Naja meer heb ik dus eigenlijk niet te vertellen. Deze titel vat mijn hele dag samen. Vandaag was de marathon in Amsterdam, maar ik had mijn marathon gisteren al gehad in de Ikea. Dus vandaag was voor mij een rustdag, simpelweg omdat het opstaan en lopen me veel moeite kostte. Het deed me denken aan die ene keer dat ik meedeed aan de Dam tot Damloop; samen met mijn moeder overdag eerst de wandeltocht van 325 km (oké, gevoelsmatig dan, het was vast iets korter maar ik weet het exacte aantal km niet meer), om diezelfde avond ook nog met vriendlief de 8km Dam tot Dam by night te gaan hardlopen… De dag erna kon je me letterlijk opvegen en heb ik geen stap meer kunnen zetten. Zo voelde het vandaag dus ook, gelukkig kon ik eraan toegeven want vriendlief is met Lilly-Sofie naar buiten gegaan, lekker het park ingedoken en de speeltuintjes opgezocht. Ik bracht de dag dus op de bank door, met de docu van Ali B op Videoland. Zo prijs ik me gelukkig met Videoland en Netflix, alleen van de hele dag naar je scherm kijken word je ook rusteloos. Dus had ik Lilly-Sofie beloofd om vanmiddag als ze terugkwamen samen met haar appeltaart te gaan maken. Mensen die mij wat beter kennen, weten wat voor een geweldige keukenprinses ik ben (not), dus zoals de Hello Fresh maaltijden standaard drie keer zo lang bereidingstijd kregen onder mijn bezielende leiding, zo was het proces van appeltaart maken ook zeker drie keer langer dan de 40 minuten die het pak mij voorspiegelde. Lilly-Sofie had er in elk geval lol in en ging zowaar met haar hele handjes het deeg kneden zonder na 10 seconden te roepen dat haar handen vies waren. Oké, dit keer duurde het misschien 30 seconden voor ze tot deze conclusie kwam, maar gelukkig legde ze zich er daarna bij neer en kneedde ze vrolijk verder toen ze hoorde dat ze haar handjes kon wassen als het deeg klaar was. Het duurde dus even, maar resulteerde in twee kleine appeltaartjes die er best smakelijk uitzien. Nu ik toch echt op mijn laatste loodjes zit qua zwangerschap, en Lilly-Sofie de laatste dagen geen middagslaap meer doet, razen de humeurtjes hier door het huis. Ik kan minder hebben en Lilly-Sofie is humeurig vanwege haar ritme dat aan het veranderen is. Tel daar de spanning van grote zus worden bij op en je snapt dat dat toch voor wat wrijving zorgt tussen moeder en dochter. Het leek vandaag af en toe wel ‘ik luister lekker niet naar mama’-dag. Gelukkig is daar dan vriendlief, die er geen punt van maakt dat ik mijn geduld verlies, niet geïrriteerd raakt wanneer ik loop te klagen waarom hij nog niet gedoucht heeft, en liefdevol op Lilly-Sofie inspeelt zonder mij daarbij af te vallen maar juist tegelijkertijd mij steunend (‘ik snap wel dat mama je niet meer wilde aankleden!’). Ondertussen de was voor zijn rekening neemt, mij op allerlei manieren ontlast, ook nog zijn eigen to do lijstje afgaat en ook nog tijd vindt om gezellig samen op de bank te zitten als ons meisje op bed ligt. Die man van mij verdient echt een medaille voor deze laatste paar weken thuis! Het fijne is dat het daardoor ook makkelijker wordt en minder zwaar, waardoor je even de situatie luchtig kan bekijken en er samen ook om kan lachen. Zeker in deze laatste fase is dat denk ik heel belangrijk om het samen vol te houden. En gelukkig komt ons meisje naderhand uitgebreid knuffelen en is ze superlief tussen deze humeurige buien door. Je moet haar gewoon niet gaan vertellen wat ze moet doen, en al helemaal niet als ze moe is! Oh nu heb ik nog niks verteld over mijn Candy crush verslaving; nou dat zit dus zo ik heb het al een aantal keer van mijn telefoon gegooid want het is zo’n verslavend vervelend spel dat ik ervan ga dromen. Als je het spel opent staat er ‘veeg de stress weg’ nou ik krijg er alleen maar stress van. Dan droom ik toch liever van een aanstaande bevalling! De taart is in elk geval alvast in huis voor de kraamvisite…
MommyLifeAmsterdam 