Verlof #2, laatste week, dag 1…

Jaja mensen, het aftellen is begonnen! De laatste maandag van mijn verlof. Gisteren was het eindelijk zover; met het hele gezinnetje zijn we naar de Efteling geweest. Want het kon weer! Dat dachten meer mensen, gelukkig hadden we net mazzel want als we tien minuten later waren aangekomen met de auto werden we doodleuk voor het parkeerterrein weer richting uitgang gestuurd, ze zaten letterlijk vol er kon geen auto meer bij. Helaas overkwam dat mijn broer… die heeft er een gezellig middagje oud-Heusden van gemaakt met zijn gezinnetje, ook een aanrader. Wij konden dus nog net naar binnen wat ik wel heel fijn vond want we hadden een overenthousiaste peuterpuber op de achterbank die de teleurstelling anders echt niet had kunnen verwerken, ik zou niet weten hoe ik het haar had moeten uitleggen als we rechtsomkeert hadden gemoeten. Ik snapte ineens mijn ouders heel goed waarom ze ons ieder weekend hiermee naartoe namen van jongs af aan, toen het Eftelinghotel opdoemde voor ons en we haar enthousiasme hoorden vanaf de achterbank ‘Yes daar is de Efteling, let’s go we komen eraan hoor Efteling!’ Enz enz. Echt genieten was dat. Haar nichtjes waren er ook al, dus na een kort tochtje door het sprookjesbos volgde de ene attractie na de andere. Krijg ik haar normaliter met geen mogelijkheid in de Droomvlucht, die vindt ze te eng omdat er best wat donkere stukken tussen zitten, nu kon ze niet achterblijven en ging ze stoer met haar oom en tante en nichtjes mee. In de auto naar huis vroegen we wat ze van de Droomvlucht vond; ‘Niks aan!’ 🤦‍♀️ een echte peuterpuber dus. De baby keek haar ogen uit en vond het verder wel erg spannend allemaal, merkte ik doordat ze de rust niet had om goed te drinken en een vrijwel lege luier had voor we weer naar huis gingen. Vandaag dus maandag, met buiten een gigantische storm genaamd Corrie. Best verwarrend want in onze familiekring is het Corona virus al tot Corrie omgedoopt. Beide Corries teisterden ons vanochtend, bij een bezoek aan het consultatiebureau. De ene Corrie plaagde ons om er te komen, het werd een barre wandeltocht met baby’tje in de draagzak. De andere Corrie zorgde voor een erg ongezellig bezoek aan het consultatiebureau. De dame achter de ontvangstbalie verschool zich met haar depressieve gemoedstoestand achter het virus. Je krijgt op een gegeven moment toch het vermoeden dat er mensen zijn die het virus aangrijpen als excuus om te legitimeren dat ze een sjagrijnige uitstraling hebben. Dat idee. We stappen het bureau binnen en de dame begint meteen met ‘Sorry maar ik moet jullie er meteen op wijzen dat er nog steeds een eenouderbeleid heerst dus een van jullie moet hier blijven!’ Niks geen ‘goedemorgen en welkom en fijn dat jullie er zijn, ach krijgt ze haar eerste prikjes vandaag’, nee die beleefdheidsvormen zijn ineens allemaal verdwenen en ik weet even niet welke Corrie hier nou voor verantwoordelijk is maar ik vond het erg ongezellig allemaal. Na de routineklus, die ook niet veel gezelligheid uitstraalde van meten wegen hoe gaat het en heb je nog vragen, nu krijgt ze twee prikjes en we doen ze tegelijk toedienen want dan ervaart ze maar 1x een pijnprikkel (dat het een dubbele pijnprikkel is met twee mensen die boven haar hangen om haar ieder in een been te prikken daargelaten), stond ik een kwartiertje later met een brullend meisje weer op de gang. Met een even gezellig afscheid bij de balie (‘ik zal jullie even uit de droom helpen want ik hoorde jullie iets zeggen over een volgende afspraak maar die kan ik nog niet maken blablabla’) mochten we weer gaan. Wat ben ik blij als alle Corries weer verdwenen zijn, het weer lente en zomer wordt en de gezelligheid weer terug kan keren in eenieder zijn leven. Dat gun ik die mensen bij het consultatiebureau ook van harte. Volgende activiteit op de planning; Rosie-Lynn ging voor het eerst een paar uurtjes wennen op het kinderdagverblijf. Lekker gepland ja, ik kwam er pas een paar dagen geleden achter dat we dit heel handig afgesproken hadden.. Rosie-Lynn was inmiddels lichtelijk getraumatiseerd in de draagzak in een diepe slaap gevallen. Die paar uurtjes geloof ik niet dat ze nog wakker wordt dus dat wennen stelt eigenlijk niks voor wat betreft haar beleving. Zij heeft wel even genoeg beleefd voor vandaag! Zo stond ik ineens met lege handen buiten en stapte ik binnen in een leeg huis, voor het eerst in drie maanden het rijk alleen.. Met een gigantische to do lijst die ik al dagen in mijn hoofd heb met allemaal dingen die ik eindelijk kan doen zonder kids; doe ik lekker even niks. Gelukkig is de schoonmaakster in de tussentijd wel lekker bezig geweest en kom ik dus thuis in een schoon en opgeruimd huis. Verder dan een heerlijke lunch in de bagels & beans, de bank thuis en het schrijven van deze blog kom ik niet, want inmiddels is het alweer bijna tijd om beide meiden op te halen. Ik ben benieuwd of Rosie-Lynn überhaupt haar ogen open heeft gehad vanmiddag in die paar uurtjes.. Gelukkig heeft vriendlief al boodschappen gedaan voor het avondeten, want ik heb nog geen tijd gehad om gerechtjes te bedenken die onze peuterpuber ook voorgeschoteld kan krijgen.. Oh ja en verder wilde ik dus nog de was opruimen, de woonkamer opruimen (speelgoed van peuterpuber en de eettafel die vol ligt), een foto cursus doen, foto albums maken, me alvast inlezen voor mijn werk volgende week weer start, etc etc. Ik ben benieuwd wat me deze week allemaal nog gaat lukken!!