Ze doet het erom…

Ok, daar komt ie dan. Ik moet nog steeds wennen aan mijn rol als mama van een heel jong kind, dat nog niet kan praten en lopen. Zo, ik heb het gezegd. Toch best eng om dit toe te geven, het voelt toch als een soort taboe dat ik niet continue sta te jubelen vanaf mijn roze wolk. Toch herken ik mezelf dan ook weer niet in de postnatale depressieverhalen, wil ik nog lang niet dood en kan ik intens genieten van mijn lieve schat, dus geen zorgen ik ben niet ziek. Dit is dus gewoon normaal. Geheel ‘toevallig’ werd dit nog even bevestigd met bovenstaande quote die ik tegenkwam op Instagram. Wees nou eerlijk, het is toch best even wennen als je voor je zwangerschap thuis structuurloos door het leven ging, (heel laat koken/eten en schoonmaken op het moment dat het stof je neus in kwam) dat nu alles om je kind heen gepland moet worden. Waarna die planning vervolgens 9 van de 10 keer alsnog in de soep loopt omdat je kind jouw genen heeft en dus structuurloos op gevoel de wereld verkent… Neem dat ‘op gevoel’ trouwens maar heel letterlijk. Ze weet precíes wanneer mama of papa net bedacht hadden iets in het huishouden te kunnen doen terwijl ze in bed ligt te slapen. Of wanneer mama nét in bed is geïnstalleerd om een serietje te gaan kijken. Of ook even haar ogen dichtdeed in een poging ‘te slapen als je kind slaapt’. Geloof me nou maar, ze doet het erom!! Het huis opruimen, schoonmaken, stofzuigen, wat ooit een simpel saai stom klusje was is nu een olympische uitdaging geworden met acrobatische tinten. Toch is ze niet meer die hulpeloze baby, wordt ze alweer bijna 1 jaar en is ze nog een knietje verwijderd van kruipend het huis onveilig maken (wat de noodzaak van een schoon en opgeruimd huis dan ook danig beïnvloed!). Ik kijk enorm uit naar de komende periode waarin ze steeds meer zelf gaat kunnen en gaat willen doen. Dat ze woordjes gaat zeggen en gewoon kan blijven staan terwijl mama even de fiets in de berging stalt, dat ze steeds beter snapt wat je zegt en kleine aanwijzingen kan opvolgen. Zodra ze zelfstandig staat, leren we haar als de sodemieter traplopen, zodat we haar niet meer drie trappen op hoeven dragen naar huis. Qua structuur/huishoudelijke klussen ben ik toch maar eens naar mijn prioriteitenlijstje gaan kijken, er moet nog nodig gestofzuigd worden maarrrrr het fotoboek van de vakantie van vijf jaar geleden is nu eindelijk af… Hulp in de huishouding is misschien niet zo’n gek idee… of een baby kookcursus volgen… vers koken is bijvoorbeeld ook nog zo’n dingetje dat meer op goochelen lijkt voor iemand die niet veel verder komt dan een simpele risotto of kip Siam uit een pak. Nu ik deze week ook weer begonnen ben met werken is het weer even opnieuw zoeken naar de goede balans in het moeder zijn, juf zijn en thuis de boel op orde hebben. Voor Lilly-Sofie is het ook weer even wennen, na vijf weken continue mama om haar heen te hebben gehad, om nu weer hele dagen naar de opvang te gaan. Wat dat betreft voelden die vijf weken zomervakantie meer als een soort verlengde verloftijd. Hopelijk zitten we snel weer allemaal in een fijn ritme en draai ik binnenkort met een groots gemak een simpele maaltijd op tafel in een opgeruimd kruip-proof schoon huis!