MommyLifeAmsterdam

Vandaag mocht ik me weer even melden in het OLVG. Na de spugende peuter gisteravond volgde een enorm onrustige nacht, ze vond maar niet haar rust en vroeg ieder half uur weer om wat water. Uiteindelijk toch nog tot 7.30u in bed kunnen blijven liggen, dat dan weer wel. Maar her was wel duidelijk dat ons meisje echt wel een griepje te pakken heeft. Ze wilde persé haar prinsessenjurk aan vandaag, zo sliep ons prinsesje vanmiddag heerlijk een paar uur op de bank met de film Frozen op de achtergrond. Zelf vond ik vandaag een beproeving ten opzichte van gisteren. Waar we gisteren nog naar de Haarlemmerdijk zijn gelopen om de nieuwe kinderwagen te gaan aanschaffen, kon ik vandaag met veel moeite door het huis bewegen. Dus kwam het wel mooi uit om me te schikken op de bank naast ons zieke peutertje, die heerlijk en dankbaar tegen mama aan kroop. In de middag kwam moeders weer langs, zodat we ons nog even konden melden in het OLVG. Omdat Lilly-Sofie al zoveel meekrijgt en helemaal in haar hoofd heeft dat een bezoekje aan het ziekenhuis nu betekent dat haar zusje komt, zeiden we nu maar niet tegen haar waar we heen gingen. Ze vond het wel gek dat ze niet mee kon maar gelukkig was het toch ook wel gezellig met oma dus deed ze er niet moeilijk over. De controle verliep weer uiterst soepel, kindje ligt al goed ingedaald met het hoofdje en liet weer een mooie ruggengraat zien (de hele zwangerschap lang ligt ze al met haar rug naar voren dus speelt al negen maanden verstoppertje 🙈). Wel kon de dokter een fotootje van het oortje afdrukken. Nu heb ik eerder al eens een armpje gehad, nu een oortje. We doen het er maar mee, maar het liefst zou ik haar toch gewoon vast kunnen houden inmiddels! Er volgde dan ook een kort gesprekje over ‘perspectief’. Nou ja dat is er dus niet zolang er niks spontaan op gang komt. Gelukkig konden we wel een ultimatum stellen, wat betekent dat ik wordt ingeleid als er voor een bepaalde datum niks gebeurt. Dat was dan wel een geruststellend idee voor nu. Hoewel ik nog steeds het gevoel heb dat het echt geen week meer kan duren, maar ja wie zal het zeggen 🤷‍♀️. Dat dacht ik een week geleden namelijk ook! Feit is wel dat ik na het ziekenhuisbezoek echt even moest bijkomen, eenmaal thuis nestelde ik me in de plek van Lilly-Sofie op de bank om even mijn ogen dicht te kunnen doen. Zelfs die paar kleine stukjes lopen vandaag waren toch echt intensief..

De nieuwe baby is nog niet geboren of we worden al op de proef gesteld om te multitasken… Lilly-Sofie had ineens haar hele bed onder gespuugd vanavond. Maar echt álles zat onder de spuug, tot en met haar dekbed en matrashoes aan toe. Ook zat het in haar gezicht en haren. Dus met zijn tweeën aan de bak om kind en bed en kamer en alles weer schoon te krijgen. Op zo’n moment is zo’n dikke buik even bijzaak. Kind onder de douche gezet, wasmachine aangezet, en daarna nog even lekker knuffelen op de bank. Ik had haar wat water laten drinken (met de gedachte dat dat fijn is tegen de vieze smaak in haar mond), dat kwam me een kwartiertje later duur te staan. Gelukkig lag ze nog niet in bed en belandde de volgende lading voor haar voeten op de vloer… Inmiddels was ze toch best moe dus wilde wel weer naar bedje toe, maar eerst moest er nog even worden voorgelezen. Welk verhaaltje kies je dan; Floddertje die van de keuken een smeerboel maakt door met een mixer door de tomatensoep te roeren…. Sja als je erover nadenkt best passend voor de situatie waar we net in zaten!! Wat een humor heeft dat kind ook haha. 🙈🙈🙈 Ze heeft geen koorts gelukkig dus hopelijk blijft het hierbij en zal het de spanning zijn. Maar ze is toch niet helemaal lekker, wat verkouden ook. Hopelijk geven zij en haar zusje me nu nog even een goede nachtrust, dat kan ik nu nog wel even gebruiken voordat de baby op zoek gaat naar de uitgang en de bevalling zich aandient… Door een miscommunicatie is de afspraak in het OLVG verzet naar morgen. Je weet wel, die afspraak waarvan ik vorige week nooit had gedacht die nog te halen met mijn dikke buik.. Wel hebben we vandaag dan eindelijk de kinderwagen in huis gehaald! En dat gevierd met een lekker taartje. Waar ik dus eigenlijk dacht dat toch wel een goede reden zou zijn voor ons baby’tje om zich aan te dienen vanavond, was het Lilly-Sofie die de aandacht opeiste. Het arme meisje is gewoon op van de spanning, en dat is eigenlijk heel begrijpelijk. Ze wil gewoon duidelijkheid, wanneer komt mijn zusje nou. Ondertussen ziet ze vanalles veranderen in huis, zoals vanavond ineens een tweede kinderwagen erbij, maar van de baby nog geen spoor… Zal toch wel heel verwarrend zijn voor haar allemaal. Hopelijk duurt het niet al te lang meer en kunnen we met zijn vieren gaan genieten van de nieuwe situatie en kan Lilly-Sofie snel wennen aan haar nieuwe rol als grote zus..

Vandaag ging ons meisje weer naar de opvang. Na appeltaart als ontbijt te hebben gegeten (dat moest natuurlijk nog even na gisteren!), bracht vriendlief haar naar de kindjes. Ze had er helemaal zin in. Wel vond ik haar wat verkouden, ze had wat rode oogjes, hoestte aardig en voelde wat warm aan. Maar omdat ze zo vrolijk was en zich verder goed leek te voelen, hebben we haar toch weggebracht. Zelf nam ik de tijd om rustig aan te douchen en aan te kleden. Ik merk nu echt dat elke fysieke handeling behoorlijk wat energie kost. Dus werd de bank weer mijn beste vriendje in eerste instantie, al was ik dat toch ook gauw beu. Mijn ouders kwamen nog even op de koffie met appeltaart, die kookkunsten van hun dochter moesten natuurlijk wel even gekeurd worden! Gelukkig viel het in de smaak. Het gesprek kwam op een traktatie voor de opvang van Lilly-Sofie, voor wanneer ze grote zus geworden is. Dat was nog zo’n klein dingetje naast de kinderwagen, wat we nog niet in huis hadden gehaald of zelfs nog maar over hadden nagedacht… Het was meteen een mooi excuus om toch even de deur uit te kunnen, daar had ik dan ook wel behoefte aan. Eenmaal buiten besefte ik me hoe dat vandaag de dag toch ineens een beproeving is, zelfs een klein stukje wandelen is toch een hele uitdaging geworden met die gigantische buik… We pakten de auto om op jacht te gaan naar een leuke traktatie, waarbij ik me zo dicht mogelijk bij de winkel liet afzetten om zo min mogelijk te hoeven lopen. Gelukkig vonden we vrij snel wat we zochten, waarna we richting kassa liepen. De kassajuffrouw reageerde heel begripvol op de aankoop; ‘ja dat kan dus niet missen het wordt een meisje!’ Terwijl ze me aankeek vervolgde ze met ‘zo te zien duurt dat ook niet heel lang meer!’ Ik beaam dit op een manier die blijkbaar duidelijk maakt dat ik dat ook niet heel erg vind…! Daarna volgde een race tegen de klok na een telefoontje van de opvang dat ons meisje ontstoken ogen heeft en of we er misschien mee langs de huisarts kunnen gaan. Gelukkig bleek dat uiteindelijk allemaal mee te vallen, was het meer een storm in een glas water. Ben benieuwd wanneer de storm in mijn vruchtwater losbarst, dat zou ik toch echt niet erg vinden!! Morgen mag ik me weer melden in het olvg voor de controle, waarvan ik dus echt niet had gedacht dat ik die nog nodig zou hebben toen ik er vorige week naar buiten stapte met deze afspraak in mijn handen… We wachten maar weer af!

Naja meer heb ik dus eigenlijk niet te vertellen. Deze titel vat mijn hele dag samen. Vandaag was de marathon in Amsterdam, maar ik had mijn marathon gisteren al gehad in de Ikea. Dus vandaag was voor mij een rustdag, simpelweg omdat het opstaan en lopen me veel moeite kostte. Het deed me denken aan die ene keer dat ik meedeed aan de Dam tot Damloop; samen met mijn moeder overdag eerst de wandeltocht van 325 km (oké, gevoelsmatig dan, het was vast iets korter maar ik weet het exacte aantal km niet meer), om diezelfde avond ook nog met vriendlief de 8km Dam tot Dam by night te gaan hardlopen… De dag erna kon je me letterlijk opvegen en heb ik geen stap meer kunnen zetten. Zo voelde het vandaag dus ook, gelukkig kon ik eraan toegeven want vriendlief is met Lilly-Sofie naar buiten gegaan, lekker het park ingedoken en de speeltuintjes opgezocht. Ik bracht de dag dus op de bank door, met de docu van Ali B op Videoland. Zo prijs ik me gelukkig met Videoland en Netflix, alleen van de hele dag naar je scherm kijken word je ook rusteloos. Dus had ik Lilly-Sofie beloofd om vanmiddag als ze terugkwamen samen met haar appeltaart te gaan maken. Mensen die mij wat beter kennen, weten wat voor een geweldige keukenprinses ik ben (not), dus zoals de Hello Fresh maaltijden standaard drie keer zo lang bereidingstijd kregen onder mijn bezielende leiding, zo was het proces van appeltaart maken ook zeker drie keer langer dan de 40 minuten die het pak mij voorspiegelde. Lilly-Sofie had er in elk geval lol in en ging zowaar met haar hele handjes het deeg kneden zonder na 10 seconden te roepen dat haar handen vies waren. Oké, dit keer duurde het misschien 30 seconden voor ze tot deze conclusie kwam, maar gelukkig legde ze zich er daarna bij neer en kneedde ze vrolijk verder toen ze hoorde dat ze haar handjes kon wassen als het deeg klaar was. Het duurde dus even, maar resulteerde in twee kleine appeltaartjes die er best smakelijk uitzien. Nu ik toch echt op mijn laatste loodjes zit qua zwangerschap, en Lilly-Sofie de laatste dagen geen middagslaap meer doet, razen de humeurtjes hier door het huis. Ik kan minder hebben en Lilly-Sofie is humeurig vanwege haar ritme dat aan het veranderen is. Tel daar de spanning van grote zus worden bij op en je snapt dat dat toch voor wat wrijving zorgt tussen moeder en dochter. Het leek vandaag af en toe wel ‘ik luister lekker niet naar mama’-dag. Gelukkig is daar dan vriendlief, die er geen punt van maakt dat ik mijn geduld verlies, niet geïrriteerd raakt wanneer ik loop te klagen waarom hij nog niet gedoucht heeft, en liefdevol op Lilly-Sofie inspeelt zonder mij daarbij af te vallen maar juist tegelijkertijd mij steunend (‘ik snap wel dat mama je niet meer wilde aankleden!’). Ondertussen de was voor zijn rekening neemt, mij op allerlei manieren ontlast, ook nog zijn eigen to do lijstje afgaat en ook nog tijd vindt om gezellig samen op de bank te zitten als ons meisje op bed ligt. Die man van mij verdient echt een medaille voor deze laatste paar weken thuis! Het fijne is dat het daardoor ook makkelijker wordt en minder zwaar, waardoor je even de situatie luchtig kan bekijken en er samen ook om kan lachen. Zeker in deze laatste fase is dat denk ik heel belangrijk om het samen vol te houden. En gelukkig komt ons meisje naderhand uitgebreid knuffelen en is ze superlief tussen deze humeurige buien door. Je moet haar gewoon niet gaan vertellen wat ze moet doen, en al helemaal niet als ze moe is! Oh nu heb ik nog niks verteld over mijn Candy crush verslaving; nou dat zit dus zo ik heb het al een aantal keer van mijn telefoon gegooid want het is zo’n verslavend vervelend spel dat ik ervan ga dromen. Als je het spel opent staat er ‘veeg de stress weg’ nou ik krijg er alleen maar stress van. Dan droom ik toch liever van een aanstaande bevalling! De taart is in elk geval alvast in huis voor de kraamvisite…

Vandaag had ik lekker veel energie. Vanochtend op tijd opgestaan, de schoonmaakster binnengelaten en lekker met Lilly-Sofie spelletjes gespeeld. Mijn moeder kwam langs om samen met vriendlief de woonkamer aan te pakken, de herinrichting werd een feit. De speelplek van ons peutertje was namelijk al steeds een bende, en dan kon ze nog haar poppenspullen niet kwijt. Die lagen dan bezaaid door de woonkamer. Juist nu ze zoveel met haar poppen speelt, en ik verwacht dat na de komst van haar zusje dat alleen maar meer wordt, gun ik haar echt een plekje om ook lekker te kunnen moederen. Na een paar uur ‘ontspullen’ en wat meubels verplaatsen was er ruimte voor een kastje/tafeltje erbij. Dat betekende dan wel nog een ritje naar Ikea op de zaterdagmiddag… Niet mijn hobby dezer dagen, maar met dit duidelijke doel en het gegeven ‘er even weer uit te zijn’, liet ik me dit keer niet in een sjagrijnige bui vervallen. Er stond zowaar een rolstoel klaar bij de ingang, toch heb ik de verleiding kunnen weerstaan en ben ik gewoon blijven lopen. Ik ben nog fit naar omstandigheden, daar prijs ik me gelukkig mee en ondertussen sjok ik mezelf gewoon vooruit. Eenmaal ter plaatse leek vrijwel alles wat we op ons lijstje hadden staan, niet leverbaar of niet beschikbaar of niet in de vestiging aanwezig. Wel konden we het kastje vinden dat dienst zal doen als poppencommode maar ook multifunctioneel inzetbaar is, een kastje met een grote lade. Diezelfde avond heeft vriendlief hem nog in elkaar gezet en zo staat nu alles op zijn plek. Een klein bureautje/peutertafeltje en een kleed staan nu nog op ons lijstje, daar konden we niet in slagen. Maar het is wel een fijn gevoel om zo de boel thuis lekker op orde te brengen, helemaal als er straks twee kindjes ‘rondlopen’. Ook fijn dat ons deze tijd nog even gegund is, zolang het zusje nog geen aanstalten maakt om de uitgang te vinden. Grote zus ontpopt zich ondertussen echt als een grote meid, bizar hoe wijs ze ineens aan het worden is. Het fijne is dat zij hierdoor ook voor afleiding zorgt in deze periode van de laatste loodjes. Ze doet mee boodschappen, wil graag meehelpen bij het koken, eet zelf ook heel goed, voert hele gesprekken met iedereen om zich heen, is overdag gewoon zindelijk, en gaat langzaam naar een dagritme zonder middagslaap. Haar buggy is haar nog wel heel heilig, dus een nieuwe kinderwagen aanschaffen voor haar zusje lijkt daarmee onvermijdelijk. Ja je leest het goed, dat is dus nog niet gebeurd.. Alles op zijn tijd!

Alles meer dan 38 weken voelt dus echt als een eeuwigheid wachten, als je enige referentiekader van jezelf is dat met 38 weken je vliezen braken. Natuurlijk is het goed voor het kindje om zo lang mogelijk te kunnen genieten van het comfort van mijn buik, dus prima. Vandaag ben ik thuisgebleven en heb ik in mijn hoofd het hele huis opnieuw ingericht. Gelukkig is het daarbij gebleven, anders had morgen Bob Sikkens voor de deur gestaan en waren we in een klap straatarm geworden. Helaas vandaag dus geen ritje naar het olvg om paps weer te zien, in mijn buik was het verdacht rustig. Ze bewoog wel hoor, maar verder geen aanstalten om eruit te komen. Ik stuurde mams nog even op pad voor charmante katoenen oma-onderbroeken voor na de bevalling, die had ik nog niet in huis gehaald. Ze kwamen gezellig samen even op de koffie waarbij mam me nog even kon helpen met een nieuwe inrichting van de speelhoek in de woonkamer. Heerlijk hoe ze, met een paar simpele aanwijzingen, met een toon van ‘oohh dat zou ik zo en zo doen!’, wat voor mij een heel dilemma leek, zo in één klap weet op te lossen. Lilly-Sofie was naar de opvang en vriendlief had bhv cursus deel 2 vandaag. Sinds mijn verlof gaat ze nog maar 3 dagen naar de opvang in plaats van 4, ik merk dat ze veel uitgeruster en vrolijker is daardoor. Wel is ze meer aan het dromen en wordt dan ineens huilend wakker. Zou ze soms aanvoelen dat de bevalling op komst is… wie zal het zeggen. Morgenochtend komt de schoonmaakster weer, wie weet moet ik haar lastminute afbellen.. wat dat betreft is het toch prettig als je een perspectief hebt wanneer er iets staat te gebeuren zodat je weer plannen kunt maken en weet waar je rekening mee moet houden. Ik merk dat ik die duidelijkheid nu toch wel mis. Nog even volhouden op het wachtbankje dus maar!

Ja je leest het goed, ons ongeboren kindje moest nog even erkend worden door de papa. Dat doe je normaal gezien ergens aan het begin van de zwangerschap geloof ik, het was een beetje onderaan ons lijstje beland. En toen we er eenmaal aan dachten nadat we in augustus terugkwamen van vakantie, waren we half oktober pas op zijn vroegst aan de beurt. Het stadsloket werkt namelijk alleen nog maar op afspraak sinds Corona, en 1 erkenning per dag lijkt dan voor hen het hoogst haalbare.. Vroeger ging je erheen, trok je een nummertje en kwam je vanzelf een keer aan de beurt. Gelukkig kun je wel nog steeds binnen drie dagen je kindje aangeven zodra het geboren is, dan hebben ze ‘ineens’ wel plek. Afgelopen dinsdag stond ik er voor de deur om mijn rijbewijs op te halen, maar werd er toen weer weggestuurd, want ook daarvoor moest je online of per telefoon een afspraak maken. Toen heb ik ter plekke gebeld, terwijl ik in de gaten hield of ik een medewerker de telefoon op zou zien nemen. Dat had ik dan weer hilarisch gevonden, helaas bleef die lol uit. Toen heb ik wonderwel een afspraak kunnen maken voor morgen, er was zowaar een plekje vrijgekomen werd me verteld. Mocht ik dus echt blij mee zijn dat ik op zo’n korte termijn terecht kon om een pasje op te halen dat er gewoon klaarligt.. 🤷‍♀️ Dus hadden we ineens twee dagen achter elkaar een afspraak bij het stadsloket. Thuis kwamen de muren vandaag best wel weer op me af, mijn humeur werd er niet beter op, thuiszitten is niet aan mij besteed dus ik wilde wel weer graag de deur uit ook. Even afleiding van het wachten tot er iets gebeurt en lekker even bewegen. We stapten op de fiets richting mijn ouders om vanuit daar naar het stadsloket te lopen. Die wandeling was best een opgave hoewel niet eens zo ver weg. Eenmaal bij de afsprakenbalie probeerde ik de beste man ertoe te bewegen dat ik wellicht ook meteen met dat pasje naar buiten zou kunnen lopen, aangezien ik letterlijk op springen sta en het best een onderneming is om er fysiek te komen momenteel. Ik kreeg het helaas niet voor elkaar; de beste ambtenaar bleef bij het simpele feit; ‘U heeft een afspraak voor morgen staan? Dan moet u morgen terugkomen!’ Goed sjagrijnig nam ik daarna plaats op het wachtbankje en ik deed er nog maar een schepje bovenop, toen we aan de beurt waren voor de erkenning. Zuchtend en steunend nam ik plaats bij de vrouwelijke medewerker die meteen met me meeleefde. Dankzij haar liep ik even later dan toch met mijn rijbewijs naar buiten. Ik onderdrukte de neiging om er nog even mee voor de neus van die lullige ambtenaar te zwaaien. Lilly-Sofie hadden we even bij mijn ouders achtergelaten, het was ook weleens fijn om even met zijn tweetjes op pad te zijn. Morgen hoeven we er dus niet meer terug te komen. Wel heeft mijn vader toevallig een afspraak staan in hetzelfde ziekenhuis als waar ik onder controle sta en dus ook zal bevallen. Dus ons afscheid luidde ‘nou, dan zien we elkaar morgen weer!’ Nu nog dat meisje in mijn buik zover krijgen… Het fietsen en wandelen vandaag heeft me mentaal in elk geval wel goed gedaan, fysiek was het wandelen vooral een uitdaging, ik voelde me meer een waggelende koe over de grachten..

Op een gegeven moment ga je dingen doen in huis die eigenlijk al jaren op je lijstje stonden maar waar je nooit aan toe kwam. Tenminste, zo zeg je dat. Wie heeft er nou na een dag werken nog zin om de gang op te ruimen of de berging.. Nu vriendlief, sinds het loos alarm gisteren, ook thuis is, komen we er niet meer onderuit en dus hebben we nu een zo goed als leeg trapportaal en staat de berging ook op de planning. Verder is ons meisje vanochtend gewoon weer naar de dansles geweest, samen met papa. Ik deed een dutje op de bank tot ze weer thuiskwamen. Vandaag heb ik me er maar bij neergelegd dat het andere meisje zich nog even schuil houdt in mijn buik. Lilly-Sofie lijkt er ook wat rustiger onder gelukkig. We wachten maar af, meer kunnen we niet doen. Het gerommel is vandaag dan ook veranderd in rust, ik voel wel beweging maar geen krampen meer. Ik ben nog op zoek geweest naar een plaatje van een wolf met stenen in zijn buik, want qua gewicht wordt het er niet lichter op en ik wilde die ter illustratie nog toevoegen aan mijn blog van gister, helaas kreeg ik die niet gevonden. Maar Lilly-Sofie kon vanmiddag wel een goed beeld geven van hoe onze dag verlopen is; relaxen op de bank is onze favoriete bezigheid aan het worden deze dagen!

Afgelopen nacht leek er iets te gaan gebeuren. Ik voelde lichte krampen in mijn buik. Na een uurtje samen op de bank te hebben gezeten (wat toch best even gezellig was en herinneringen opriep aan de kraamtijd van Lilly-Sofie) werd het weer minder, dus zijn we toch maar gaan slapen. In de ochtend voelde ik de krampen wat heviger, dus voor de zekerheid toch even een ritje naar het ziekenhuis gemaakt. Mijn eerste bevalling begon met plotseling gebroken vliezen waarna de weeën uitbleven, toen ben ik uiteindelijk ingeleid. Hoe een bevalling op gang komt met natuurlijke weeën, ken ik dus niet. En die krampen, waren dat nou weeën, of gewoon een harde buik, of oefenweeën?! De monitor bevestigde dat er activiteit in de baarmoeder was. Die bevestiging was fijn, ik ben dus niet gek. De lieve verpleegkundige wist ons te vertellen dat deze activiteit in vaktermen ook wel ‘gerommel in de buik’ wordt genoemd. Met deze wetenschap werden we weer naar huis gestuurd. Vals alarm dus.. Het voelde inderdaad als ‘gerommel’, ik vond het wel een treffende vakterm. Inmiddels is het weer rustiger, het zullen dus wel oefenweeën zijn geweest. De afspraak van vanmiddag werd verschoven naar volgende week dinsdag. Een beetje beteuterd liep ik met het briefje waarop de afspraak geschreven was, naar buiten. Ik kan me gewoon echt niet voorstellen dat ik er over een week nog zo bij loop… Ondertussen voelt mijn buik meer als de buik van de wolf die door de jager met stenen werd gevuld, nadat hij Roodkapje had bevrijd… Ik hoop dat in ons sprookje ons lieve meisje snel bevrijd wordt uit mijn buik!

‘Mama, gaan jullie vandaag naar het ziekenhuis?!’ ‘hey <baby’tje>, wij zijn de allerliefste vriendinnen!’ ‘Jij bent mijn kleine zusje, ik wil met jou knuffelen!’ Lilly-Sofie kan echt niet meer wachten. Ze vindt het ook zo spannend nu, dat ze iedere dag wel een kleine huilbui heeft vanuit het niks. Het mag nu toch wel ieder moment gaan gebeuren… Zelf heb ik vandaag de kunst van het ontspannen opgezocht. Vriendlief ging werken, Lilly-Sofie naar de opvang, dus ik had het rijk voor mij alleen. De afgelopen dagen heb ik al een serie op Videoland gekeken, trouwens een enorme aanrader als je het mij vraagt; een documentaireserie over de jeugdinstelling Yes We Can, door Ewout Genemans. Wat een mooi werk doen ze daar, en hoe herkenbaar is het dat je als jongere of als kind, geliefd, gezien en gehoord wil worden.. Wat vaak onderliggend is aan alle problematiek waar ze mee moeten dealen. Vandaag was ik seriemoe, en heb ik spelletjes als HayDay en Candycrush uit het stof gehaald, puur om mezelf ervan te weerhouden om een babykledingzaak op te zoeken of in de verleiding te komen om te gaan shoppen. Het is nu echt wachten tot er wat gaat gebeuren, en als ik mijn buik bekijk kan dat toch echt niet lang meer duren… Misschien moet ik morgen anders maar aan de slag met wat dansmoves om de weeën op te wekken… Heb je tips dan hoor ik het graag! Morgen staat er ook weer een controle op de planning in het ziekenhuis (waar ik bij de verloskundige onder controle ben), wie weet mag ik dan blijven omdat er al iets van ontsluiting is… 🤞🤞🤞