Vandaag zijn we op bezoek geweest bij een jarig nichtje in Den Bosch. Om 6.30u ging ons wekkertje, die vervolgens nog even bij ons in bed kroop. Om 7 uur moest mama mee. ‘Kom mama, ga je mee?!’ Om 8.15u mocht papa mijn taak overnemen en kon ik nog even in bed kruipen, waar ik om 9.30u weer wakker schrok, net toen Lilly-Sofie even wilde komen knuffelen. Heerlijk wakker worden zo! Ik schoot wel meteen in de actie modus want we gingen op bezoek bij mijn nichtje die vandaag jarig is. Ik had gisteren iets geroepen over dat ik om 9u in de auto wilde zitten. Dat is dan alvast niet gelukt. Ik had gisteren de feestkleertjes van Lilly-Sofie al klaargelegd en laten zien, dus toen ze ging aankleden, ging dat zonder gemopper. Meestal accepteert ze wel wat ik haar aantrek. Soms kost het haar wat moeite om te accepteren dat zij het niet mag bepalen, dus is mijn stilzwijgende compromis dat ze zelf mag kiezen welke schoenen ze aandoet. Iets met ‘choose your battles’. Zoals je kan zien is het een prachtig geheel geworden met haar regenlaarsjes met sterren. Ik kan me er niet druk om maken en geniet stiekem van de eigenwijsheid die erachter schuil gaat. Wel wilde ik de look boven de heupen graag afmaken met een passend kapsel, waarbij ik in creativiteit nog niet verder kom dan twee simpele vlechtjes. Om dat voor elkaar te krijgen, dat was nog wel even een flinke battle. Vier uur later zou blijken dat deze mama haar styling skills nog even moet oefenen (er was toen namelijk al niks meer van te zien…). Om 11.00u stonden we buiten, klaar om in de auto te stappen. Ik vond het nog best netjes qua timing, tot vriendlief mij op weg naar de auto vroeg ‘jij hebt toch drinken mee voor Lilly-Sofie?’ … Kon ik toch nog even terug. Lilly-Sofie heeft uiteindelijk een heerlijke middag kunnen spelen met haar favoriete nichtjes, waarna we nog even een hapje mee aten bij mijn ouders. Uiteraard allemaal netjes op afstand. Na het avondeten moest opa mee, die zich helemaal vereerd voelde en genoot van dit aanbod van zijn kleindochter. Dat liet hij zich geen twee keer zeggen! Na deze kleine opleving kroop ze op mijn schoot om te kijken of mijn koffie al op is. ‘Koffie op mama, we gaan!’ Jas aan, spullen pakken, zwaaien naar opa en oma en weer de auto in. ‘Had jij haar flesje gepakt?’ ‘Euh welk flesje, waar lag die dan?’ Voor de tweede keer deze dag, zag ik mezelf teruglopen om datzelfde drinkflesje mee terug te nemen. Het blijft een hele onderneming, op stap met een kind. Ik vind het nog steeds lastig om me voor te stellen hoe dat goed kan gaan met meerdere kids in een huishouden. Daar heb ik diepe bewondering voor. Ook zonder kind sta ik er in mijn familie om bekend om vaak dingen te vergeten als ik op pad ga, daar zal het vast mee te maken hebben… Gelukkig lijkt het er niet op dat mijn chaotische brein genetisch is overgedragen op mijn dochter. Ze ruimt graag haar speelgoed op, helpt het liefst met opruimen en stofzuigen en onthoudt altijd precies wat we hebben afgesproken, is totaal niet vergeetachtig! Daar kan ik nog veel van leren…
MommyLifeAmsterdam 