De hele dag op de bank afwachten of ik weeën krijg, was niet aan mij besteed, dus smiddags ben ik nog even gaan wandelen. Als een oud omaatje liep ik een heus ommetje met Lilly-Sofie in de buggy. Moeders kookte nog gauw even een gezonde maaltijd die avond en samen maakten we ons op voor het slaapfeestje bij oma. Vriendlief zette thuis nog een kast in elkaar die hij gisteren bij Ikea had gehaald. Met het avondeten net achter de kiezen begon er toch wel wat te ‘rommelen’ in mijn buik. Ik voelde vanalles, en de kleine was ook flink aan het bewegen. Ik denk uit protest; ze zat zo comfortabel in mijn buik en was toch echt niet van plan om eruit te komen… Na wat rusteloze uurtjes op de bank besloot ik een keer vroeg in bed te gaan liggen. Mijn hele verloftijd had ik dat eigenlijk nog geen enkele avond gedaan. Lilly-Sofie sliep al, ik lag naast haar. Om 01.15u werd ik wakker van een misselijk gevoel en bleken de weeën toch echt op gang te komen. Ik maakte vriendlief en mijn moeder wakker en besloot het OLVG te bellen. We mochten meteen komen. Lilly-Sofie werd even wakker, dus konden we even vertellen dat mama en papa naar het ziekenhuis gingen, en oma zou naast haar slapen. Ze vond het erg spannend maar snapte het ook goed. Ik beloofde haar ‘als je morgen wakker wordt, is je zusje er!’ Best wel een spannende belofte, want ja dat viel eigenlijk nog niet echt te voorspellen… Er volgde een bumpy taxirit over de grachten, en eenmaal in het ziekenhuis bleek ik 6cm ontsluiting te hebben. Een paar uur later was daar één centimeter bijgekomen waarop besloten werd om mijn vliezen te breken om het wat meer te bespoedigen. Eerder die nacht werd me de mogelijkheid aangeboden om in een bad te bevallen, daar heb ik toen na enige twijfel toch voor bedankt. Nu mijn vliezen werden gebroken had ik even spijt dat we niet voor dat bad waren gegaan, mijn vruchtwater had dat hele bad kunnen vullen! Zelfs het personeel van het ziekenhuis stond versteld van de hoeveelheid vruchtwater dat als een tsunami het hele bed blank legde. Ik riep er een verpleegster bij en sprong zelf maar even onder de douche zodat de overstroming verholpen kon worden. Vanaf dat punt pufte ik de weeën weg tot ik de 9cm bereikte. Het was het wachten op dat ene moment dat je weet; ik moet heel nodig poepen maar oh nee dat is geen poepen…. Dat moment was dit keer niet zo duidelijk zoals ik me nog kon herinneren van Lilly-Sofie. Nu deed mijn lichaam het op eigen kracht, de vorige keer werden mijn weeën kunstmatig opgewekt. Toen ik mocht gaan persen, had ik maar 8 minuten nodig (en een team van professionals om ons baby’tje naar de uitgang te begeleiden) tot ze er eindelijk was; om 7.20u werd ons tweede wondertje, genaamd Rosie-Lynn, naast me gelegd. Waar ik even daarvoor nog dacht; ‘Laat haar maar lekker in mijn buik zitten joh!’, was nu mijn eerste gedachte ‘Hoe dan?! Hoe zat dit levende wezen in mijn buik?!’ Naast me lag daar ineens een lekker mollig baby’tje, met, zo bleek later, een geboortegewicht van wel 4010 gram! Toen snapte ik waarom die laatste loodjes van de bevalling letterlijk een stuk zwaarder voelden dan bij Lilly-Sofie; dat scheelde toch zo ongeveer een kilo aan gewicht! (Lilly-Sofie woog namelijk 3258gram bij de geboorte). Nadat we met zijn drietjes even bijgekomen waren en onze kleine meid lekker hebben kunnen vertroetelen, belde ik mijn moeder. Lilly-Sofie bleek nog te slapen, dus die spannende belofte nakomen was maar mooi gelukt! Later die dag mochten we lekker naar huis. ‘s Avonds vond ik mezelf op enig moment bij de wc waar ik mijn dochter, die sinds een paar weken overdag zindelijk is, aanmoedigde; ‘Goedzo schat, hij is er bijna uit, nog eventjes!’ Terwijl ik het zei besefte ik me de dubbelzinnigheid van deze zin.. Ze moest eens weten!
MommyLifeAmsterdam 