Dag 45 – Mannelijke intuïtie moet je niet onderschatten…

Of in elk geval die van vriendlief niet! Het is de dag na zijn bucketlist-stress voor de komst van de baby, je weet wel, die dag waarop hij plots de noodzaak voelde om alles zover in orde te maken, o.a. het matras te beschermen tegen eventuele gebroken vliezen in de komende weken, de koelkast uitsoppen, tot en met zichzelf te moeten scheren aan toe. Deze dag begon om 6.30 uur ‘s ochtends met plots een golf van een enorm waterballet tussen mijn benen!! Ik schrok wakker en zag hoe het water godzijdank precies door het matje werd opgevangen. Lang leve onze M-Line matrassen 🤗. De eerste gedachte die door mijn hoofd schoot was; toeval bestaat niet. Er was geen twijfel mogelijk dat dit gebroken vliezen betekende en hoe bizar is het dan, dat vriendlief precies de dag ervoor de noodzaak voelde om de nodige voorzorgsmaatregelen te treffen… How bizar! Vriendlief was inmiddels ook gewekt door mijn verbale uiting van verbazing en opwinding. Hij schoot meteen in de actiestand en baalde dat het hem de dag ervoor niet meer was gelukt om het fototoestel op te laden. Ik wees hem op het lijstje op de koelkast waarop hij nog wat onwennig het telefoonnummer intoetste van het ziekenhuis. We mochten om 10.30 uur langskomen voor controle. De afspraak die al stond met de gynaecoloog zou komen te vervallen. Dus nog alle tijd om een fototoestel op te laden en nog even de gebruiksaanwijzing door te nemen, concludeerde vriendlief tevreden. Je denkt, nu begint het. Marietje wil eruit! Dus hop naar het ziekenhuis met koffertje en maxi cosi enz. Vol verwachting klopten mijn hart en dat van Marietje prima volgens de CTG. Die van vriendlief maakte echter overuren! Helaas bleven de weeën nog uit, dus werden we weer naar huis gestuurd. Dat is gek. Dan sta je daar met al je spulletjes, laat het maar beginnen, en dan mag je weer naar huis! Omdat we drie hoog wonen leek het ook vriendlief beter om dan maar bij hotel Mama in te trekken in het centrum op de begane grond. Dan hebben we onze spulletjes tenminste niet voor niks bij elkaar gezocht en meegesjouwd en loop ik geen risico om straks uit ons huis getakeld te moeten worden als het circus wel begint en ik geen trap meer af kan… Gek genoeg ben ik onder de hele situatie de rust zelve en laat het allemaal maar gebeuren. Waar ik al mijn hele leven riep dat als ik ooit zwanger zou zijn ik een emotioneel wrak zou worden, daar was ik heilig van overtuigd, lijkt het tegendeel nu waarheid te zijn. Zelfs bij de zich aandienende bevalling raak ik nog niet een beetje overstuur.. Ik ben in de middag notabene nog lekker op terras gaan zitten. Sja het was mooi weer en je kan verder toch niks, dus maar van een nood een deugd maken! Marietje zal zich in elk geval een dezer dagen aandienen, maar wanneer precies dat weet natuurlijk niemand. Laat dit voorlopig de laatste blog zijn waarop ik jullie allen in spanning achterlaat… Ik hoop op een spoedig bericht met heuglijk nieuws, en natuurlijk op een voorspoedige bevalling, maar Marietje is erg eigenzinnig zoals jullie wellicht inmiddels doorhebben dus we gaan het meemaken… met een laatste buikfoto;