Al 14 weken mag ik mijzelf mama noemen, toch blijft dat gek. Ook praten over “mijn dochter” is net of ik een vreemde taal spreek. Het concept “moeder zijn” moet nog aan mij groeien denk ik. Wat vreemde taal betreft zijn de geluidjes die mijn dochter produceert zich aan het uitbreiden. Het enige verstaanbare voorlopig is de manier waarop ze huilt als ze me nodig heeft; tussen het huilen door neemt ze een paar flinke halen, dat klinkt dan als maaaa-maaaaa. Met enige fantasie dan tenminste..
Afgelopen week hebben we de Sint uitgezwaaid. Lilly-Sofie is flink verwend door de Sint, die in het weekend in Den Bosch was langsgekomen bij mijn ouders. Ook de kinderen van mijn zus was hij niet vergeten. Dit jaar is haar oudste (7) tot de conclusie gekomen dat Sinterklaas niet echt kan bestaan. Die gekleurde geschminkte Pieten konden toch niet echt zijn, en hoezo kan de Sint met zijn paard over het dak lopen pfff. Haar jongste dochter (3) vond het allemaal maar zeer bijzonder; hoezo zit ineens de hele familie bij elkaar, is er soms iemand jarig, vroeg ze. We antwoordden; ja, Sinterklaas! Hmm, oh ja, vooruit dan, was op haar gezicht af te lezen. En wat deed de vriendin van mijn oom ineens daar boven? Zag ze haar nou met een zak cadeaus naar boven gaan? Hmm… Ze vroeg de vriendin dus ook wat ze daarboven had gedaan… Die kwam er gelukkig met een smoes goed vanaf, en het vermoeden was al gauw vergeten toen later boven de cadeaus werden aangetroffen en er alleen nog maar opgetogen gezichten te zien waren. Superblij met al die mooie cadeaus bij de schoorsteen. Logisch, daar heeft Piet ze neergelegd! Het was niet meer belangrijk hoe dat nou eigenlijk allemaal zat. De oudste speelde het spelletje gelukkig zonder moeite mee. In de avond vierden we de volwassen versie, zodra de kindjes op bed lagen. Lilly-Sofie lag heerlijk te snurken in de kinderwagen. Wederom vond de jongste van mijn zus het allemaal maar bijzonder. Ze kwam de boel nog eens even inspecteren onder het mom van ‘mama ik heb zo’n buikpijn’, ondertussen onderzoekend om zich heen kijkend wat iedereen zo aan het uitspoken was… Toen ze weer naar bed ging, haalden vriendlief en mijn broer de cadeaus uit de auto. Precies op dat moment kwam het kleine kaboutertje nog één keer kijken.. wild zwaaiend probeerde ik de cadeautroepen tegen te houden bij het raam, ze keek me maar vreemd aan. Gelukkig zag ze niet hoe mijn vriend en broer met hun handen vol cadeaus stonden en snel weer omdraaiden naar de auto… Toen ik vroeg wat haar scheelde (och toch die buikpijn arm meisje) kon ik haar afleiden met een glaasje water. Hop, je bed in jij!! Dit jaar is het weer gelukt, ik ben heel benieuwd of ze er volgend jaar nog in trapt… dan is er in elk geval nog ons eigen kaboutertje die het dan allemaal wat bewuster mee zal maken, zonder dat het vragen oproept. Ik krijg nu al zin in volgend jaar!! 
Naar de inhoud springen
MommyLifeAmsterdam 