Op vrijdagochtend om 8.00u ging de deurbel; de kraamverzorgster deed haar intrede. Het blijft toch een vreemd fenomeen; zo’n vrouw die gedurende 8 dagen zich over jou en je baby ontfermt. Terwijl er toch echt nog een man en kleuter rondlopen, in een huis dat bovendien niet heel groot is. Ik had van tevoren aangegeven dat ik het fijn zou vinden als de betreffende persoon voldoende kennis van zaken heeft wat betreft het geven van borstvoeding, daarnaast ook aandacht heeft voor Lilly-Sofie en haar bij de zorg voor de baby betrekt. Wat betreft de borstvoeding ben ik zelf redelijk ervaren omdat Lilly-Sofie ruim 2,5 jaar bij mama heeft gedronken. Aangezien dat echter geen garantie biedt voor de volgende spruit, vond ik het wel belangrijk dat de betreffende kraamhulp hier goed in kon begeleiden. Gelukkig kon de kraamhulp hierin voorzien, ze stelde zelf dat het op gang brengen van de borstvoeding prioriteit nummer 1 is naast het welzijn van moeder en baby in de kraamweek. Als de moeder dit wenst uiteraard, en dan maakt ze nog vaak genoeg mee dat het toch niet lukt; laat ik nou niet meteen de moedermaffia over me heen krijgen.. Anyway, na een paar dagen bleek wel dat ze op het gebied van borstvoeding weinig hoefde bij te dragen, de productie kwam al snel weer op gang bij mij en Rosie-Lynn bleek op haar beurt al een volleerde drinker; met een klein beetje sturing bij het aanhappen dronk ze met volle teugen tot ze verzadigd was en liet dan voldaan weer los. Dat was wel even wat anders dan hoe haar zus het in die eerste kraamweek onder de knie kreeg; dat had toen veel meer voeten in aarde met onder andere een bakbeest van een kolfapparaat dat om de drie uur mijn productie op gang moest brengen, niet te verwarren maar wel heel vergelijkbaar met een koe die om de zoveel tijd gemolken moet worden. Lilly-Sofie kreeg nu de eer om samen met haar zusje in bad te mogen, dat vond ze toch best spannend! Ze is ontzettend zorgzaam en schiet in de hulpstand zodra Rosie-Lynn zich laat horen; ze wil haar zusje troosten, knuffelen, komt een knuffeltje brengen of een speentje. Een echte trotse grote zus! Nu Rosie-Lynn heel goed zichzelf kon voorzien van haar voedingsstoffen, stortte de kraamhulp zich de rest van de week voornamelijk op de voedingsstoffen die ik tot me moest nemen, en ons huishouden. Op dag 3 volgde daarin bij mij een lichte irritatie; de hele dag iemand om je heen hebben die je steeds vraagt wat je wil eten of drinken, of je je melk in een glas of een beker wil, hoe de oven werkt, de wasmachine, magnetron en het koffiezetapparaat, hoe je het doosje vitamine C openkrijgt, is toch best vermoeiend. Bovendien voelde ik een soort plaatsvervangende schaamte voor vriendlief die in dit verhaal echt een beetje langs de zijlijn stond. Het is een bekend fenomeen dat mannen minder goed tegen slaaptekort kunnen dan vrouwen, en door de bevalling hadden we natuurlijk een hele nacht doorgehaald. Dus terwijl ik in de watten werd gelegd, zat hij er op dag 3 bij als een humeurige verlepte vaatdoek. Dan denk je toch, iets klopt hier niet! Gelukkig pikte de kraamhulp mijn signaal op en werd vanaf dat moment ook aan vriendlief gevraagd of hij wat wilde eten/drinken. En heel eerlijk, mijn badkamer en wc zijn nog nooit zo blakend schoon geweest, de Surinaamse kraamhulp wist iedere minuut nuttig te besteden aan ons huishouden van Jan Steen. Dus je begrijpt, toen het kraambureau mij op maandag belde of alles naar wens was, kon ik alleen maar positief zijn! De enige die ons geduld deze week behoorlijk op de proef stelt, is de grote zus. Ineens is de peuterpuberteit dan toch daar; alles is nee, ik wil ik wil ik wil, keihard gillen als ze haar zin niet krijgt. In mijn kraampakket zat een paars krokodil knuffeltje als kraamcadeautje van de zorgverzekering. Nadat we alles geprobeerd hadden van boos worden tot negeren en ons geduld op was, werd de paarse krokodil ingezet; bij elke zin die ze begon met ‘ik wil’ antwoordden we in koor ‘ik wil een paarse krokodil!!’ De humor hielp haar uit de dwarse bui en hielp ons relativeren. Naast ons peuterdraakje zijn we gezegend met een voorbeeldige baby die goed drinkt en slaapt en alweer bijna op haar geboortegewicht zit. Je merkt af en toe niet eens dat ze er is; dan klinkt er ineens een babygeluidje uit de box en bedenken we ons ineens; oh ja daar ligt er nog één! Bovendien ben je zelf ook een stuk relaxter omdat het de tweede is en je je niet meer overal onzeker over voelt, zoals bij de eerste waarbij je bij elk klein huiltje in de zorgmodus schiet. Zo fietsten we de kraamweek door en voor we het wisten moesten we afscheid nemen van onze kraamhulp. Die had er op haar beurt alle vertrouwen in dat wij het met zijn viertjes prima voor elkaar boxen! Dat vertrouwen deel ik met haar, al heb ik mijn twijfels over die brandschone wc en badkamer… Gelukkig komt volgend weekend onze vertrouwde schoonmaakhulp weer en weet oma wel raad met de was 💪😇!
MommyLifeAmsterdam 