Vanochtend om 9.30u had ik een afspraak bij de mondhygiëniste. Nog even vlak voor kerst mijn tanden lekker laten polijsten! (Ik ben iets te hard aan het genieten van de Meilandjes vrees ik…) Natuurlijk was dat een race tegen de klok. Het is twee minuutjes lopen naar de parkeergarage waar ons autootje altijd staat, helaas stond de brug open die de route naar de garage blokkeert. Eenmaal bij de mondhygiëniste, die letterlijk met de hoorn in haar handen stond om me te bellen waar ik toch bleef, plofte ik in de stoel waarna ze een heel vragenvuur opende. Of ik ergens last van heb, hoe het met me gaat, of ik me goed voel, hoe het qua gezondheid met me gaat, enz. In het begin dacht ik nog, goh wat een vriendelijke juffrouw die even echt wil weten hoe het met me is, maar al gauw voelde het gek, ik zit hier toch bij de tandarts, waarom wil ze dat allemaal weten dan?! Ahaaa, COVID-19 protocol! Ineens ging het belletje rinkelen. Goeiemorgen, welkom op aarde in 2020… waar je bij de tandarts dus moet vertellen hoe het qua gezondheid met je gaat voor ze op 0 meter afstand in je mond haar werk kan doen. De mondhygiëniste ging vervolgens braaf aan de slag, maar gemak dient de mens dus tandplak wordt niet meer met het blote oog verwijderd maar door eerst een roze goedje op de tanden te smeren, wat achterblijft op het tandplak. Dat de rest van je mond, gehemelte en lippen ook de rest van de dag roze kleurt is bijzaak, de letterlijke reactie van de mondhygiëniste was notabene: ‘ach, je draagt toch de meeste tijd een mondkapje tegenwoordig, niemand die het ziet!’ Nee lekker dan. Vervolgens (en meteen de reden waarom ik het beroep mondhygiëniste verafschuw) komt dat moment dat je ondervraagd wordt hoe vaak je je tanden poetst en hoe. Welk antwoord je ook geeft, het biedt altijd aanleiding voor de mondhygiëniste om je vervolgens te onderwerpen aan een tandenpoets-instructie. Compleet met ‘ik geef je even een spiegeltje, dan kun je meekijken’. Ik weet niet maar ik krijg daar standaard de kriebels van, hoe goedbedoeld ook. Een kwartier nadat ik binnenkwam kon dan eindelijk overgegaan worden tot het doel van mijn komst; tandplak weg en polijsten maar! Superbedankt en ja ik ga ermee aan de slag, tot over een half jaar!! Eenmaal thuis is dochterlief net gebadderd en aangekleed, we lunchen, ruimen het huis op en maken ons klaar voor een paar dagen logeren in Den Bosch. We duiken een paar dagen onder in het logeerverblijf bij mijn ouders. In een poging toch een soort van kerst te vieren in kleine setting. Oorspronkelijk bedacht om vanuit dat verblijf er lekker op uit te gaan, gelukkig is er een grote polder naast de deur, verder zullen we niet komen vrees ik… Lilly-Sofie heeft vandaag weer een relaxdagje, zit lekker in haar bubbel en verplaatst zich van iPad naar tv en terug. We laten haar vandaag maar lekker haar rust pakken. Eenmaal in de auto vallen de ogen al snel dicht, om pas na 1,5 uur weer open te gaan, niet geheel uit vrije wil maar omdat mama haar uit de auto tilt. Binnen bij oma komt ze langzaam weer tot leven. We kruipen samen achter de piano en ze loopt door het huis met haar boodschappenwagentje en een hondje achter haar aan trekkend. We sluiten de avond af met een drankje op de bank en de meilandjes op tv, #mijnietbellen! Die mooie uitspraak vond ik voor vandaag toch heel toepasselijk!
MommyLifeAmsterdam 