Auteur: Mommylifeamsterdam

Vandaag is ons kleine meisje alweer drie weken oud! Gek genoeg zijn die drie weken ongemerkt voorbij gevlogen. Ook sta ik er amper bij stil dat het een feestelijke dag is vandaag. Dat heeft verschillende redenen. Een tweede kind is toch minder nieuw, dus hoe bewust je bij de eerste elke kleine ontwikkeling vierde, zo is dat nu toch net iets ‘gewoner’. Bovendien slokt nummer 1 nog altijd de meeste energie en aandacht, is niet minder aanwezig dan voor de geboorte van nummer 2, integendeel zou ik zeggen. We hebben ontzettend veel mazzel met beide meiden trouwens, zozeer dat ik me bijna schuldig voel naar gezinnen waar slaaptekort en moeilijk gedrag van de kinderen de energie uit de ouders slurpt. Hier niks geen jaloersigheid van de oudste naar de jongste, alleen maar behulpzaamheid en zorgzaamheid. Rosie-Lynn is bovendien nog gemakkelijker dan Lilly-Sofie als baby was, laat zich amper horen, slaapt zeker 20 uur per etmaal werkelijk als een roosje (in meerdere etappes wel te verstaan), drinkt daarnaast in tien minuten een borst leeg, boert dan even flink en slaapt weer verder. Waar ik bij de eerste nog bang was dat ik haar ergens zou vergeten (dat ik per ongeluk de kinderwagen in een winkel zou laten staan was mijn grootste nachtmerrie), totaal ongegrond trouwens want dat is gelukkig nooit gebeurd, merk ik nu bij de tweede dat ik ineens kan denken ‘oh ja er ligt nóg een meisje in de box!’ Gelukkig kent ze ook momenten dat ze ineens kan krijsen als een speenvarken, hebben we inmiddels ‘al’ twee spuitluiers gehad met een onvermijdelijke kledingwissel tot gevolg, en kan ze mijn schoot opeisen als enige plek waar ze haar rust vindt. Die momenten koester ik, want dan weet ik tenminste weer dat er écht een baby aan ons gezin is toegevoegd! Verder slaapt ze momenteel zó goed en veel dat ik op een gegeven moment ging googelen of dat misschien kwaad kan; gelukkig hoefde ik daar niet bang voor te zijn. Zelf kom ik daardoor ook best goed aan mijn rust toe. Ik merk wel dat ik nog volop aan het herstellen ben van de bevalling. Fysiek zit ik alweer aardig op gewicht, voor mijn gevoel weeg ik nu zelfs nog minder dan voor mijn zwangerschap. Als je je fysiek dan weer zo topfit voelt, heb je kans dat je jezelf gaat overschatten. Zo heb ik gisteren in een paar uur tijd 8000 stappen gezet (ik wilde Sinterklaasinkopen doen). Dat was dus een beetje te heftig, waardoor ik de rest van de dag de bank amper af ben gekomen. Alleen om naar de wc te gaan, waar ik constateerde dat de overenthousiaste wandeling mij ook nog eens een extra aambei heeft bezorgd. Geen fijne ontdekking kan ik je zeggen! Mentaal moet ik ook nog even aarden; ik zie vanalles wat ik in huis wil aanpakken, maar er komt nog maar weinig uit mijn vingers. De zorg voor 2 kindjes slokt aardig wat energie op, waardoor ik mezelf op de vrije momenten nog niet makkelijk kan motiveren om mijn handen te laten wapperen in huis. Ik merk eigenlijk vandaag pas dat me dat iets beter lukt; ik krijg er langzaam weer zin in om orde te scheppen in de chaos, ruim de keuken op en gooi alles weg wat we nooit gebruiken en dus ook niet zullen missen. Wat een heerlijk gevoel geeft dat! Voor Lilly-Sofie is de Sinterklaastijd aangebroken, na de geboorte van haar zusje is dit de volgende spannende tijd die voor de deur staat. Dan merk je wel dat het soms wat teveel is voor haar aan indrukken die ze moet verwerken. Ze heeft veel behoefte aan overzicht en is daarnaast veel bezig om alles te snappen wat er om haar heen gebeurt. ‘s Nachts kan ze hierdoor nog weleens wakker schrikken en ze is wat sneller moe en overprikkeld. Dat ze nu thuis geen middagslaapje (meer) doet, werkt daarin ook niet heel goed mee.. Zowel ‘s ochtends als ‘s avonds is het voor iedereen ook nog zoeken naar een nieuwe routine waarbij er ruimte is voor alles wat er moet gebeuren, zonder teveel af te wijken van hoe de routines tot nu toe waren. Hopelijk heeft die puzzel minder voeten in aarde dan de politiek aan dagen nodig heeft om de formatie rond te krijgen…

Op vrijdagochtend om 8.00u ging de deurbel; de kraamverzorgster deed haar intrede. Het blijft toch een vreemd fenomeen; zo’n vrouw die gedurende 8 dagen zich over jou en je baby ontfermt. Terwijl er toch echt nog een man en kleuter rondlopen, in een huis dat bovendien niet heel groot is. Ik had van tevoren aangegeven dat ik het fijn zou vinden als de betreffende persoon voldoende kennis van zaken heeft wat betreft het geven van borstvoeding, daarnaast ook aandacht heeft voor Lilly-Sofie en haar bij de zorg voor de baby betrekt. Wat betreft de borstvoeding ben ik zelf redelijk ervaren omdat Lilly-Sofie ruim 2,5 jaar bij mama heeft gedronken. Aangezien dat echter geen garantie biedt voor de volgende spruit, vond ik het wel belangrijk dat de betreffende kraamhulp hier goed in kon begeleiden. Gelukkig kon de kraamhulp hierin voorzien, ze stelde zelf dat het op gang brengen van de borstvoeding prioriteit nummer 1 is naast het welzijn van moeder en baby in de kraamweek. Als de moeder dit wenst uiteraard, en dan maakt ze nog vaak genoeg mee dat het toch niet lukt; laat ik nou niet meteen de moedermaffia over me heen krijgen.. Anyway, na een paar dagen bleek wel dat ze op het gebied van borstvoeding weinig hoefde bij te dragen, de productie kwam al snel weer op gang bij mij en Rosie-Lynn bleek op haar beurt al een volleerde drinker; met een klein beetje sturing bij het aanhappen dronk ze met volle teugen tot ze verzadigd was en liet dan voldaan weer los. Dat was wel even wat anders dan hoe haar zus het in die eerste kraamweek onder de knie kreeg; dat had toen veel meer voeten in aarde met onder andere een bakbeest van een kolfapparaat dat om de drie uur mijn productie op gang moest brengen, niet te verwarren maar wel heel vergelijkbaar met een koe die om de zoveel tijd gemolken moet worden. Lilly-Sofie kreeg nu de eer om samen met haar zusje in bad te mogen, dat vond ze toch best spannend! Ze is ontzettend zorgzaam en schiet in de hulpstand zodra Rosie-Lynn zich laat horen; ze wil haar zusje troosten, knuffelen, komt een knuffeltje brengen of een speentje. Een echte trotse grote zus! Nu Rosie-Lynn heel goed zichzelf kon voorzien van haar voedingsstoffen, stortte de kraamhulp zich de rest van de week voornamelijk op de voedingsstoffen die ik tot me moest nemen, en ons huishouden. Op dag 3 volgde daarin bij mij een lichte irritatie; de hele dag iemand om je heen hebben die je steeds vraagt wat je wil eten of drinken, of je je melk in een glas of een beker wil, hoe de oven werkt, de wasmachine, magnetron en het koffiezetapparaat, hoe je het doosje vitamine C openkrijgt, is toch best vermoeiend. Bovendien voelde ik een soort plaatsvervangende schaamte voor vriendlief die in dit verhaal echt een beetje langs de zijlijn stond. Het is een bekend fenomeen dat mannen minder goed tegen slaaptekort kunnen dan vrouwen, en door de bevalling hadden we natuurlijk een hele nacht doorgehaald. Dus terwijl ik in de watten werd gelegd, zat hij er op dag 3 bij als een humeurige verlepte vaatdoek. Dan denk je toch, iets klopt hier niet! Gelukkig pikte de kraamhulp mijn signaal op en werd vanaf dat moment ook aan vriendlief gevraagd of hij wat wilde eten/drinken. En heel eerlijk, mijn badkamer en wc zijn nog nooit zo blakend schoon geweest, de Surinaamse kraamhulp wist iedere minuut nuttig te besteden aan ons huishouden van Jan Steen. Dus je begrijpt, toen het kraambureau mij op maandag belde of alles naar wens was, kon ik alleen maar positief zijn! De enige die ons geduld deze week behoorlijk op de proef stelt, is de grote zus. Ineens is de peuterpuberteit dan toch daar; alles is nee, ik wil ik wil ik wil, keihard gillen als ze haar zin niet krijgt. In mijn kraampakket zat een paars krokodil knuffeltje als kraamcadeautje van de zorgverzekering. Nadat we alles geprobeerd hadden van boos worden tot negeren en ons geduld op was, werd de paarse krokodil ingezet; bij elke zin die ze begon met ‘ik wil’ antwoordden we in koor ‘ik wil een paarse krokodil!!’ De humor hielp haar uit de dwarse bui en hielp ons relativeren. Naast ons peuterdraakje zijn we gezegend met een voorbeeldige baby die goed drinkt en slaapt en alweer bijna op haar geboortegewicht zit. Je merkt af en toe niet eens dat ze er is; dan klinkt er ineens een babygeluidje uit de box en bedenken we ons ineens; oh ja daar ligt er nog één! Bovendien ben je zelf ook een stuk relaxter omdat het de tweede is en je je niet meer overal onzeker over voelt, zoals bij de eerste waarbij je bij elk klein huiltje in de zorgmodus schiet. Zo fietsten we de kraamweek door en voor we het wisten moesten we afscheid nemen van onze kraamhulp. Die had er op haar beurt alle vertrouwen in dat wij het met zijn viertjes prima voor elkaar boxen! Dat vertrouwen deel ik met haar, al heb ik mijn twijfels over die brandschone wc en badkamer… Gelukkig komt volgend weekend onze vertrouwde schoonmaakhulp weer en weet oma wel raad met de was 💪😇!

De hele dag op de bank afwachten of ik weeën krijg, was niet aan mij besteed, dus smiddags ben ik nog even gaan wandelen. Als een oud omaatje liep ik een heus ommetje met Lilly-Sofie in de buggy. Moeders kookte nog gauw even een gezonde maaltijd die avond en samen maakten we ons op voor het slaapfeestje bij oma. Vriendlief zette thuis nog een kast in elkaar die hij gisteren bij Ikea had gehaald. Met het avondeten net achter de kiezen begon er toch wel wat te ‘rommelen’ in mijn buik. Ik voelde vanalles, en de kleine was ook flink aan het bewegen. Ik denk uit protest; ze zat zo comfortabel in mijn buik en was toch echt niet van plan om eruit te komen… Na wat rusteloze uurtjes op de bank besloot ik een keer vroeg in bed te gaan liggen. Mijn hele verloftijd had ik dat eigenlijk nog geen enkele avond gedaan. Lilly-Sofie sliep al, ik lag naast haar. Om 01.15u werd ik wakker van een misselijk gevoel en bleken de weeën toch echt op gang te komen. Ik maakte vriendlief en mijn moeder wakker en besloot het OLVG te bellen. We mochten meteen komen. Lilly-Sofie werd even wakker, dus konden we even vertellen dat mama en papa naar het ziekenhuis gingen, en oma zou naast haar slapen. Ze vond het erg spannend maar snapte het ook goed. Ik beloofde haar ‘als je morgen wakker wordt, is je zusje er!’ Best wel een spannende belofte, want ja dat viel eigenlijk nog niet echt te voorspellen… Er volgde een bumpy taxirit over de grachten, en eenmaal in het ziekenhuis bleek ik 6cm ontsluiting te hebben. Een paar uur later was daar één centimeter bijgekomen waarop besloten werd om mijn vliezen te breken om het wat meer te bespoedigen. Eerder die nacht werd me de mogelijkheid aangeboden om in een bad te bevallen, daar heb ik toen na enige twijfel toch voor bedankt. Nu mijn vliezen werden gebroken had ik even spijt dat we niet voor dat bad waren gegaan, mijn vruchtwater had dat hele bad kunnen vullen! Zelfs het personeel van het ziekenhuis stond versteld van de hoeveelheid vruchtwater dat als een tsunami het hele bed blank legde. Ik riep er een verpleegster bij en sprong zelf maar even onder de douche zodat de overstroming verholpen kon worden. Vanaf dat punt pufte ik de weeën weg tot ik de 9cm bereikte. Het was het wachten op dat ene moment dat je weet; ik moet heel nodig poepen maar oh nee dat is geen poepen…. Dat moment was dit keer niet zo duidelijk zoals ik me nog kon herinneren van Lilly-Sofie. Nu deed mijn lichaam het op eigen kracht, de vorige keer werden mijn weeën kunstmatig opgewekt. Toen ik mocht gaan persen, had ik maar 8 minuten nodig (en een team van professionals om ons baby’tje naar de uitgang te begeleiden) tot ze er eindelijk was; om 7.20u werd ons tweede wondertje, genaamd Rosie-Lynn, naast me gelegd. Waar ik even daarvoor nog dacht; ‘Laat haar maar lekker in mijn buik zitten joh!’, was nu mijn eerste gedachte ‘Hoe dan?! Hoe zat dit levende wezen in mijn buik?!’ Naast me lag daar ineens een lekker mollig baby’tje, met, zo bleek later, een geboortegewicht van wel 4010 gram! Toen snapte ik waarom die laatste loodjes van de bevalling letterlijk een stuk zwaarder voelden dan bij Lilly-Sofie; dat scheelde toch zo ongeveer een kilo aan gewicht! (Lilly-Sofie woog namelijk 3258gram bij de geboorte). Nadat we met zijn drietjes even bijgekomen waren en onze kleine meid lekker hebben kunnen vertroetelen, belde ik mijn moeder. Lilly-Sofie bleek nog te slapen, dus die spannende belofte nakomen was maar mooi gelukt! Later die dag mochten we lekker naar huis. ‘s Avonds vond ik mezelf op enig moment bij de wc waar ik mijn dochter, die sinds een paar weken overdag zindelijk is, aanmoedigde; ‘Goedzo schat, hij is er bijna uit, nog eventjes!’ Terwijl ik het zei besefte ik me de dubbelzinnigheid van deze zin.. Ze moest eens weten!

Vandaag moesten we ons weer melden in het OLVG. Dat was even flink puzzelen want de afspraak stond om 10.15u en de dansles van ons prinsesje begon ook om 10.15u… Met wat kunst- en vliegwerk en dankzij de hulp van oma lukte het ons om dit voor elkaar te boksen; ons prinsesje op de locatie van de dansles afgezet met de auto, waar oma haar opving, om vervolgens door te rijden naar het OLVG. Voor de zekerheid hadden we ook ons koffertje mee, deze keer werd het spannend! De verloskundige ging namelijk kijken of ik al ontsluiting heb, zo niet dan zou er een ballonnetje geplaatst worden om de boel wat te bespoedigen. In de ochtend liep ik met de buggy van de auto naar de danslocatie, waar oma ons opwachtte. Dit korte wandeltochtje kostte me toch best wel energie en ik bedacht me nog dat ik me niet voor kon stellen dat ik nog geen enkele ontsluiting zou hebben.. De auto vervolgde zijn weg naar het OLVG, dankzij een wegversperring werd dit een nogal bumpy ride door de binnenstad dwars door de Pijp met zijn vele drempels (Funda zou vermelden ‘een authentiek stukje Amsterdam!’). Daarbij kreeg ik ook al een niet heel aangenaam gevoel waarbij ik de taxirit herbeleefde vlak voor de bevalling van Lilly-Sofie. Dit voorgevoel werd bevestigd door de verloskundige in het OLVG die al snel uitriep dat een ballonnetje plaatsen echt niet meer nodig is. Ik bleek namelijk al op 3,5cm ontsluiting te zitten! Ze heeft dit nog een beetje proberen op te rekken, met de boodschap dat het best kan zijn dat ergens in de uren daarna de weeën zouden beginnen. Met die boodschap en een afspraak om de volgende ochtend al heel vroeg te bellen zodat ik een kamer krijg om de bevalling verder op gang te brengen, werden we huiswaarts gestuurd. De verloskundige zei nog vrolijk ‘dan zie ik je morgen, dan heb ik ook weer dienst!’. Met wat dubbele gevoelens namen we afscheid en stonden we weer buiten. Blij dat ik geen ballonnetje nodig had, een beetje onzeker dat we weer huiswaarts werden gestuurd en niet wisten wat we konden verwachten. Voor hetzelfde geld werd ik die komende nacht zelf een spoedgeval, zeiden we nog gekscherend tegen de verloskundige.. We besloten in elk geval om die komende nacht te logeren bij oma, die dichterbij het ziekenhuis woont en op de begane grond. Bovendien konden we Lilly-Sofie dan makkelijk bij oma achterlaten mocht er een nachtelijk bezoek aan het OLVG nodig zijn. En begane grond klinkt met 3,5cm ontsluiting toch ook prettiger dan wonen op 3 hoog zonder lift.. Vlak voor de bevalling van Lilly-Sofie hadden we dit ook gedaan (logeren bij hotel Mama), dus zo werd deze traditie voortgezet. Het wordt dus komende nacht een slaapfeestje bij oma! Aangezien Lilly-Sofie nog nooit zonder ons bijzijn ergens anders gelogeerd heeft, was dit voor haar ook de beste oplossing. Het is allemaal al spannend genoeg voor dat meisje!

Hoewel ik al vroeg uit de veren was, besloot ik vandaag toch een rustdag in te lassen. Al is het woord rustdag toch lichtelijk misplaatst. Netflixen ben ik allang beu, dus dan ga je andere dingen zoeken zoals de foto’s op je telefoon opruimen. Ons meisje had weer een dagje bij de opvang, vanmiddag kwam de weekplanner binnen die ik voor haar had besteld. Ze is nu erg bezig met de dagen van de week, en wat ga ik vandaag doen en wat ga ik morgen doen, dus ik wilde dat graag voor haar in kaart brengen. Het was even knutselen en uitzoeken maar dan had ik weer wat te doen, 250 kaartjes uit sorteren! Ook dat stomme Candy crush hield me vandaag weer lekker bezig, inmiddels ben ik alweer 200 levels verder. Maar daar word je dus eigenlijk alleen maar rusteloos van. Ik heb nog niet de innerlijke rust gevonden om met een boek in de stoel weg te zakken, dat was wellicht toch beter geweest… Ondertussen is vandaag de helft van mijn familie (mijn broer en zus met hun beider gezin) naar Venetië vertrokken voor een paar dagen. Dat reisje was natuurlijk geboekt met het idee dat ze ons kleine nieuwe wondertje al hadden kunnen aanschouwen voor ze in het vliegtuig zouden stappen… Niets blijkt minder waar en dat is dan toch ook een gekke situatie. Vriendlief had ik op pad gestuurd, hij ging even bij zijn ouders langs om daarna bij de Ikea (jawel, er gaat hier geen dag voorbij zonder Ikeabezoek) het kastje te halen voor de woonkamer. Daar hadden we vanochtend dan toch nog een knoop over doorgehakt, nadat we alle prullaria van de eettafel hadden opgeruimd. Naast de nieuwe speelplek voor Lilly-Sofie, die we vorige week gecreëerd hebben, moest er namelijk nog een opbergruimte komen voor de spullen behorend bij de naaitafel in de woonkamer. Vriendlief is modeontwerper van beroep en doet dat nu alleen nog hobbymatig, bovendien is er nog altijd die droom van die kinderkledinglijn… Zo raken we iedere dag weer een stukje meer georganiseerd en opgeruimd, dat is dan wel weer het voordeel van het lange wachten. Vanavond vanaf 17.30u was het spitsuur; vriendlief kwam terug van Ikea, moeders kwam nog even langs, Picnic kwam boodschappen in de keuken bezorgen, en de tapijtenman kwam een vloerkleed leveren dat we hadden besteld voor in de woonkamer. De baby komt uiteindelijk bij ons op de slaapkamer te liggen, we hebben daar nieuwe gordijnen besteld die isolerend zijn omdat er veel kou door de muren komt in die kamer. Die zijn helaas nog niet binnen, ik heb de gordijnenman nog niet gehoord.. wie weet wacht ze daar wel op! We hebben de dag vervolgens afgesloten met de verse ananas die vriendlief voor me had gesneden. Nu dromen dat het helpt! 🤞🤞🤞

De dag begon relaxed; Lilly-Sofie naar de opvang en ik nog even terug het bed in na het ontbijt. Heerlijk uitgeslapen! In de middag had ik ineens veel trek, dus uitgebreid geluncht. Mijn buik voelt inmiddels zo gigantisch dat hij niet eens meer lijkt te kunnen groeien. In plaats daarvan word ik meer en meer een hangbuikzwijntje, hij lijkt ook wat lager te hangen. Of het is wishfull thinking, feit is in elk geval dat ik vandaag zuchtend en steunend doorgekomen ben. Ondanks het feit dat ik niet echt klachten heb, wordt het nu fysiek en mentaal toch echt wel zwaar. Ik begin het nu toch wel flink beu te zijn, ook omdat je inmiddels dat kleine baby’tje gewoon vast wil kunnen houden en wil kunnen knuffelen! We waren voor de verandering nog even de Ikea in gewandeld, dat uitje begint inmiddels meer op een soort bezigheidstherapie te lijken. Dit keer werd ik bij de uitgang uitgezwaaid door twee vrouwelijke medewerkers die me aankeken en zich naar elkaar verwonderden over mijn dikke buik; ‘wauw wat een dikke buik maar nee die is toch niet echt, daar kunnen zo twee gele ballen onder zitten!’ Nou dat klonk dus meer alsof ik een soort attractie was. Het was toch vriendelijker geweest als ze iets hadden gezegd van ‘wauw wat een dikke buik, ik hoop voor je dat je snel mag bevallen!’ Dat hoop ik in elk geval ook…

Hoewel ik me steeds meer ga manoeuvreren als mevrouw Wijdbeens, gaat het lopen me nog redelijk goed af. Ik had na gisteren gedacht dat ik vandaag weer een stuk minder mobiel zou zijn, zoals ik me afgelopen week steeds voelde, maar niks was minder waar. Het wandelingetje naar de bus, van de bus naar de tram en van de tram naar mijn ouders, viel me allemaal reuze mee en dat lukte ook best in een aardig tempo. Blijven bewegen schijnt bevordelijk te zijn, daarnaast was het me gisteren toch wel erg goed bevallen om niet de hele dag thuis te zitten wachten tot er wat gebeurt. Dus heb ik me nu voorgenomen om gewoon de deur uit te gaan en de dingen te doen die ik wil doen, zolang ik me zo mobiel voel. Vandaag was dat een reisje met het openbaar vervoer door Amsterdam om bij mijn ouders langs te gaan. Dat deed ik alleen, vriendlief ging met ons prinsesje namelijk naar haar allereerste theatervoorstelling! Ze had er helemaal zin in en wilde dan ook een mooie jurk aan. Toch vond ze het ook best wel behoorlijk spannend. Gelukkig viel de spanning van haar af zodra de show begon, en raakte ze helemaal enthousiast. Ze is de hele voorstelling geboeid blijven kijken en luisteren en deed ook nog eens actief mee met alle liedjes en dansjes! Zo fijn om haar zo te zien genieten, al moest ik het doen met filmpjes en foto’s want we hadden maar 2 kaartjes gekocht aangezien ik nooit had gedacht er nu nog zo bij te lopen. Na de show kwamen ze ook naar oma toe om daar eind van de middag een korte siësta te houden voor we aan tafel konden. Haar neefje was ook op bezoek bij oma, die bleef er slapen. Hoewel het zusje nog in de buik zit, is het zo mooi om te zien hoe Lilly-Sofie steeds vaker contact legt met haar zusje, via de buik. Dan praat ze er tegen of ze zingt een liedje of ze leest zogenaamd voor. Toen haar neefje naar bed ging, moest ik haar even uitleggen dat ze zachtjes moest praten, en zei tegen mijn broer dat ze dat nog moet leren voor haar zusje komt, dat ze zachtjes praat als het zusje slaapt. Even later ging ze plassen en vertelde toen ze terugkwam trots dat ze heel zachtjes had gepraat 🙈🙊. Die meid is er echt helemaal klaar voor. En zij niet alleen, maar dat wisten jullie al 😅. De buik lijkt wel wat te zakken, de twee korte busritjes van vandaag hebben daar gevoelsmatig in elk geval een bijdrage aan geleverd… Aan de ananas ben ik nog niet toegekomen, wordt vervolgd…

Om het heuglijke feit te vieren dat ons tweede prinsesje nu al 40 weken in mijn buik huist, en nog altijd geen aanstalten maakt om eruit te komen (😥), zijn we vandaag op pad gegaan naar Amstelveen. Daar hebben we genoten van een heerlijke lunch (serieus, die twee kroketten met brood smaakten hemels!) en ons meisje heeft genoten van haar tosti. Ze is bepaald geen vegetariër want juist de ham werd van het laatste korstje brood geplukt en opgegeten. Wij genoten op onze beurt weer van haar legendarische uitspraken. Wat een ontzettende wijsneus is ze toch. Zo vertelde haar vader dat we even naar de Etos moesten om vitamientjes te kopen. Een half uurtje later lopen we de Etos binnen en horen we haar vanuit de buggy roepen ‘ZIJN WE NU IN DE ETOS MAMA?’ 🙈🙈🙈 Zo goed als ze inmiddels praat, zo legt ze niet zomaar met iedereen makkelijk contact. Zo waren we vandaag even in een idioot dure kinderkledingzaak, waar de verkoopster heel overdreven haar ging begroeten. Nou dan duikt ze dus meteen weg, hoe goed bedoeld ook van de verkoopster. Wijs als ze is, wilde ze nog wel even van zich laten horen, daar koos ze het volgende moment voor; toen we weer naar buiten liepen (met die prijzen hadden we het gauw gezien), riep ze de verkoopster na; ‘WE HEBBEN HET GEZIEN!’ 🙈🙈🙈 Ze lijkt echt een voelspriet te hebben voor authentieke communicatie, zodra iemand wat overdreven aandacht gaat vragen bij haar dan haakt ze af. Andersom kan ze hele verhalen afsteken bij een onbekend persoon die haar niet overlaadt met overdreven uitlatingen. Dan voelt ze zich vrij, dat is mooi om te zien. Na de lunch en het bezoek aan de winkeltjes kon ze zich dan eindelijk uitleven in de speeltuin. Vriendlief bleef even bij haar zodat ik nog een paar sloffen kon scoren, zo werd het ook nog een nuttig uitje. Ze had de grootste lol in het kleine speeltuintje, tot ze er letterlijk bij neerviel (ze struikelde). Ontroostbaar was ze, de schrik en vermoeidheid speelden ook een rol maar oh mama het doet ook pijn!! Het is het kleinste schaafwondje dat ik ooit heb gezien maar een aantal uren later toen we weer thuis waren moest de knie toch echt behandeld worden met een pleister.. Het is een echt prinsesje! Eenmaal thuis ben ik op de bank ingestort, vandaag heb ik in elk geval weer genoeg beweging gehad! Als dat niet leidt tot enige ontsluiting of verdere indaling weet ik het ook niet meer… De verse ananas is inmiddels ook in huis gehaald, dat wordt morgen het volgende experiment. I keep you posted!

Dag 21, dus al drie weken thuis aan het wachten! Inmiddels is me wel duidelijk dat mijn lichaam voor de komende maanden/jaren weer in dienst staat van een nieuw wezen, dat zo mogelijk nog koppiger is dan haar grote zus. Zo laat ze zich al negen maanden nauwelijks zien, door met haar rug naar voren te draaien zodat de echo een mooie ruggengraat kon tonen. En nu houdt ze me voor de gek door soms te doen alsof ze eruit wil (vorige week met zogenaamde voorweeën nog in het ziekenhuis geweest, vandaag hele dag kramp en harde buik gevoeld) en dan weer lekker te bewegen zoals vanavond, mijn buik was helemaal weer ontspannen. Vandaag kon ik me nauwelijks voortbewegen dus ben ik na veel slapen maar aan de traktatie Grote Zus voor de kinderopvang van Lilly-Sofie begonnen. Het voelt als vloeken in de kerk om op te schrijven ‘naam baby’ is geboren!’, terwijl ze toch echt nog in de buik zit, maar goed dan had ik wat te doen. En wie weet brengt het juist de boodschap over dat het nu toch wel tijd wordt! Voor mij en vriendlief wordt ons geduld nu toch aardig op de proef gesteld en dat leidde vanochtend even tot een kleine meltdown. Het is gewoon ook een ongemakkelijke situatie als je allebei maar thuis zit te wachten tot er iets gebeurt en je weet niet waar je aan toe bent. Het voelde wel even prettig om dat uit te kunnen spreken en te mogen voelen. Daarna had ik ook behoefte aan weer even te kunnen lachen, en moest ik ineens denken aan Jochem Myjer met zijn sketch op een vliegveld in Bonaire. Heerlijk om even gewoon afleiding te hebben en samen te lachen. Ook ‘planden’ we voorzichtig een uitje voor morgen, niks bijzonders want ik kan niet veel nu natuurlijk, maar het lijkt me toch fijn om er even met z’n allen echt tussenuit te zijn. Lilly-Sofie zou het liefst morgen met haar zusje in de Efteling zitten, dat zal nog even niet gaan… Ze is gelukkig al een heel stuk opgeknapt, nu krijgt vriendlief alleen een hese stem… Ik hoop dat het mij nog bespaard blijft om verkouden te worden want ik wil er eerst nog een baby uit kunnen poepen zonder gezeik met een mondkapje ofzo! Verder is er een bestelling onderweg van de webshop van Maxime Meiland, dat gaat natuurlijk helemaal de verkeerde kant op nu ik zoveel tijd heb!! Mensen het mag echt niet te lang meer duren nu, zo slecht voor mijn portemonnee dit!!

Morgen toch maar eens een verse ananas kopen… Ze maakt nog altijd geen aanstalten om naar buiten te komen. Lilly-Sofie heeft de hele nacht gelukkig heerlijk als een roosje doorgeslapen, en was alweer iets opgeknapt vandaag. Ik vond haar nog wel wat koortsig af en toe, dus we hebben haar vandaag lekker thuis laten spelen de hele dag. In de middag stuurde ik vriendlief met mijn moeder samen op pad voor een schoenenkast voor in ons halletje, terwijl ons meisje haar siësta op de bank hield. Hoewel ik in mijn situatie nu eigenlijk alleen nog kan delegeren, kon ik het toch niet laten om zelf ook de handen uit de mouwen te steken en de was onder mijn hoede te nemen. Ik had vandaag echt even een broertje dood aan ‘op de bank zitten’. Zodra vriendlief en mijn moeder met kast thuiskwamen, greep ik dan ook mijn kans om ook even naar buiten te kunnen. Nu we zoveel tijd over hebben zijn we lekker aan het opruimen thuis, we hebben nog een gigantische speelgoedauto staan die we willen doneren aan de buurtspeeltuin. Dus dat werd mijn doel; een wandeling naar de buurtspeeltuin om even te kijken hoe ik met de beheerders van die speeltuin in contact kan komen. Dat is een wandeling van normaliter zo’n 5-10 minuutjes. Nu kwam ik onderweg nog een buurman tegen waar ik even mee in gesprek raakte, en ben ik na de buurtspeeltuin ook nog even doorgelopen (weer zo’n 5-10 minuutjes loopafstand normaliter) naar de supermarkt om wat te eten te halen voor vanavond. Een uur later was ik thuis. Het lopen is echt een onderneming maar het verbaasde me dat ik, nadat ik thuiskwam, niet instortte op de bank. Dat viel me nog reuze mee! Wie weet heb ik morgen weer nodig om bij te komen van deze wandeling, in elk geval heeft het niet geresulteerd in gebroken vliezen of gerommel of beginnende weeën. Dus morgen gooi ik het over een andere boeg en laat ik vriendlief een verse ananas in huis halen! Dat delegeren bevalt me wel, daar kan ik nu natuurlijk nog even van profiteren…