Vandaag is ons kleine meisje alweer drie weken oud! Gek genoeg zijn die drie weken ongemerkt voorbij gevlogen. Ook sta ik er amper bij stil dat het een feestelijke dag is vandaag. Dat heeft verschillende redenen. Een tweede kind is toch minder nieuw, dus hoe bewust je bij de eerste elke kleine ontwikkeling vierde, zo is dat nu toch net iets ‘gewoner’. Bovendien slokt nummer 1 nog altijd de meeste energie en aandacht, is niet minder aanwezig dan voor de geboorte van nummer 2, integendeel zou ik zeggen. We hebben ontzettend veel mazzel met beide meiden trouwens, zozeer dat ik me bijna schuldig voel naar gezinnen waar slaaptekort en moeilijk gedrag van de kinderen de energie uit de ouders slurpt. Hier niks geen jaloersigheid van de oudste naar de jongste, alleen maar behulpzaamheid en zorgzaamheid. Rosie-Lynn is bovendien nog gemakkelijker dan Lilly-Sofie als baby was, laat zich amper horen, slaapt zeker 20 uur per etmaal werkelijk als een roosje (in meerdere etappes wel te verstaan), drinkt daarnaast in tien minuten een borst leeg, boert dan even flink en slaapt weer verder. Waar ik bij de eerste nog bang was dat ik haar ergens zou vergeten (dat ik per ongeluk de kinderwagen in een winkel zou laten staan was mijn grootste nachtmerrie), totaal ongegrond trouwens want dat is gelukkig nooit gebeurd, merk ik nu bij de tweede dat ik ineens kan denken ‘oh ja er ligt nóg een meisje in de box!’ Gelukkig kent ze ook momenten dat ze ineens kan krijsen als een speenvarken, hebben we inmiddels ‘al’ twee spuitluiers gehad met een onvermijdelijke kledingwissel tot gevolg, en kan ze mijn schoot opeisen als enige plek waar ze haar rust vindt. Die momenten koester ik, want dan weet ik tenminste weer dat er écht een baby aan ons gezin is toegevoegd! Verder slaapt ze momenteel zó goed en veel dat ik op een gegeven moment ging googelen of dat misschien kwaad kan; gelukkig hoefde ik daar niet bang voor te zijn. Zelf kom ik daardoor ook best goed aan mijn rust toe. Ik merk wel dat ik nog volop aan het herstellen ben van de bevalling. Fysiek zit ik alweer aardig op gewicht, voor mijn gevoel weeg ik nu zelfs nog minder dan voor mijn zwangerschap. Als je je fysiek dan weer zo topfit voelt, heb je kans dat je jezelf gaat overschatten. Zo heb ik gisteren in een paar uur tijd 8000 stappen gezet (ik wilde Sinterklaasinkopen doen). Dat was dus een beetje te heftig, waardoor ik de rest van de dag de bank amper af ben gekomen. Alleen om naar de wc te gaan, waar ik constateerde dat de overenthousiaste wandeling mij ook nog eens een extra aambei heeft bezorgd. Geen fijne ontdekking kan ik je zeggen! Mentaal moet ik ook nog even aarden; ik zie vanalles wat ik in huis wil aanpakken, maar er komt nog maar weinig uit mijn vingers. De zorg voor 2 kindjes slokt aardig wat energie op, waardoor ik mezelf op de vrije momenten nog niet makkelijk kan motiveren om mijn handen te laten wapperen in huis. Ik merk eigenlijk vandaag pas dat me dat iets beter lukt; ik krijg er langzaam weer zin in om orde te scheppen in de chaos, ruim de keuken op en gooi alles weg wat we nooit gebruiken en dus ook niet zullen missen. Wat een heerlijk gevoel geeft dat! Voor Lilly-Sofie is de Sinterklaastijd aangebroken, na de geboorte van haar zusje is dit de volgende spannende tijd die voor de deur staat. Dan merk je wel dat het soms wat teveel is voor haar aan indrukken die ze moet verwerken. Ze heeft veel behoefte aan overzicht en is daarnaast veel bezig om alles te snappen wat er om haar heen gebeurt. ‘s Nachts kan ze hierdoor nog weleens wakker schrikken en ze is wat sneller moe en overprikkeld. Dat ze nu thuis geen middagslaapje (meer) doet, werkt daarin ook niet heel goed mee.. Zowel ‘s ochtends als ‘s avonds is het voor iedereen ook nog zoeken naar een nieuwe routine waarbij er ruimte is voor alles wat er moet gebeuren, zonder teveel af te wijken van hoe de routines tot nu toe waren. Hopelijk heeft die puzzel minder voeten in aarde dan de politiek aan dagen nodig heeft om de formatie rond te krijgen…
MommyLifeAmsterdam 