Vandaag op de planning; de tweede wendag van Rosie-Lynn bij ‘de kindjes’ zoals haar zus de kinderopvang noemt. Sommige ouders noemen de kinderopvang ‘school’, daar heb ik persoonlijk altijd wat weerstand gevoeld want een kind gaat pas naar school vanaf dat ze 4 jaar is en dat is dan ook een hele stap. Dus tot die tijd gaan ze naar ‘de kindjes’. Vanwege een planningsfoutje was er deze week voor Rosie-Lynn geen plek op de dinsdag dus mocht ze op donderdag komen wennen. Hierdoor had ik ineens een dagje quality time met Lilly-Sofie vandaag, die op donderdag thuis is sinds ik met verlof ben. Van te voren had ik gekeken wat onze opties zijn om samen wat leuks te ondernemen. Helaas kwam ik niet verder dan de film ‘Buurman&Buurman’ in het Ketelhuis in het Westerpark. Nou is ze meer een prinsessenmeisje maar ze vond het toch wel leuk om erheen te gaan. Waar je zou denken dat ze voor die kleintjes de film maximaal 45 minuten laten duren, (rekening houdend met hun spanningsboog zou dat al erg optimistisch zijn), bleek het toch 60 minuten te zijn. Dat Lilly-Sofie dat niet volhield en na 40 minuten begon te jammeren dat ze moe is, was dan ook niet verwonderlijk. Maar zelf had ik na die 40 minuten het toch ook wel gehad met die twee klunzen! Dus verlieten we voortijdig de zaal waar we in het restaurantgedeelte neerstreken voor een lekker ontbijtje. Helaas ging de keuken pas om 12u open dus werd een brownie en een zak chips ons ontbijt.. Lilly-Sofie ging daarna lekker spelen met de legobak, wat ze nog best lang volhield zodat ze uiteindelijk toch nog een tosti kon krijgen. Ondertussen kreeg ik via social media de vraag van een oude kennis, hoe het leven bevalt met een tweede erbij. Door deze vraag sta ik vandaag even stil bij hoe ons leven veranderd is met een tweede kind erbij. Zo bestaan er wat mij betreft een aantal vooroordelen over een tweede kind die in elk geval voor ons niet opgaan; zoals ‘oh een tweede kind, dan weet je alles al!’ Nou ammehoela dus. Zeker die eerste tijd maar ook nu nog, is het steeds weer zoeken naar wat er aan de hand is als ze huilt, je onzeker voelen of ze wel genoeg drinkt of geslapen heeft of het koud heeft en of je haar wel genoeg aandacht geeft enz enz enz. De onzekerheid die ik bij Lilly-Sofie had, heb ik nu ook en misschien nog wel meer, doordat ze na 8 weken spruw kreeg en niet goed dronk en mijn borstvoeding terugliep, waardoor ze in twee weken tijd amper was aangekomen. Daar ben ik toen wel erg van geschrokken. Of het vooroordeel ‘oh de tweede, die gaat gewoon mee in het ritme van de eerste!’ HAHAHAHAHA. Hier moet ik eigenlijk gewoon hard om lachen. Allereerst staat het woord ‘ritme’ al niet in ons systeem, van mij niet en van vriendlief niet. Als stel zonder kinderen zaten we vaak rond 20.30u een keer aan de eettafel voor het diner. Als je dan samen je eerste kind krijgt, kan die nog flexibel meegaan in ons spontane leventje, met als filosofie ‘we zien wel’ en keuzes maken op ons gevoel. Dat ging ons eigenlijk altijd wel heel goed af tot nu toe. Lilly-Sofie ging daardoor best vaak laat naar bed, we zijn daar nooit heel strikt in geweest dat ze voor een bepaalde tijd in bed moest liggen en hebben ook nooit echt een lastig kind gehad overdag omdat ze te laat was gaan slapen. Nu ze 3,5 is, merken we wel dat ze er wat lastiger van kan zijn en het belangrijker wordt om wat strikter te worden in haar bedtijd en dus in de avondroutine. Zo is het voor haar het beste om voor 20.00u in bed te liggen. Dat lukt steeds beter, maar is nog wel een uitdaging iedere avond. Met twee kinderen word je nog meer gedwongen om vooruit te denken hoe alles goed georganiseerd te krijgen. Zeker als ik volgende week weer aan het werk ga, is dit nog een hele klus. Zo sta ik deze hele week al iedere dag een paar keer stil bij de vraag ‘Hoe moet ik dat volgende week alleen doen?’, of ‘Hoe gaat vriendlief dit volgende week alleen doen?’ Ik merk dat ik daar erg mee bezig ben in mijn hoofd. Ook de ochtenden zullen wat meer gestructureerd moeten gaan verlopen om het organisatorisch voor elkaar te krijgen om twee kids op tijd op de opvang te krijgen en zelf daarna op tijd op je werk te verschijnen. Maar dat is de puzzel voor vriendlief, ik trek om 7.30u de deur achter me dicht om naar mijn werk te gaan en de ochtenden zijn dan voor zijn rekening… En het laatste meest idiote vooroordeel ‘oh je hebt verlof, dan heb je de hele dag niks te doen!’ Het is dat het van mijn moeder af kwam want je zou diegene toch het liefst de nek omdraaien. Ze bedoelde natuurlijk ‘dan kom je de hele dag nergens aan toe’ en dat is dan weer een waarheid als een koe! De opsomming van alle dingen die ik in mijn verlof had willen doen is eindeloos… Als daar drie dingen van zijn afgestreept dan is dat veel. Dan heb je nog een raar soort aanname dat je minder liefde ervaart voor een tweede kind omdat je hart daar geen ruimte voor heeft. Nu heb ik daar zelf nooit aan getwijfeld en kan ik ook bij deze bevestigen dat dit onzin is. Het is een bijzonder nieuw leventje, een heel ander kindje en het is leuk om te ontdekken wat de verschillen en overeenkomsten zijn met haar zus. Tegelijkertijd kan ik wel bezig zijn met de vraag of ze allebei wel evenveel/genoeg aandacht krijgen. Dat is denk ik meer de spagaat waar we vanaf nu in zitten, dan dat ze genoeg liefde krijgen. Dan is het wel fijn om even tijd door te brengen met een van de twee afzonderlijk van elkaar, zoals vandaag. De rest van de dag loop ik met Lilly-Sofie in de buggy nog wat winkeltjes af door de stad, om vervolgens met een slapend kind in de buggy weer richting de opvang te lopen. Dat is ook te wijten aan ons gebrek aan ritme; Lilly-Sofie is het simpelweg niet gewend om thuis ‘s middags in een bed te slapen, we legden haar altijd in de buggy zodat we er zelf nog lekker op uit konden in de middag. Bovendien slaapt ze altijd nog het lekkerst in de buggy overdag. Vlak voor de opvang werd ze wakker, schoot overeind en riep enthousiast; ‘gaan we nu Rosie-Lynn ophalen?!’ Rosie-Lynn heeft zich voorbeeldig gedragen, goed gedronken uit het flesje, lekker om zich heen gekeken, wat geslapen en ze hebben haar onmiskenbare, schelle huiltje leren kennen. Missie geslaagd! Morgen mogen beide dames weer naar de kindjes, dan mag Rosie-Lynn tot 16u blijven. Vanaf volgende week gaat ze dan hele dagen. Maar morgen heb ik dus een dag quality time met mezelf, in een leeg huis!!! Ik had nog niks gepland staan maar heb vandaag op de valreep nog een afspraak gemaakt bij de schoonheidsspecialiste voor morgenochtend. Dat wordt genieten!! Wie weet vind ik daarna nog een kapper die een plekje heeft voor een opfrisbeurt. Daarna krijgt het huis een opknapbeurt want ik neem me nu al drie maanden voor om de boel eens goed op te ruimen maar je raad het al.. het komt er maar niet van!! Maar eerst moesten er vandaag nog twee kindjes naar bed.. Vriendlief moest na het avondeten weg vanavond dus ik had de taak om ze allebei naar bed te brengen. Wat denk je; vervolgens liggen ze nu ieder in hun eigen bed al vanaf 20.15u te slapen!!! Het is een bijna onwerkelijk en euforisch gevoel, ik ben geneigd om de kranten te bellen met dit heuglijke feit. Dus ik vertel het mijn zus vol trots, die reageert met ‘hoezo, dat is toch gewoon een normale tijd!’ Euh ja, dat is natuurlijk ook wel waar… Dat het me in mijn eentje was gelukt vond ze dan wel weer knap, gelukkig!
MommyLifeAmsterdam 