Dag 37 – ‘je bent er bijna!’

Vandaag liet het zonnetje zich weer zien, dus konden we weer lekker naar buiten. Wel was het nog wat fris dus besloot ik gympen aan te doen met sokken. Dat bleek best een hele uitdaging, om sokken om mijn voeten te schuiven met mijn buik als een gigantische basketbal ertussen… Dat was nog een voordeel van de warme zomer dit jaar geweest, ik hoefde al die tijd geen sokken aan te doen! Na een heerlijk ontbijtje bij de bakker had vriendlief een afspraak bij de kapper. Ik vertrok richting winkelstraat voor wat inkopen. De ziekenhuiskoffer moet worden ingepakt en ik miste nog wat oma onderbroeken waar het kraamverband in past dat straks onvermijdelijk als een giga luier mijn onderkant zal bedekken… Leuk is anders maar je moet er wat voor over hebben! Terwijl ik door de winkelstraat loop en af en toe toch even heel bewust naar mijn buik moet ademen om voldoende lucht te halen, komt een man me tegemoet gelopen. Alsof ik de marathon aan het lopen was (wat opzich best een goede vergelijking is in dit stadium), keek hij me aan en zei spontaan; ‘nog even, je bent er bijna!’ Ik kreeg er meteen nieuwe energie van, wat een leuke aanmoediging! En hij heeft natuurlijk helemaal gelijk, dit zijn de laatste loodjes.. Weer thuis ging vriendlief hardlopen en ik dook op de bank voor een welverdiende siësta. Zo langzaam lukt het me nu steeds beter om mijn rust te pakken. Na het avondeten besloten we tenslotte de box in elkaar te zetten in de woonkamer. Dat was het laatste meubelstuk dat we voor Marietje nog in elkaar moesten zetten. Na enig gepuzzel bleken er wat schroefjes te missen voor de verhoogde bodem, maar hij stond er tenminste! Samen mijmerden we over hoe binnenkort ons Marietje lekker in de box kan liggen. Voorlopig neemt ze nog volledig beslag op mijn buik, waarbij ze af en toe flink aan het gymnastieken is!