Verlof #2, dag 70. De avondroutine challenge

Spreken van een ‘avondroutine’ met een peuter en een pasgeboren baby in huis, staat zo ongeveer gelijk aan vloeken in de kerk. Met de peuter is er inmiddels toch wel sprake van een vaste volgorde van gebeurtenissen voor ze haar ogen sluit en naar dromenland vertrekt in de avond. Om hier te spreken van een ‘normale gang van zaken’ of een ‘door gewoonte verkregen vaardigheid’ zoals in de van Dale de vertaling van het woord ‘routine’ luidt, is daarbij al een gevaarlijk statement. Noem het sprongetjes, fases, peuterpuberteit, twee is nee en drie wil ik nie, feit blijft dat iedere dag anders is met (kleine) kinderen in huis. Dat is maar goed ook, want als iedere dag hetzelfde zou zijn zou ik gillend gek worden, zeker nu ik verlof heb. Maar even over dat naar-bed-gaan-ritueel. Toen er nog alleen een peuter rondliep, hadden we daar de laatste tijd een aardige routine op zitten. Pyjama aan, nog even spelen, dan naar bed; tandenpoetsen, vitamientjes slikken, boekje lezen met mama. Dan is papa aan de beurt, mama moet namelijk de was ophangen/opvouwen. (Dat heb ik ooit een keer als smoes gebruikt om de borstvoeding af te bouwen en die is blijven hangen. Ook als we nu ergens anders slapen op vakantie ofzo, dan blijft ze zeggen dat ik de was moet opvouwen dus dat papa aan de beurt is. Klinkt logisch toch?!). Met papa worden dan nog minstens drie boekjes gelezen en dan gaat de prinses in haar bedje liggen en blijft papa naast haar zitten tot ze naar dromenland is vertrokken. Jaja, papa heeft ze zo gek gekregen dat hij avond aan avond meestal zo een uur kwijt is om ons prinsesje te begeleiden naar dromenland. Je snapt nu waarom ze iedere avond roept dat nu papa aan de beurt is, mama krijgt ze namelijk niet zo gek. Maar prima, zij heeft haar zin en weet de boel zo lekker op te rekken, papa geniet op zijn beurt van het vader-dochter moment en ik heb lekker de avond voor mezelf! Win-win-win dus. Er zitten ook wel nadelen aan, zo leven ik en vriendlief al maanden lichtelijk langs elkaar en lukt het ons niet vaak om in de avond echt even tijd voor elkaar te maken. En voor deze routineklus is papa toch een redelijk essentieel onderdeel die niet kan ontbreken. Natuurlijk komt het toch weleens voor dat hij er ‘s avonds niet is en dat ik dan Lilly-Sofie in bed moet leggen. Dat zorgt uiteraard bij voorbaat al voor teleurstelling, zacht uitgedrukt. Mama is namelijk gekke Henkie niet en blijft dus niet naast haar bedje zitten tot ze slaapt (geloof me, ik heb het geprobeerd, maar zij blijft checken of ik nog wel zit en valt daardoor dus niet in slaap want blijft waakzaam, en ik heb het geduld niet om rustig sereen te blijven zitten wachten tot ze eindelijk slaapt). In plaats daarvan gaat mama achter de deur staan. Toen er nog geen baby was betekende dit hooguit tien minuutjes even blijven waken achter de deur, waarbij Lilly-Sofie nog zo’n drie keer ‘mama’ roept met het meest zielige stemmetje om te checken of ik er nog wel sta, en dan is het stil; madam slaapt en mama kan lekker serietje kijken op de bank. Prima te doen. Je raadt het al, vanavond was het zover; ik was alleen thuis met de twee meiden. Alles liep helemaal gesmeerd tot het onvermijdelijke moment ‘mama gaat achter de deur staan’. Huilen met krokodillentranen, heel hard om papa roepen, zielig kijken. Vervolgens vroeg de baby om aandacht dus mocht ze me nog even helpen om die te verschonen, pyjama aan en ja die moest natuurlijk ook nog een boekje voorgelezen krijgen.. ‘Nu gaan we echt slapen hoor want Rosie-Lynn gaat nu ook naar bed!’ ‘Ga je dan achter de deur staan mama?’ ‘Nee dat gaat niet, ik ga nu naast het wiegje van je zusje zitten want ze moet nog bij mama drinken..’ Teleurgesteld laat ik haar achter in haar grote bed, maar ze accepteert het wel. Terwijl ik borstvoeding geef hoor ik haar roepen ‘mama ik moet plassen!’ Maar deze mama was voorbereid, het licht in de wc was aan en haar wcverkleiner stond er nog op dus ze kon het helemaal zelf zonder mijn hulp. Natuurlijk moest ze nog wel even komen spieken wat ik aan het doen was, en kwam ze nog even een knuffel halen. Tot slot deed ze nog een meesterlijke zet; terwijl ze naar haar bed liep, liet ze expres haar slaapkamerdeur wagenwijd open staan zodat ze me goed kon blijven horen. Toen ik dat ontdekte riep ze gauw ‘de deur kan open blijven hoor mama!’ De smiecht… Uiteindelijk ging de baby braaf in haar wiegje slapen waarna ik nog even bij Lilly-Sofie kon kijken. Ze probeerde nog een keer ‘de deur kan openblijven hoor mama!’ Zonder boos te worden antwoordde ik met rustige stem dat haar zusje al slaapt dus ik nog even achter haar deur kan komen staan, terwijl ik die dicht deed. Vijf minuten later had ik het zowaar voor elkaar; twee slapende kindjes in hun bedje en ik de avond voor mezelf!! En het was pas 21.15u! Met een euforisch gevoel alsof ik de marathon gewonnen had zat ik vervolgens alleen op de bank, tegelijkertijd was ik zo verbaasd dat ik me even geen raad wist met de vrije tijd die ik ineens gekregen had. Ik heb het moment gevierd met een denkbeeldige medaille en mezelf getrakteerd op een heerlijke kop koffie met wat lekkers erbij; wetend dat het morgen allemaal weer heel anders kan lopen, wie weet zit ik over tien minuten met allebei de kinders weer op de bank, maar dit moment pakt niemand me meer af! Gelukkig bleef het de rest van de avond stil, afgezien van een hongerige baby die na nog een drinksessie vrij vlot weer in een diepe slaap in haar wiegje lag. Mama did it!!