Ja je leest het goed, ons ongeboren kindje moest nog even erkend worden door de papa. Dat doe je normaal gezien ergens aan het begin van de zwangerschap geloof ik, het was een beetje onderaan ons lijstje beland. En toen we er eenmaal aan dachten nadat we in augustus terugkwamen van vakantie, waren we half oktober pas op zijn vroegst aan de beurt. Het stadsloket werkt namelijk alleen nog maar op afspraak sinds Corona, en 1 erkenning per dag lijkt dan voor hen het hoogst haalbare.. Vroeger ging je erheen, trok je een nummertje en kwam je vanzelf een keer aan de beurt. Gelukkig kun je wel nog steeds binnen drie dagen je kindje aangeven zodra het geboren is, dan hebben ze ‘ineens’ wel plek. Afgelopen dinsdag stond ik er voor de deur om mijn rijbewijs op te halen, maar werd er toen weer weggestuurd, want ook daarvoor moest je online of per telefoon een afspraak maken. Toen heb ik ter plekke gebeld, terwijl ik in de gaten hield of ik een medewerker de telefoon op zou zien nemen. Dat had ik dan weer hilarisch gevonden, helaas bleef die lol uit. Toen heb ik wonderwel een afspraak kunnen maken voor morgen, er was zowaar een plekje vrijgekomen werd me verteld. Mocht ik dus echt blij mee zijn dat ik op zo’n korte termijn terecht kon om een pasje op te halen dat er gewoon klaarligt.. 🤷♀️ Dus hadden we ineens twee dagen achter elkaar een afspraak bij het stadsloket. Thuis kwamen de muren vandaag best wel weer op me af, mijn humeur werd er niet beter op, thuiszitten is niet aan mij besteed dus ik wilde wel weer graag de deur uit ook. Even afleiding van het wachten tot er iets gebeurt en lekker even bewegen. We stapten op de fiets richting mijn ouders om vanuit daar naar het stadsloket te lopen. Die wandeling was best een opgave hoewel niet eens zo ver weg. Eenmaal bij de afsprakenbalie probeerde ik de beste man ertoe te bewegen dat ik wellicht ook meteen met dat pasje naar buiten zou kunnen lopen, aangezien ik letterlijk op springen sta en het best een onderneming is om er fysiek te komen momenteel. Ik kreeg het helaas niet voor elkaar; de beste ambtenaar bleef bij het simpele feit; ‘U heeft een afspraak voor morgen staan? Dan moet u morgen terugkomen!’ Goed sjagrijnig nam ik daarna plaats op het wachtbankje en ik deed er nog maar een schepje bovenop, toen we aan de beurt waren voor de erkenning. Zuchtend en steunend nam ik plaats bij de vrouwelijke medewerker die meteen met me meeleefde. Dankzij haar liep ik even later dan toch met mijn rijbewijs naar buiten. Ik onderdrukte de neiging om er nog even mee voor de neus van die lullige ambtenaar te zwaaien. Lilly-Sofie hadden we even bij mijn ouders achtergelaten, het was ook weleens fijn om even met zijn tweetjes op pad te zijn. Morgen hoeven we er dus niet meer terug te komen. Wel heeft mijn vader toevallig een afspraak staan in hetzelfde ziekenhuis als waar ik onder controle sta en dus ook zal bevallen. Dus ons afscheid luidde ‘nou, dan zien we elkaar morgen weer!’ Nu nog dat meisje in mijn buik zover krijgen… Het fietsen en wandelen vandaag heeft me mentaal in elk geval wel goed gedaan, fysiek was het wandelen vooral een uitdaging, ik voelde me meer een waggelende koe over de grachten..
MommyLifeAmsterdam 