Gisteren hadden we het flink te stellen met ons meisje, die na alle logeerpartijtjes (eerst bij oma en nu met haar nichtje in huis) even helemaal van de kaart was. De hele dag sjagrijnig, een aantal keer uitmondend in een stevige gilpartij. Ik wil niet in bad, ik wil niet aankleden, ik wil niet eten, ik wil niet die jas aan, et cetera. Gauw naar buiten, dachten we. Met buggy mee want ‘ze zal zo wel omvallen van de slaap’. Ze dirigeerde ons vervolgens van het ene speeltuintje naar het andere, na het derde speeltuintje hielden we het voor gezien en maakten haar duidelijk dat we nu naar huis gaan. Nou, echt niet dus hè. Mevrouw heeft alles bij elkaar staan gillen en schreeuwen. Weglopen en doen alsof we weggingen hielp niet; ze bleef stoïcijns boos kijkend zitten. Dus dan maar optillen en in de bakfiets zetten. Uiteindelijk lukte het vriendlief met zijn engelengeduld (als daar ooit een award voor wordt uitgereikt geef ik hem direct op!) om haar zonder fysiek protest in de bakfiets te zetten. Het alarm ging nog wel af, maar we kregen haar in elk geval mee. Eenmaal thuis kwamen we de buurman tegen, die zijn broer is verloren door corona. Een warme, liefdevolle en geïnteresseerde blik van de doorgaans bulderende boze buurman (je weet wel net als in die strip, buurman bolderman ofzo hoe heet die ook alweer?!) werkte als betovering bij heldere hemel en ineens was ze stil. Ik snapte het wel, het was inderdaad een moment om even stil van te worden. Eenmaal op de derde verdieping waar we ons huis binnen stappen, is ze weer bedaard en hebben we allemaal trek. Het liefst wil ze pannenkoeken maar ik leg uit dat we vanavond pannenkoeken eten, nu kan ze een broodje krijgen. Dat moment rekt ze natuurlijk weer enorm, maar uiteindelijk gaat ze na het eten braaf slapen. Een uurtje later is ze weer wakker, waarbij haar eerste vraag is of haar nichtje ook al wakker is. Die was ook even gaan slapen maar die poging werd al snel gestaakt. Als tiener een middagdutje doen is echt niet cool! Die gedachte won toch van de vermoeidheid. Die avond mocht ze Home Alone 2 afkijken, waarna ze pas laat in bed lag. Dit keer had ik het luchtbed wat aangepast zodat het wel lekker lag en zo kon ieder zijn eigen bed opzoeken. Wel zo fijn! Vanochtend was het pas 8 uur toen we wakker werden, en hebben we heerlijk rustig aan gedaan. De meiden hebben heerlijk samen gechilld, kropen nog even gezellig samen in bed om filmpjes te kijken. De sjagrijnige buien van Lilly-Sofie waren verdwenen en maakten plaats voor gezelligheid en rust in huis. Ook mijn nichtje genoot daarvan, die vandaag wel erg moe was met wallen op haar knieën na al dat late opblijven van de afgelopen dagen. Dus vanavond was het om 20.30u stil in huis met twee slapende kindjes. Het logeerfeestje zit er bijna op, het nichtje wordt morgen opgehaald en wij hebben besloten om daarna lekker thuis te blijven. Normaal gesproken zijn we met kerst en oud en nieuw altijd met onze familie bij elkaar, en liefst nog ergens in het zonnige buitenland. Als dat wegvalt, en je ineens huisarrest hebt, is er toch die drang om bij je familie te zijn. Maar nu we met ons eigen gezinnetje zijn en we merken dat Lilly-Sofie nu in een leeftijd komt dat enige regelmaat toch wel van belang is, besef je dat de prioriteiten even anders zijn. Thuis is het rustpunt, het baken van veiligheid. En voor Lilly-Sofie is dat ons huis, zoals dat voor mij het huis van mijn moeder was. Dus wij vinden nu rust in ons eigen paleisje. En gaan dat paleisje de komende dagen maar eens goed opruimen..
MommyLifeAmsterdam 