Tijdens de zwangerschap wordt je lichaam in beslag genomen door zwangerschapshormonen waardoor er naast een groeiende buik, ook allerlei andere veranderingen zowel zichtbaar als onzichtbaar kunnen optreden. Je bent niet jezelf en letterlijk en figuurlijk vol van verwachting. Ik was ook vol van verwachting, maar voelde me verder juist sterker dan ooit en had nul last van kwaaltjes. De laatste loodjes wogen wel wat zwaarder, ik weet nog dat ik vlak na de bevalling dan ook opgelucht besefte ‘hè hè, mijn lichaam is weer gewoon van mij’. Voor de bevalling nam de zwangerschap niet mijn hele leven in beslag. Juist omdat ik me er nog helemaal geen voorstelling van kon maken hoe het zou zijn en wat me te wachten stond, kon ik het goed van me af zetten en me heel goed focussen op mijn werk bijvoorbeeld. Ook omdat ik alleen maar te dealen had met een groeiende buik en geen andere bijkomstige kwalen, ging me dat heel goed af. Ik denk achteraf dat ik zelfs juist meer energie had (energie voor twee misschien?). Hoe anders is dat nu. Nu dat wezentje mijn buik verlaten heeft en echt levend is, groeit als kool en waarbij elke dag haar wereld weer een stukje groter wordt. Vanaf het moment dat ze op de wereld kwam begon het; ineens zorg je dan voor een echt mensje. Ergens gaat dat gek genoeg automatisch (iets met moederinstinct), die eerste drie maanden vliegen dan ook om. Het is maar goed dat je verlof hebt, want het neemt je hele leven in beslag. Alles kost energie, zowel psychisch als lichamelijk; zorgen, borstvoeding geven, ondertussen probeer je je eigen leven ook gewoon te leiden zoals je deed voor de bevalling. Het is ons eerste kindje dus je hebt geen idee, ondertussen denk je iets te geforceerd ‘oh ja ik moet er ook wel van genieten!’ Het maakt je ook onzeker, want hou ik wel genoeg van haar en laat ik dat wel genoeg blijken?! Sta ik wel genoeg stil bij hoe bijzonder dit is, besef ik me dat wel genoeg?! Terwijl de dagen om vliegen probeer je lichtelijk krampachtig alle mijlpalen en alle ‘eerste keren’ niet te vergeten. Ondertussen wilde ik ook gewoon mezelf blijven, spontaan en actief. Ik had de mazzel dat het een mooie nazomer/herfst was, dus stapte ik lekker veel naar buiten. Ook gingen we heel stoer al een eerste vliegreis maken toen ons meisje nog maar 10 weken oud was. En natuurlijk zodra het kon naar de Efteling. Dat ze de hele eerste rit in carnaval festival bijna huilde van de honger en ‘lichtelijke’ overprikkeling namen we maar op de koop toe.. Eigenlijk heb ik in mijn verloftijd geen moment stilgezeten. Maar goed ook, het gaf me juist energie om lekker bezig te zijn en ons meisje lekker overal mee naartoe te nemen. Nu we een paar maanden verder zijn en het werkende leven ook weer is begonnen, merk ik dat ik uit de rollercoaster gestapt ben en nu pas begin te beseffen wat er eigenlijk allemaal is gebeurd. Ineens snap ik heel goed dat moeders in andere westerse landen een jaar babypauze krijgen in plaats van die luttele 3 maanden. Het is alsof die zwangerschapshormonen een aantal maanden na de bevalling pas toeslaan. Ik jank nu bij het nieuws als het om kinderen gaat, mijn emoties liggen meer op de oppervlakte, ook tijdens mijn werk. Ben gewoon een mietje geworden, bah! Ik geniet daarnaast oprecht van mijn kleine meid die ineens zo groot wordt en echt begint te communiceren. Alsof je je ineens beseft dat het geen pop is maar een echt mens! Dat ik op de wereld heb gezet! Hoe bizar!! En natuurlijk is ze het allermooiste meisje op aarde en voel ik alleen maar liefde als ik haar zie. Mama blues kicks in! Gelukkig maar, want ook dat is part of motherhood en dient een belangrijk doel; het zorgt voor een gezonde hechting met je kind. Ondertussen weeg ik alweer minder dan voor mijn zwangerschap en kan ik dus mijn kledingkast gaan opruimen, het laatste kraambezoek is achter de rug dus het geboortebord is van het raam gehaald, het wiegje naast ons bed is opgeruimd, ze slaapt inmiddels in haar grote bed op haar eigen kamer. De roze wolk vervaagt en maakt plaats voor helderblauwe lucht en een stralend zonnetje in de kinderwagen. Ik zie de wereld weer zoals hij werkelijk is en geniet ervan met volle teugen!
MommyLifeAmsterdam 