Dag 14 – Zonnesteek

Vanochtend mochten we weer een blik werpen op ons Marietje. Na een nogal kort routinegesprekje (nee sorry ik heb echt nergens last van) volgde de echo waarbij de hartslag, het buikje, hoofdje en beentje gemeten werden. Daarna werd nog een poging gedaan om een mooi plaatje te schieten van haar gezichtje. Met 33,3 weken blijkt dat toch een lastig verhaal, Marietje had er wederom niet zo’n zin in.. De metingen pakten dit keer gunstiger uit (de vorige keren was ze steeds aan de grote kant), dus dat was mooi. Uiteindelijk zegt het me weinig en is het gewoon een kwestie van rustig afwachten tot ze tevoorschijn komt. Na de controle ging ik met mijn ouders naar Den Bosch, ik wilde graag even bij mijn tante langs. Het beloofde vandaag een snikhete dag te worden en ik wilde me daar niet door laten tegenhouden. Dat andere mensen vandaag meer last van de hitte zouden hebben dan ik, had ik toen nog niet kunnen bedenken. Feit is dat alles wat ik vandaag wilde doen, mislukte, zonder dat ik daar enig aandeel in had. Op weg naar mijn ouders wilde ik met de metro, de metro ingang was dicht. Moest ik omlopen. Ach, vooruit denk je dan. Eenmaal bij mijn ouders bleek hen hetzelfde lot beschoren; de man die vanochtend bij hun een ruitje zou vervangen, kwam wel maar het ingemeten(!) ruitje paste niet.. Eenmaal in Den Bosch bleek mijn tante niet thuis, dus besloot ik met mijn moeder op schoenenjacht te gaan. In de schoenenzaak vroeg mijn moeder aan de verkoper hoe duur het paar was wat ze had gevonden. Zegt de verkoper, letterlijk; ‘nou dit is de normale prijs en nu krijgt u 40% korting, verder kan ik u niet helpen want ik kan niet rekenen…’😱😱😱 Toen ik een leuke schoen had gevonden en graag de linker ook wilde proberen, vroeg ik of hij me de andere schoen kon brengen. Hij zegt: ‘ja prima, maar ik zie dat je nog aan het rondkijken bent dus ik wacht nog wel even, dan hoef ik straks maar 1 keer te lopen.’ 😱😱😱 Uiteindelijk had ik een paar schoenen uitgekozen dat (natuurlijk) niet in de winkel aanwezig was. Het paar dat ik had gevonden had namelijk kleurverschil en ik wilde toch graag twee dezelfde schoenen. Dus vroeg ik of ze in Amsterdam wellicht apart gezet konden worden. Dan moest ik ze echter eerst nu in deze winkel betalen, was het antwoord na een driekoppig beraad. Toen gaf ik het op. Ik had wel een worstenbroodje verdiend vond ik zo! Daar dacht de bakker dan weer anders over, die had zijn zaak vanwege de warmte al dichtgegooid om vier uur. Bij La Place hadden ze ze gelukkig nog wel, maar voor mijn moeder konden ze dan weer geen ijskoffie meer maken, die was namelijk al op en daar begon hij nu niet meer aan, was het antwoord van de verkoper… Het leek wel of het winkelpersoneel in Den Bosch vandaag een zonnesteek had!! Met nul aankopen gingen we huiswaarts. Uiteindelijk heb ik mijn tante toch nog even kunnen opzoeken voordat ik weer richting Amsterdam ging. Uiteraard was de weg naar het station afgesloten waardoor we om moesten rijden. Dat maakte de cirkel rond! Mijn dag werd gelukkig nog goedgemaakt door een verkoper die zijn vak wél verstond, in de tijd dat ik op mijn trein moest wachten. De Swirls stond me aanlokkelijk op te wachten om deze wachttijd een goed doel te geven. Terwijl ik besluiteloos stond te kijken wat ik wilde hebben, wist de verkoper in zo ongeveer drie zinnen zijn product aan mij te verkopen, en dat ging ongeveer zo; ‘wat kan ik voor je doen?’ ‘Ah je bent zwanger, dan moet je voor 2 eten dus dat wordt een grote swirl met slagroom!’ ‘Een kleine zeg je? Met slagroom? Nee? Wil je pinnen?’ ‘Ga je gang!’ ‘Vanille-ijs?’ Voor ik het wist had ik ineens een kleine swirl afgerekend en hoefde ik alleen nog te kiezen wat ik erin wilde hebben. Ook daar hielp hij bij toen ik nog 1 smaak te gaan had. Hij zei gewoon ‘witte chocola of nootjes?’, terwijl er nog 6 andere smaken te kiezen waren,en ik hoor mezelf antwoorden ‘doe maar nootjes!’ Echt, als deze man in die schoenenzaak had gestaan was ik vandaag met 6 paar schoenen thuisgekomen!!!