaalde stugge broeken over mijn heupen te krijgen. Mede door de borstvoeding die helemaal vanzelf weer goed op gang kwam én een baby die meteen goed en stevig dronk, verdween mijn buik al snel. Zonder er ook maar iets bewust extra voor te doen, kreeg ik het vermoeden dat ik momenteel slanker ben dan voor deze zwangerschap.. Waar vorige week mijn wallen nog op mijn knieën hingen (zie foto bij vorige blog), voelde ik me steeds energieker worden richting het einde van die week. Ik kon niet wachten om weer te beginnen met sporten! Officieel mag je 6 weken na een natuurlijke bevalling weer voorzichtig aan beginnen. Officieel zou dat dus pas morgen zijn. Maar zo fit als ik me momenteel voel, kon ik niet meer wachten en ben ik gisteren alvast begonnen. Voorzichtig aan, heb ik me aangemeld voor een 21 dagen durend sportprogramma met dagelijkse digitale workouts die je gewoon in huis kan doen, speciaal voor mama’s. Lekker drie weken tot kerst dagelijks aan de bak met oefeningen. Om gemotiveerd aan de slag te gaan en te blijven werd aangeraden om te beginnen met een nulmeting. Waar ik normaliter alleen mijn gewicht opmeet op de kofferband op een vliegveld, maakte ik voor nu een uitzondering en stond ik thuis op de weegschaal; 63,2kg! Hier de bevestiging van mijn vermoeden want voor mijn zwangerschap woog ik zeker 5 kilo meer! Bizar hoezeer een iets lager gewicht meteen een positieve invloed heeft op je geestelijke gesteldheid en zorgt voor meer positieve energie. Omdat ik dit gewicht en deze positieve energie graag wil vasthouden, omdat mijn bankrekening inmiddels donkerrood kleurt, omdat de benedenbuurman gek wordt van alle pakketjes die maar blijven binnenstromen, en omdat het inmiddels heel welkom is om een concreet doel te hebben met een bijbehorende concrete invulling in deze fase van mijn verlof, is het dus heel fijn dat ik nu kan beginnen met sporten. En dan dus niet het halve werk, maar gelijk vol aan de bak. Het zijn steeds korte workouts en ik kan de oefeningen aanpassen naar mijn situatie zodat ik mezelf niet gelijk over de kop train. Daarnaast ben ik vanavond ook weer begonnen met het wekelijkse uitje ‘hupsen in het Westerpark’ met andere zwangere en net bevallen dames. Heerlijk om weer voor het eerst sinds de bevalling op mijn fiets te stappen en een uurtje lekker te bewegen voor mezelf. Wat een vrijheid is dat toch weer! Naast het sporten is er nu ook een soort kantelpunt gekomen waarbij ik richting aftellen ga van de verlofperiode. Nog een paar weekjes tot de kerstvakantie, in januari willen we dan nog een paar weekjes op vakantie als kersvers gezinnetje van 4, even nog profiteren van het feit dat we buiten de schoolvakanties op vakantie kunnen.. En dan ga ik in februari alweer werken! Volgende week staat een bezoekje op mijn werk gepland, met Rosie-Lynn uiteraard. De bakfiets is vandaag weggebracht voor een onderhoudsbeurt ter voorbereiding op de periode na mijn verlof. Zo dunt mijn to-do lijstje aardig uit, terwijl de berging nog altijd volstroomt met spullen… Uitzoeken hoe Vinted werkt, staat er ineens bij op mijn to-do lijstje… Dat lijkt me toch een beter plan voor mijn portemonnee en bovendien ruimt het weer lekker op!

Tijdens mijn zwangerschap heb ik geen enkel moment ‘last’ gehad van bepaalde typische cravings, zoals iedere dag een pot augurken naar binnen moeten werken of ineens verzot zijn op donuts. Mijn eetpatroon verschilde eigenlijk niet veel met wat ik at voor ik zwanger was. Om zeker te zijn of ik wel de juiste dingen at en vooral de dingen liet staan die ik beter niet kon eten tijdens de zwangerschap, fungeerde mijn schoonzusje als hulplijn. Zo had ik mijn twijfels al bij de kassa toen ik mijn tonijnpizza afrekende, en na de eerste hap appte ik haar toch maar even voor de zekerheid. Waarna de hele pizza hop in de prullenbak belandde… Heel handig zo’n hulplijn maar dan moet je hem wel op tijd inschakelen! Tijdens mijn zwangerschap dus geen rare eetgewoontes gehad. Nu ik mijn lichaam weer voor mezelf heb, (afgezien dan van het dienen als melkkoe, wat niet onderschat moet worden want dat is weer een hele andere aanslag op je lijf), heb ik een constante zucht naar chocola. Opzich valt het prima samen met de Sinterklaas/kerstperiode dus dat komt mooi uit, valt het niet zo op en er is genoeg chocola te krijgen. Er gaat echt geen dag voorbij zonder dat er chocola mijn mond in gaat. Maakt niet uit in welke vorm, chocomel of bonbons of een reep KitKat. Dankzij de borstvoeding is het niet aan mijn lijf af te zien, dat is dan ook weer een voordeel. Maar ik ben toch ook wel blij als ik volgende week weer mag gaan sporten. Lekker weer iets voor mezelf doen, gezond bewegen en even niet in de verzorg-stand hoeven staan. Ik merk echt dat me dat heel goed doet, even een momentje pakken voor mezelf waarbij ik even goed voor mezelf zorg. Letterlijk; de tijd nemen om mijn benen te harsen, uitgebreid te douchen met een body scrub, en zelfs mijn nagels zijn inmiddels gelakt! Lilly-Sofie had haar mama nou nog nooit met gelakte nagels gezien, ze vond het maar gek. Het enige waaraan je kan zien dat ik nog niet helemaal ben bijgekomen, zijn de enorme wallen onder mijn ogen. Dat is niet vanwege de vele gebroken nachten gelukkig, want als ik ergens trots op ben dan is het wel hoe beide dames (en wij als ouders dus ook) lekker door de nacht slapen. Rosie-Lynn wordt een keer wakker om te drinken, valt dan na een kwartier weer in een diepe slaap dus dan leg ik haar weer in haar wiegje en ben zelf dan ook meteen weer vertrokken. Lilly-Sofie slaapt van 21.00-6.30u, en doet meestal nog een middagdutje overdag van rustig zo’n 2-3 uur. Allemaal prima. Maar zelf zou ik veel meer moeten slapen dan ik nu doe. Bevallen van een achtponder is niet niks, je lijf moet daar echt in rust van herstellen. In plaats van zoveel mogelijk slapen, dender ik door op mijn ritme zoals ik het altijd doe, savonds pas rond 23.30u naar bed en sochtends om 6.30u is het weer dag. Als je dan adviezen voor ouders leest is er de mantra ‘je moet slapen als je baby slaapt’. De grootste onzin als je het mij vraagt, en niet alleen omdat er geen kabouters in de buurt zijn die het huishouden wel even doen terwijl je slaapt (die zijn as we speak op vakantie namelijk), maar ook omdat mijn energie haaks staat op die van haar. Als zij overdag slaapt, voel ik me fit en kiplekker en geniet ik van dat heerlijke moment voor mezelf. En als ze wakker wordt, begin ik te gapen. Wanneer ze bij me drinkt, voel ik de energie zo uit mijn lijf stromen en zou ik het liefst mijn ogen dichtdoen. Best onhandig eigenlijk.. Het is dus nog even zoeken naar de beste momentjes om even een dutje te kunnen doen.. Wat daarin ook meespeelt is dat ik het geduld er niet voor heb om overdag me over te geven aan een rustmomentje met mijn ogen dicht. Ik ga er liever op uit, lekker naar buiten. Deze week heb ik daar weinig te zoeken echter want het regent de hele week al. Vriendlief bedacht vandaag dat we Sinterklaasavond het beste morgenmiddag kunnen vieren als gezinnetje want komend weekend zijn we niet thuis. Dus was ik vandaag druk als last-minute-inpakpiet. Die een grote fout had gemaakt want ik kwam erachter dat we nog helemaal geen kadootjes hadden voor Rosie-Lynn!! Oepsie, dat kon natuurlijk niet. Dus dat was nog even een race tegen de klok! Snel de stad in nog wat kadootjes scoren, nog even verstoppen thuis en daarna Lilly-Sofie ophalen van de opvang. Pffff… Maar dan moet er nog gekookt en dan is daar het avondritueel alweer, dus stilzitten was er nog even niet bij. Ik maakte het mezelf echter makkelijk dit keer en maakte wat tosti’s, pakte even een half uurtje op de bank voor mezelf terwijl Lilly-Sofie op de iPad filmpjes keek. Ik moest mezelf echt even opladen. Nadat Lilly-Sofie dan goed en wel in bed lag ‘s avonds, begon Rosie-Lynn te klagen. Dat duurt dan ongeveer tot 23u tot ze beiden eindelijk slapen. Voor we zelf dan in bed liggen is het zo een uur later. En eigenlijk heb je elkaar dan ook amper gesproken. Lig ik eindelijk in bed, heb ik weer eens inspiratie om een blog te schrijven, tikt aardig aan.. Ik denk dat ik maar op zoek ga naar een goeie crème om mijn wallen aan te pakken. Dan kan ik weer genieten van een heerlijk verzorgend momentje voor mezelf!