Toveren met energie, tijd en pannenkoeken

‘Lieve mama,

Ik had echt wel veel zin in die lekkere pannenkoeken die je hebt staan bakken voor je me kwam ophalen hoor, alleen was ik vandaag zo druk met zwaaien naar iedereen en spelen op de opvang, dat ik geen zin had om te slapen dus ja nu ben ik toch eigenlijk best wel moe…’

Ach ja, de dingen lopen nou eenmaal nooit precies zoals je zou verwachten… Dat was al zo voor ik zwanger raakte en dat is alleen nog maar meer een feit geworden. Het is elke dag weer een verrassing of ze genoeg gegeten, geslapen, gepoept en geplast heeft, ze valt echt niet elke avond rond dezelfde tijd in slaap, laat staan dat ze alle nachten netjes doorslaapt. Je kan er gewoon geen pijl op trekken en die keren dat je dat dus probeert (laat ik de pannenkoeken vast bakken voor ik haar ophaal, dan kan ik haar bij thuiskomst meteen lekker eten geven!) nou dan gaat het dus geheid anders dan gepland. Met als gevolg dat je euforische gevoelens krijgt op die sporadische momenten dat de dingen wel even lopen zoals gepland en je ineens schrikt van de bewustwording dat je even wat voor jezelf kan doen, je aandacht voor je partner kan hebben of dat je zomaar toekomt aan het huishouden terwijl ze slaapt! Multitasken heeft zo een nieuwe dimensie gekregen. Nooit geweten dat ik zo kon genieten van de was opvouwen in een stil huis vol slapende wezens 😴. Zen!

Aan de andere kant lijken tegenslagen me minder snel omver te duwen en lukt het me dus makkelijker om situaties te accepteren zoals ze zijn. Misschien soms wel té makkelijk, ik mag best wat meer van mezelf laten horen. Letterlijk gezien is de laatste blog ook alweer een hele tijd geleden. Misschien had ik die tijd even nodig, ik wilde schrijven ‘om tot mezelf te komen’ maar wees nou eerlijk wat een kul en wat betekent dat eigenlijk! Maar goed, inmiddels is het zo, dat ik na de zomervakantie een nieuwe baan heb. Ik ga dan als juf aan de slag op een particuliere basisschool in Amsterdam. Toen ik me besefte dat ik in mijn huidige baan me niet verder kon ontwikkelen en meer bezig was met strijden, voelde dat in eerste instantie als falen. Vanaf dat ik weer begon met werken merkte ik dat ik in combinatie met borstvoeding geven en kolven op het werk (wat een hel) met mijn energie moest toveren, wat toch best bikkelen is en waar je toch net even meer tijd voor nodig hebt om weer in het ritme te komen. Of wacht nee, om te accepteren dat dat ritme er voorlopig niet meer is. Dit faal-gevoel heb ik vrij snel om kunnen zetten in een zoektocht naar een werkomgeving waar ik me meer thuis voel. Als kind heb ik nooit ergens bij willen horen, ik liep in de pauzes op school als een nomade van het ene groepje naar het andere, voelde me juist thuis bij de buitenbeentjes. Zo lijkt de keuze voor particulier onderwijs wel bij me te passen, daarnaast met ouders die werkten in het particulier onderwijs zit het me nu eenmaal in het bloed en blijkt dit dus ook een onvermijdelijke, logische stap in mijn carrière.

Inmiddels is mijn dochter ontwaakt uit haar ietwat verlate middagslaap op mijn schoot. Ze werd vast wakker van mijn knorrende maag… ik ben benieuwd of de flink afgekoelde pannenkoeken nog in de smaak vallen!

Uitkomst; dochterlief ligt dankbaar in haar bedje te slapen na een halve opgewarmde pannenkoek te hebben gesmikkeld (lang leve de magnetron), zelf maakte ik de ijskoude exemplaren meester. Want voor mezelf opwarmen betekende aannemelijk risico lopen dat haar bord vol pannenkoekenstukjes door de kamer zou vliegen. Mevrouw snapt het principe van zelf eten in haar mond stoppen namelijk nog niet zo goed en dat bord trommelt nou eenmaal zo lekker…