Alles meer dan 38 weken voelt dus echt als een eeuwigheid wachten, als je enige referentiekader van jezelf is dat met 38 weken je vliezen braken. Natuurlijk is het goed voor het kindje om zo lang mogelijk te kunnen genieten van het comfort van mijn buik, dus prima. Vandaag ben ik thuisgebleven en heb ik in mijn hoofd het hele huis opnieuw ingericht. Gelukkig is het daarbij gebleven, anders had morgen Bob Sikkens voor de deur gestaan en waren we in een klap straatarm geworden. Helaas vandaag dus geen ritje naar het olvg om paps weer te zien, in mijn buik was het verdacht rustig. Ze bewoog wel hoor, maar verder geen aanstalten om eruit te komen. Ik stuurde mams nog even op pad voor charmante katoenen oma-onderbroeken voor na de bevalling, die had ik nog niet in huis gehaald. Ze kwamen gezellig samen even op de koffie waarbij mam me nog even kon helpen met een nieuwe inrichting van de speelhoek in de woonkamer. Heerlijk hoe ze, met een paar simpele aanwijzingen, met een toon van ‘oohh dat zou ik zo en zo doen!’, wat voor mij een heel dilemma leek, zo in één klap weet op te lossen. Lilly-Sofie was naar de opvang en vriendlief had bhv cursus deel 2 vandaag. Sinds mijn verlof gaat ze nog maar 3 dagen naar de opvang in plaats van 4, ik merk dat ze veel uitgeruster en vrolijker is daardoor. Wel is ze meer aan het dromen en wordt dan ineens huilend wakker. Zou ze soms aanvoelen dat de bevalling op komst is… wie zal het zeggen. Morgenochtend komt de schoonmaakster weer, wie weet moet ik haar lastminute afbellen.. wat dat betreft is het toch prettig als je een perspectief hebt wanneer er iets staat te gebeuren zodat je weer plannen kunt maken en weet waar je rekening mee moet houden. Ik merk dat ik die duidelijkheid nu toch wel mis. Nog even volhouden op het wachtbankje dus maar!
MommyLifeAmsterdam 