Mijn moeder kan er zo romantisch over memoreren; hoe geweldig ze het vond om borstvoeding te geven, om zo verbonden te zijn met je kindje. Dat je kindje afhankelijk is van jou en het lichamelijke contact dat bijna magisch voelt. Hoe vreselijk jammer ze het dan ook vond op het moment dat we haar borsten ontgroeide en overstapten op vast voedsel… Dat ik borstvoeding zou gaan geven leek me niet meer dan logisch; de natuur heeft het nu eenmaal zo bedoeld en je lichaam erop ingericht. Tijdens de zwangerschap groeiden mijn borsten uit tot bloemkolen. Tegen het einde van mijn zwangerschap was er sporadisch ook een druppel melk (of in elk geval iets wittigs) te vinden in mijn bh. Zou toch zonde zijn het in elk geval niet op zijn minst uit te proberen. Ik liet me echter niet gek maken; alle mogelijke borstvoedingscursussen of -voorlichtingsbijeenkomsten, ik sloeg ze allemaal over. Ik had besloten om er zoveel mogelijk blanco in te gaan, dat werkt voor mij het beste en zo kon ik mezelf niet gek laten maken. Vlak voor mijn bevalling besloot ik dan 1 dvd te bekijken met wat voorlichting over borstvoeding. Wat later een dvd uit de oertijd bleek te zijn, maar ik had me voor de vorm een beetje voorbereid. Achteraf gezien had ik er best iets wijzer in mogen staan. Op dag 1 was Lilly-Sofie nog in diepe slaap, maar toen ze eenmaal ongeveer 24uur na de bevalling uit haar roes ontwaakte, had ons dametje HONGER. Hele erge honger. Mijn tepel kon ze moeiteloos vinden maar steeds liet ze weer los na een paar slokjes. Mijn borsten bleken nog niet op volle productie te zitten, dus konden ze niet voldoen aan de behoefte van Lilly-Sofie. Zij had op haar beurt nog niet voldoende kracht om lekker te blijven zuigen tot er wel melk kwam, doordat ze een paar weekjes eerder kwam dan de uitgerekende datum. Zo werd dat dus een moeilijk verhaal, en het duurde niet lang voordat Lilly-Sofie haar eerste emotie liet zien. Ze was nog geen 36 uur oud maar ons meisje liet toch duidelijk merken dat ze HEEL BOOS😡😡😡 was. De boosheid overheerste zelfs haar hongergevoel. Zo dreef ze ons in haar eerste nacht in haar eigen bedje tot wanhoop; we konden haar nog niet helpen want deze slecht voorbereide mama had geen kunstvoeding in huis gehaald voor deze eerste uurtjes, we snapten haar frustratie zo ontzettend goed en wat was het onmogelijk zielig om haar zo te zien. Om 4 uur snachts gaf ze uiteindelijk toe aan de moeheid, en viel in een diepe slaap. De volgende ochtend ging vriendlief als een speer op pad om te zorgen dat ons meisje kon bijtanken. Toen begon voor mij de Kolfmarathon. Wat dat betreft was het maar goed dat ik me daar niet op had voorbereid. Gedurende drie dagen iedere drie uur verschonen, Lilly-Sofie voeden met kunstvoeding, daarna zelf kolven. Het bereiden van de kunstvoeding en het omspoelen van de drink- en kolfflesjes liet ik aan vriendlief over. We waren zo twee uur zoet per voedingsbeurt, een uurtje op adem komen en de marathon ging weer verder. Wat was ik blij dat ik dit in elk geval samen met vriendlief kon doorstaan. Na die dagen kon de gigantische pot kunstvoeding de kast in en lukte het ons om met de borstvoeding te voldoen aan de drinkbehoefte van Lilly-Sofie. Ik moest nog wel iedere drie uur kolven maar was al blij als het me twee keer per dag lukte. Ik leerde daarin ook het vooral belangrijk was om ons gevoel te volgen. Na deze driedaagse marathon bouwden we dus wat af, en na nog een week kon het gigantische kolfapparaat weer terug naar de winkel waar we dat beest hadden gehuurd. In plaats daarvan kwam een subtieler apparaat in huis die ik nu gebruik om een voorraadje aan te leggen zodat vriendlief af en toe een flesje kan geven. De productie was voldoende op gang gekomen, en Lilly-Sofie kon steeds beter actief drinken tot haar maagje was gevuld. Na een week of drie liet ik nog even een lactatiekundige meekijken, die er dus serieus op hbo niveau voor heeft gestudeerd om moeders hierin te begeleiden. Dat er een hbo studie voor nodig is, kon ik inmiddels goed begrijpen!!
MommyLifeAmsterdam 