Dag 35 – Marietje is ViBi!

ViBi = Vast in Bekkeningang 🎉 Dus ons dametje ligt er al klaar voor.. Nu wij nog.. ! Daarvoor waren we vanochtend samen naar het ziekenhuis gegaan, waar we voorlichting kregen over de bevalling en waar dus ook nog even gecheckt werd hoe het met ons Marietje ervoor staat. Marietje slaagde glansrijk voor alle testjes, is zelfs al lichtelijk ingedaald, mijn bloeddruk en ijzergehalte bleken ook helemaal in orde te zijn. Hierna volgde de test voor haar ouders; hoe klaar zijn wíj voor de bevalling… De verpleegkundige die de voorlichting gaf beantwoordde geduldig al onze vragen en gaf ons de nodige informatie, tussendoor proefde ze aan onze reacties in hoeverre wij qua voorbereiding geslaagd zijn. Haar conclusie was met veel complimenten dat we er heel goed nuchter in staan, wat een geruststellende gedachte is. Alle scenario’s zijn mogelijk, een badbevalling lijkt me nu wenselijk maar wellicht denk ik daar op het moment zelf weer heel anders over, geen enkele bevalling is hetzelfde en er bestaat niet zoiets als een ‘normale bevalling’. Uiteindelijk kun je het dus allemaal niet plannen en misschien is dat maar goed ook. Pijn zal het sowieso doen, ik zal zelf een manier moeten vinden om daarmee om te gaan. Qua verhalen ken ik ze inmiddels van turbo- tot horrorbevalling en alles er tussenin. Het wil allemaal niks zeggen. Wel heb ik de wens neergelegd dat, mocht er een risico voor die kleine bestaan, ik niet wil dat er eerst nog vanalles geprobeerd wordt en er te laat voor een spoedkeizersnee gekozen moet worden omdat er gevaar dreigt voor het kindje of voor mij. Verder gaan we het allemaal zien en laten we het over ons heen komen. We hebben in elk geval vertrouwen in de kunde van het ziekenhuis, en weten nu precies wanneer we letterlijk aan de bel mogen trekken. Eenmaal thuis was het wiegje aan de beurt; het project wieg-aan-bed-bevestigen was begonnen. Iets met een band en gespen die in de pootjes van het wiegje geschroefd moesten worden, vriendlief ging lekker aan de klus. Ik ontfermde me vast over de vluchtkoffer en deed nog wat wasjes. In de middag kreeg Marietje bezoek van Ome Maurice, die na een korte inspectie in ons huis zijn goedkeuring kon overdragen aan ons. We zijn daarna nog even de stad in geweest, vriendlief en ik hadden een belangrijke afspraak bij de gemeente namelijk erkennen van de ongeboren vrucht. Dat klinkt allemaal heel officieel maar duurde twee minuutjes en was dus zo gepiept. Het bezoek van ome Maurice hebben we vervolgens afgesloten met een heerlijk Italiaans dinertje. Eenmaal weer thuis gingen de voetjes omhoog (toch weer teveel gelopen vandaag…) en kon Marietje eindelijk even uitrusten. Ik voel haar nu heel duidelijk en merk dat mijn buik nu steeds prominenter aanwezig is, wat zowel Marietje als mij beperkt in bewegingsruimte… Zo kan ik me zomaar voorstellen dat deze laatste weekjes nog weleens pittig kunnen worden…